Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ

 

 

Τα θλιμμένα του μάτια,
με παρατηρούσαν με αγάπη, με την ίδια ακριβώς αγάπη και θαυμασμό, που παρατηρούσα κι εγώ, τα δικά του μάτια.

Η αλληλουχία, αυτή η ακριβή και πολιτική συνοχή.

Τα θλιμμένα του μάτια,
μου μιλούσαν, με την ίδια ακριβώς δύναμη, μου έδειχναν τι σημαίνει "αναπνέω".

Τα θλιμμένα του μάτια,
ακολουθούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή τη διαδρομή της ψυχής μου στο άγνωστο.
Αυτά τα μάτια, μου έδειξαν κατανόηση.

Τα θλιμμένα του μάτια, είχαν στεγάσει στα δάκρυά τους, τη θαλπωρή.
Τα θλιμμένα του μάτια, έσταζαν ευγένεια και αδικία.
Τα θλιμμένα του μάτια, θύμιζαν τα δικά μου.
Ακόμη, τα αγαπώ.
Τα θλιμμένα του μάτια, έμοιαζαν με τα δικά σου.
Ακόμη, περιμένω να κοιτάξουν μέσα μου.

Τα θλιμμένα του μάτια, άφησαν ένα γιατί να κυλήσουν στα χείλη του... κι ύστερα, η σιωπή, έγινε γαϊτανάκι.

~~ Τα θλιμμένα του μάτια - Κική Κωνσταντίνου

 

Eσείς, τί πιστεύετε για τα θλιμμένα μάτια...;

Σχόλια

  1. Καλησπέρα Κική μου, πολύ όμορφο. Μια αλληλουχία και αλληλεπίδραση βλεμμάτων με τόσο νόημα και συναισθήματα. Όμορφο βράδυ καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...και τί δεν θα έδινα να δω τα γκριζοπράσινά του μάτια... να ακούσω την καρδιά του που δεν άντεξε...
    Τώρα, μόνο οι φωτογραφιες
    με συντονιζουν... Πώς πέρασαν ήδη έξι μήνες... Δύσκολος ο ανήφορος...
    Σε δέκα μέρες θα ήταν μισός αιώνας κι ένας χρόνος, μαζί του...
    Να είσαι με καθάριο νου και καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραία τα θλιμμένα μάτια.
    Σε προκαλούν να ανακαλύψεις
    την αιτία για τη θλίψη μέσα τους..
    Καλό βραδάκι Κικάκι! 🌺

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...