Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Εκφραστικοι φιλοι καλημερα!

Χρονια πολλα και φωτισμενα!

Να χαιρομαστε τους εορταζοντες!

Για σημερα σας εχω το δευτερο και τελευταιο μερος του παραμυθιου και ευχομαι να σας αρεσει.

Εαν καποιος δεν εχει διαβασει η θελει να θυμηθει το πρωτο μερος του παραμυθιου δεν εχει παρα να πατησει εδω: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4.html και μετα να διαβασει το μερος που ακολουθει.

  « Η νεράιδα των γενεθλίων - Μερος δευτερο »

           Όταν όμως σκέφτηκε τα προσωπάκια των μικρών παιδιών που θα τη περίμεναν σήμερα ανυπόμονα μπροστά στη μπαλκονόπορτά τους, πείσμωσε, θύμωσε, πήρε βαθιά ανάσα, σκούπισε τη χρυσόσκονη που έτρεχε από τα ματιά της, οπλίστηκε με θάρρος και πυγμή και διέταξε με σκληρή φωνή:

-         Σε διατάζω να με ελευθερώσεις αυτή τη στιγμή!

-         Με διατάζεις; Εσύ διατάζεις εμένα; Από πού κι ως που; Εσύ βρίσκεσαι μέσα στο κλουβί και όχι εγώ… άρα εγώ κάνω κουμάντο εδώ μέσα, κατάλαβες; Αποκρίθηκε με ψυχρή φωνή και μετέπειτα ξέσπασε σε γέλια πανηγυρισμού.

-         Ακούς τι σου λέω; Ελευθέρωσέ με αυτή τη στιγμή! Τα παιδιά μου με περιμένουν και εγώ έχω ήδη αργήσει!

-         Σιγά μωρέ… ποιος νοιάζεται γι’ αυτά;

-         Εγώ! Γι αυτό άνοιξέ μου να φύγω αυτή τη στιγμή! Ήδη με καθυστέρησες πολύ, μη μου σπαταλάς και άλλο άδικο χρόνο.

-         Πολύ τσαούσα είσαι εσύ! Δε μου αρέσει που αυθαδιάζεις! Αν θες να σε ελευθερώσω πρέπει να με παρακαλέσεις και όχι να με διατάζεις αλλά να σου πω και την αλήθεια ούτε τότε θα σε ελευθερώσω. Θα σε κρατήσω για πάντα εδώ μαζί μου!

-         Όταν οι υπόλοιπες νεράιδες δουν πως δεν επέστρεψα θα ψάξουν  να με βρουν και θα με βρουν και τότε θα με ελευθερώσουν.

-         Δε μπορούν…, είπε ειρωνικά.

-         Τι εννοείς;

-         Εννοώ πως αυτή τη φορά πήρα τα μέτρα μου. Έκανα ένα ειδικό ξόρκι συμφωνά με το οποίο καμία νεράιδα δε μπορεί να έρθει ακάλεστη στο πλανήτη μου ή χωρίς να τη φέρω εγώ, οπότε δε θα μπορέσουν να σε ελευθερώσουν ποτέ! Θα μείνεις εδώ μαζί μου για πάντα! Είπε γελώντας δυνατά!

-         Ξέρω για σένα.. ξέρω τι έκανες στις νεράιδες… ξέρω και για το ξόρκι που σου είχε κάνει η Αγάπη… πως κατάφερες να το λύσεις λοιπόν;

-         Μυστικά του επαγγέλματος, αποκρίθηκε γελώντας δυνατά.

-         Όπως και να χει εμένα θα με βρούνε οι νεράιδες και θα καταφέρουν να με ελευθερώσουν αλλά σου λέω πως πρέπει να πάω αυτή τη στιγμή στη γη γιατί τα παιδιά μου με περιμένουν και επειδή έχω αργήσει θα έχουν ξεκινήσει να ανησυχούν για μένα.

-         Ναι σιγά μη κλάψουν κιόλας! Δεκάρα δε θα δώσουν!

-         Άφησέ με τώρα! Φώναξε δυνατά!

-         Δε με φοβάσαι ε; Το βλέπω στα μάτια σου πως δε με φοβάσαι… Γιατί όμως; Κανονικά θα έπρεπε να με τρέμεις αυτή τη στιγμή που μιλάμε και όχι να μου αντιμιλάς…

-         Δε πρόκειται να φοβηθώ τίποτα και κανέναν που προσπαθεί να με κρατήσει μακριά από τα παιδιά μου!

-         Δεν είναι δικά σου παιδιά… είναι των ανθρώπων και όταν μεγαλώσουν  ούτε καν που θα σε θυμούνται, ποιος λοιπόν ο λόγος να τα επισκέπτεσαι τελικά;

