Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη συνέχεια της "Κυβέλης".
Για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω: Κεφάλαιο 1 , Kεφάλαιο 2, Κεφάλαιο 3 , Κεφά΄λαιο 4 , Κεφάλαιο 5, Κεφάλαιο 6, Κεφάλαιο 7, Κεφάλαιο 8 και Κεφάλαιο 9.
Κεφάλαιο 10: Βρήκα... εμένα
Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε. Πότε σταμάτησα να κουβαλάω το σώμα μου και άρχισα να το κατοικώ. Πότε έπαψα να ψάχνω τον εαυτό μου έξω και τον βρήκα μέσα, ήρεμο, υπομονετικό, να με περιμένει. Ξέρω μόνο ότι σήμερα… σήμερα νιώθω ζωντανή. Και είναι παράξενο, όχι γιατί δεν το άξιζα, αλλά γιατί χρόνια ολόκληρα πίστευα πως η ζωή ήταν κάτι που έπρεπε να αντέξω, όχι να απολαύσω.
Ξυπνάω νωρίς τώρα. Όχι από άγχος, αλλά από επιθυμία να συναντήσω τον εαυτό μου πριν απ’ όλους τους άλλους. Βάζω μουσική χαμηλή, ανοίγω το παράθυρο, και το φως που μπαίνει μοιάζει πάντα με ευχή. Κάθε πρωί, πριν αρχίσει ο κόσμος να με τραβάει προς τα έξω, επιστρέφω για λίγο μέσα μου. Εκεί είναι η ασφάλεια. Εκεί είναι και η αρχή μου.
Και έπειτα έρχεται το πιο μικρό, μα πιο ιερό τελετουργικό μου: οι κρέμες μου. Οι υφές, οι μυρωδιές, η θαλπωρή που αφήνουν στο δέρμα μου… αυτές οι στιγμές δεν είναι πια μια πράξη περιποίησης. Είναι μια υπόσχεση που ανανεώνω καθημερινά. Σε αγαπάω. Σε φροντίζω. Δεν σε ξεχνάω. Τρίβω απαλά το πρόσωπό μου, τον λαιμό, τα χέρια μου, σαν να μαλακώνω χρόνια σκληρότητας, σαν να ξεκολλάω σκιές που δεν με αφορούν πια. Είναι σαν αγκαλιά που τη δίνω εγώ σε μένα. Και όσο πιο συχνά τη δίνω, τόσο πιο φυσική μου γίνεται.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν σαν να άνοιξε μπροστά μου ένας δρόμος που υπήρχε πάντα, αλλά απλώς δεν τον έβλεπα. Έβαλα στόχους, όχι αυτούς τους σκληρούς και αυστηρούς που σε κάνουν να νιώθεις μικρός αν δεν τους πετύχεις, αλλά στόχους με καλοσύνη. Να χορεύω δύο φορές την εβδομάδα. Να αφήνω το σώμα μου να μιλάει, έστω και για λίγα λεπτά, καθημερινά. Να γράφω, να βγάζω από μέσα μου αυτό που κάποτε φυλάκιζα. Να σταματάω πριν κουραστώ υπερβολικά. Να ανασαίνω πριν αντιδράσω. Να μην εξαφανίζομαι από τον εαυτό μου όταν δυσκολεύομαι.
Και τα όνειρα… Να, αυτά με συγκινούν περισσότερο. Γιατί δεν πίστευα ότι θα επιστρέψουν. Τα είχα κλειδώσει σε σκοτεινά συρτάρια μέσα μου. Τώρα βγαίνουν ένα ένα στο φως. Θέλω ταξίδια. Θέλω να χορέψω σε χώρους που δεν με ξέρουν και να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα από το άγνωστο. Θέλω να επισκευάσω τον χώρο που άφηνα χρόνια να με περιμένει, να φτιάξω το μικρό μου καταφύγιο. Θέλω να δημιουργήσω κάτι δικό μου, κάτι που να με εκφράζει, κάτι που δεν χρειάζεται να είναι τέλειο, να είναι μόνο αληθινό.
