Ευέλικτες Αναμνήσεις

 

 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. 

Όμως… 

Μάρτυρες, 

παντού μάρτυρες. 

Όπου κι αν κοιτάξω, 

μάρτυρες. 

Να με κατηγορήσουν 

Να με προστατέψουν 

Να με εξαγνίσουν 

Λες και μπορούν 

Λες και τους το ζήτησα 

Λες και ξέρουν τι συμβαίνει 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. 

Κρύφτηκα, 

μέσα σε κάτι σκοτεινά στενά τοποθέτησα – ευλαβικά – τον εγωισμό μου. 

Την αξιοπρέπειά μου, την έκρυψα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. 

Τη ταπεινοφροσύνη μου, αφού την «έντυσα» με πέρλες, θαμπές· καταλαβαίνεις, 

την χάρισα στον κύριο εκείνο, με τα μαύρα ρούχα. Εκείνον ναι, που μοιράζεται τα αποφάγια με τους σκύλους του. 

Τη ψυχή μου, τη στέγασα σε ένα μισογκρεμισμένο υπόστεγο - με την ελπίδα - να μη τη βρουν και τη κουρελιάσουν. 

Το μόνο που άφησα σε κοινή θέα, ήταν ο οίκτος μου. Αυτός - ίσως και να άξιζε - τον άξεστο σεβασμό τους. 

Τώρα… Υπάρχω εγώ! 

Δεν τους ακούω… αλλά ξέρω, τι θέλουν από μένα. 

Φαντάζομαι τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Θέλω να μιλήσω, όμως οι άνθρωποι με εγκατέλειψαν. 

Και τώρα που περπατώ μόνη, σε άδειους δρόμους… 

Και τώρα που παρατηρώ την πόλη έρημη: όμορφη και άχαρη, μαζί. 

Και τώρα που δεν έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα φωτάκια και τι σχέδια, συναντά κανείς στις βιτρίνες, στις πλατείες, στα «παλάτια», 

μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, πως όλα όσα υπήρξαμε κάποτε, είναι μόνο αναμνήσεις. 

Ευέλικτες… αναμνήσεις! 

Περπατούσα σε φωταγωγημένους δρόμους και ένιωθα ασφαλής

- Βρισκόμουν σε κίνδυνο

Βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους και ένιωθα άνθρωπος

- Βρισκόμουν σε αυταπάτη

Τους άκουγα να τραγουδούν και ένιωθα πως χορεύω 

- Βρισκόμουν σε σύγχυση

Τους άκουγα να προσεύχονται και νόμιζα πως είχα Θεό

- Έχω Θεό

Και τώρα που περπατώ σε κάτι βρώμικα και γεμάτα υγρασία, στενά… 

Και τώρα που δεν χαζεύω τα λαμπιόνια, τους στολισμούς και τις βιτρίνες… 

Και τώρα που χορεύω με τις λέξεις και τα ποιήματά μου… 

Και τώρα που πλάθω Θρησκείες και Θεούς στα όνειρά μου, συναντώ: 

ανθρώπους χωρίς σώματα 

σώματα χωρίς την ανθρωπιά τους 

ρούχα χωρίς αντίο 

λόγια χωρίς σιωπή 

μουσική χωρίς χάδι 

λύτρωση χωρίς αγέρα 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

Όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι άνθρωποι με εγκατέλειψαν. 

Κι είναι καλύτερα! 

Είπαμε: 

Είναι ευέλικτες οι αναμνήσεις μου! 

 

~~~~~~~~~~~~~

 

Εκφραστικοί μου καλημέρα!

Χρόνια πολλά! Καλή Χρονιά! Με υγεία και κάθε καλό για όλους σας!

Ανυπομονούσα να κάνω αυτή την ανάρτηση! Ευτυχώς σήμερα, τα κατάφερα.

Το άνω ποίημα - όπως ήδη ξέρετε οι περισσότεροι - ήταν η συμμετοχή μου στο Στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης  που διοργανώνει η Αριστέα μας.  

Είχα την τιμή, μαζί με την αγαπημένη μου Χριστίνα Λέλη,  να μοιραστώ τη πρώτη θέση. 

Μεγάλη η χαρά και η τιμή μου.

 

Θα ήθελα και από εδώ να συγχαρώ όλους τους συμμετέχοντες, που για ακόμη μία φορά, μας χάρισαν κάτι πολύτιμο από τη ψυχή τους και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα μας, για την διοργάνωση, τη φιλοξενία και τη δυνατότητα που μας δίνει να δημιουργήσουμε.

 

Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με ψήφισαν και στα σχόλιά τους διέκρινα την αγάπη για το έργο μου και φυσικά σε όσους επίσης αγάπησαν τη συμμετοχή μου αλλά δεν είχαν άλλους ψήφους να δώσουν, κάτι που απόλυτα το κατανοώ και ξέρω πως είναι. 

 

Τέλος, τις πιο θερμές μου ευχές στην Χριστίνα μας, στην πεταλουδίτσα μας, που για ακόμη μία φορά, άγγιξε την καρδιά μας! Πολλές επιτυχίες σου εύχομαι ολόψυχα!

 

Επειδή απέχω καιρό από το μπλοκ και τα "σπιτάκια" σας, θα προσπαθήσω άμεσα, να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο και να έρθω να δω τι κάνετε κτλ.

Εύχομαι να ειστε καλά και να προσέχετε.

 

* Έκανα μια αλλαγή στο ποίημά μου γιατί εκείνο μου το ζήτησε. Στο σημείο  που είχα γράψει "Είχα Θεό" το άλλαξα σε "Έχω Θεό". Ο χρόνος του ρήματος με εκφράζει καλύτερα έτσι, τόσο εμένα όσο και το ίδιο, το ποίημα. 

 

Σας ευχαριστώ και πάλι, εκφραστικοί μου.

Η αγάπη σας σε αυτό το ποίημα, ήταν για εμένα ένα όμορφο δώρο Χριστουγέννων. Να ξέρετε πως κάποιοι από εσάς, με συγκινήσατε βαθιά, στον τρόπο που "ακουμπήσατε" τη ψυχή του ποιήματός μου. Σας ευχαριστώ! 

 

Και επίσης, ευχαριστώ που αγαπήσατε και το παιδικό μου παραμύθι : Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο. 

Να είστε όλοι καλά! Έχετε τις πιο θερμές μου ευχές και την αγάπη μου!