-         Γιατί τα αγαπώ φυσικά! Γιατί τα λατρεύω! Γιατί αναπνέω και ζω από αυτά και με αυτά! Γιατί μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω και εγώ να υπάρχω εκεί πάνω, στο δικό μου πλανήτη! Γιατί μου αρέσει να παίζω και να μιλώ μαζί τους! Γιατί μου αρέσει να με αγγίζουν! Γιατί μου αρέσει να τα ράνω με χρυσόσκονη! Γιατί μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους ευτυχισμένους να κρατάνε τα μωρά τους αγκαλιά και να σβήνουν τα κεράκια της τούρτας τους! Γιατί με αγαπάνε και αυτά! Γιατί κάθε φορά που αργώ λίγο να τα επισκεφτώ, όπως τότε πριν τρία χρονιά που κοιμήθηκα και άργησα να ξεκινήσω το ταξίδι μου έκλαιγαν που δε με είδαν και με περίμεναν με ανυπομονησία κοιτώντας από το παράθυρο τον ουρανό! Γιατί τα κάνω και με κάνουν να γελάω! Γιατί τότε που άργησα να τα επισκεφτώ τους έδωσα την υπόσχεσή μου πως δε θα το ξανακάνω και αυτά με πίστεψαν και σήμερα χάρη σε σένα θα τα απογοητεύσω ξανά και αυτή τη φορά μπορεί να μη με συγχωρήσουν! Γιατί τα αγαπάν και δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά! Γιατί με αυτά θα γίνει ο κόσμος καλύτερος! Γιατί τα αγαπώ καταλαβαίνεις? Τα αγαπώ και δε θέλω να μου θυμόσουν! Γιατί περιμένω πως και πως τη στιγμή να δω τις κατσούλες τους να γελάνε και να απλώνουν τα μικρά δαχτυλάκια τους για να με αγγίξουν και να με κρατήσουν αγκαλιά στη παλάμη τους! Γιατί….

-         Σταματά! Φτάνει! Φτάνει! Δε θέλω, δε μπορώ να ακούσω άλλο για αγάπη! Δε μπορεί να τα αγαπάς τόσο πολύ…. Δε μπορεί…, είπε σκεπτικός.

-         Κι όμως μπορεί και το ξέρεις! Το βλέπεις στα μάτια μου έτσι δεν είναι; Το βλέπεις και γι αυτό δε με κοιτάς στα μάτια… φοβάσαι ε? Έτσι δεν είναι? Γι αυτό θέλεις να σταματήσω να μιλάω γιατί δε μπορείς να ακούς να μιλάνε για την αγάπη! Δε μπορείς να δεχθείς πως υπάρχει αγάπη; Γιατί φοβάσαι την αγάπη μου λες; Ούρλιαξε δυνατά.

-         Γιατί εμένα δε με αγαπάει κανένας! Φώναξε απότομα και έκανε να φύγει βιαστικά…

-         Στάσου… που πας? Μη φύγεις…. Συγνώμη… δεν ήθελα να σε πληγώσω… δεν ήξερα… Πρέπει να είναι πολύ οδυνηρό να μη σε αγαπούν; Ρώτησε με γλυκιά φωνή κοιτώντας τον τρυφερά στα μάτια.

-         Το πιο οδυνηρό δεν είναι να μη σε αγαπούν… είναι να παρακαλάς να σε αγαπήσουν, να προσπαθείς για αυτό και τελικά να μη σε αφήνει κανένας να μάθεις τι θα πει αγάπη…. Ψέλλισε σιγανά.

-         Εάν με αφήσεις να πάω στα παιδιά μου θα σε αγαπώ για πάντα και στο λέω ειλικρινά και όχι για να σε ξεγελάσω! Στο υπόσχομαι! Θέλω να σε αγαπήσω αλλά πρέπει και εσύ να με αφήσεις…

-         Θα σε ελευθερώσω αλλά όχι για να με αγαπήσεις θα το κάνω γιατί που απέδειξες πως υπάρχει αληθινή αγάπη και εγώ δε το πίστευα τόσα χρονιά ή μαλλον δεν ήθελα να το πιστεύω…., είπε και με μια απότομη κίνηση της άνοιξε τη πόρτα.

-         Σ’ ευχαριστώ Αχμέντιε και να ξέρεις πως εγώ θα σε αγαπώ και όποτε μπορώ θα έρχομαι να σου κάνω παρέα αλλά πρέπει να πιστέψεις στην αγάπη, να αγαπήσεις τον εαυτό σου και μετά να αφήσεις τους άλλους να σε αγαπήσουν, όχι να τους παρακαλέσεις, να τους αφήσεις και μετά θα δεις πως τα μάτια σου θα λάμπουν κάθε φορά από ευτυχία όταν  θα μιλάς για αγάπη, είπε τρυφερά και δίνοντάς του ένα φιλί στο μάγουλο, πέταξε βιαστικά προς τη γη….

Γέλασε δυνατά και ευτυχισμένα όταν διαπίστωσε τις φατσούλες των μικρών παιδιών κολλημένες στα παράθυρα των σπιτιών τους να τη περιμένουν με κολλημένα τα δαχτυλάκια τους επάνω στα τζάμια, της χαμογελάνε, να τη χαιρετάνε και να χοροπηδάνε από ευτυχία…

            Ήθελε τόσο πολύ να τα αγκαλιάσει… και θα το έκανε…. ένα προς ένα…!

            Γιατί έτσι πρέπει να είναι η Αγάπη… πρέπει πάντα να βρίσκει χρόνο να επισκέπτεται όσους αγαπά…..

________________ ΤΕΛΟΣΣΣΣ_______________

Αυτο ηταν φιλοι μου! Ευχομαι να σας αρεσε!

Ευχαριστω ιδιαιτερα για το χρονο σας!

Καλη εβδομαδα να εχουμε!

Φιλακια σε ολους! <3