Στη σχολή χορού, η δασκάλα με βλέπει αλλιώς. Όχι γιατί έγινα ξαφνικά τεχνικά καλύτερη. Αλλά γιατί κινούμαι πια χωρίς φόβο. Δεν διστάζω να σηκώσω τα χέρια ψηλά, δεν ντρέπομαι όταν γελάω στη μέση μιας κίνησης, δεν κρύβω την αμηχανία μου. Χορεύω, όπως αναπνέω και οι δυο πράξεις μου πια είναι πράξεις ελευθερίας. Μ’ αρέσει όταν νιώθω το κορμί μου να ανοίγει σαν να παραχωρεί λίγο χώρο στο φως. Μ’ αρέσει που το πάτωμα δεν με φοβίζει πια. Μ’ αρέσει που επιστρέφω στον καθρέφτη όχι για να κριτικάρω, αλλά για να αναγνωρίζω.
Ένα μεσημέρι, τη στιγμή που γύριζα σπίτι, συνειδητοποίησα κάτι τόσο απλό που σχεδόν με έκανε να δακρύσω... Περπατούσα και χαμογελούσα χωρίς κανέναν λόγο. Όχι επειδή συνέβη κάτι χαρούμενο. Αλλά επειδή ένιωθα… ελεύθερη. Ελεύθερη από τα βάρη που κουβαλούσα σαν να ήταν δικά μου, ενώ δεν ήταν. Ελεύθερη από φωνές μέσα στο κεφάλι μου που μού έλεγαν “δεν μπορείς”, “δεν πρέπει”, “δεν αξίζεις”.
Τώρα θέλω χώρο. Και μου τον δίνω.
Στο σπίτι, το βράδυ, έχω μια νέα συνήθεια. Ξαπλώνω στο χαλί, βάζω απαλή μουσική και αφήνω το σώμα μου να κινηθεί όπως θέλει για τρία λεπτά, μόνο τρία! Δεν το λέω καν χορό αυτό. Το λέω επιστροφή. Γιατί επιστρέφω στον εαυτό μου, στις ρίζες μου, στη ζεστασιά που έχω μάθει να χτίζω σιγά σιγά.
Και όταν έρχεται η ώρα να πλύνω το πρόσωπό μου και να απλώσω την τελευταία κρέμα, αυτή τη νυχτερινή, την πιο βελούδινη που έχω, εκείνη η στιγμή είναι σαν μικρό κλείσιμο ματιού προς τον εαυτό μου. Καλή δουλειά σήμερα. Με πρόσεξες. Με άκουσες. Την αλείφω με μικρές κυκλικές κινήσεις και νιώθω λες και τραβώ από το δέρμα μου όλη τη μέρα, όχι για να την διαγράψω, αλλά για να την ηρεμήσω.
Κάθε βράδυ, λίγο πριν κλείσω το φως, νιώθω μία ευγνωμοσύνη που δεν ήξερα ότι μπορούσε να υπάρχει. Δεν είναι ευγνωμοσύνη για πράγματα, για ανθρώπους, για επιτυχίες. Είναι ευγνωμοσύνη για μένα. Για τη γυναίκα που επιτέλους άκουσα. Για τη γυναίκα που άντεξε, που περίμενε, που στράφηκε μέσα της και βρήκε κάτι τεράστιο, την ίδια της τη φλόγα!
Κι όταν πέφτω για ύπνο, έχω μια σκέψη που έρχεται σαν ψίθυρος, σταθερός και φωτεινός: Δεν θέλω να με χάσω ξανά. Και ξέρω, πιο σίγουρα από ποτέ, ότι δεν θα το επιτρέψω. Γιατί η ζωή μου, τώρα πια, δεν είναι ένα μέρος που απλώς υπάρχω. Είναι ένα μέρος που με χωράει, με στηρίζει, με αγκαλιάζει. Η ζωή μου άρχισε να χωράει… εμένα. Και αυτός είναι ο πιο όμορφος, ο πιο αληθινός, ο πιο ελεύθερος χορός που έχω μάθει ποτέ.
__________ Συνεχίζεται __________
Και φτάσαμε τόσο γρήγορα στο δέκατο κεφάλαιο, εκφραστικοί μου.
Δύο ακόμη κεφάλαια μας χωρίζουν από το τέλος της Κυβέλης, που τόσο αγάπησα και αγαπάω.
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!
Σας φιλώ, σας σκέφτομαι και σας στέλνω αγάπη!
Μου αρέσει και εκτιμώ πολύ αυτή σου τη διάθεση και τον αγώνα να φροντίσεις τον εαυτό σου. Αυτή η διαδικασία είναι κάτι σαν μυσταγωγία και αναδεικνύει τη δύναμή σου και τη λυτρωτική σου διαδικασία, Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια γλυκιά καλησπέρα, καλή μου φίλη με αγάπη.