Ι LOVE FILOTAS.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Για σήμερα σας έχω ετοιμάσει ένα θέμα αχαρακτήριστο!

Ειλικρινά, δε ξέρω τί χαρακτηριστικό προσδιορισμό θα μπορούσα να του δώσω!

Μαργαριτάρι, ίσως; :P

Eίναι κι αυτό μια λύση!

Φίλοι το ομολογώ, μετα την Γαλήνη, ο «ποιητής» ξύπνησε μέσα μου και όλο ιδέες εχει.

Μια ιδέα σαν την πάνω φίλοι και αυτή που ακολουθεί.

Θέλω να σας κάνω ένα πρόλογο για να μη σας «τρομάξω» γιατί η κατεύθυνση που ακολουθώ είναι εντελώς αντίθετη από αυτή που θα πρεπε αλλά αφού μου «βγήκε» και μου άρεσε βρε φίλοι, πώς να μη τη μοιραστώ μαζί σας;

Καταρχάς να πω πως όσα θα διαβάσετε στο κάτω ποίημα βασίζονται σε πραγματική ιστορία και είναι αληθινά συμβάντα. Στο τέλος σας έχω και την επεξήγηση για να καταλαβεται πλήρως το όλο σκεπτικό.

Να πω μονο πως το αφιερώνω με πολλή αγάπη στη μια μου κολλητή (που άμα δει το πόστ παίζει και να μη μου ξαναμιλήσει) :P και να πω επίσης οτι το ποίημα γράφτηκε εχθές στη σκέψη της λέξης  «χελώνα». Βασικά ηταν εύκολο να βγει γιατί είναι αλήθεια.

Α! Να πω και κάτι ακόμα! Επειδή διαπίστωσα πως όταν διάβαζα το ποίημα εχθές από μέσα μου δε το ευχαριστιόμουν όσο όταν το διάβαζα φωναχτά και με το κατάλληλο τρόπο, θα ήθελα να βάλετε τα δυνατά σας και να το απαγγείλετε δυνατά! Ξέρετε με ένταση, στυλ και τρόπο! Εγώ κουνούσα και το χέρι! Δε ξέρω αν σας βοηθαει αυτό. Προσωπικά, ακόμη γελάω!

Ι LOVE FILOTAS.

Νεροχελώνα ήμουνα

με λέγανε Φιλώτα

Κόσμο πολύ εγνώρισα

μα κάποιοι μου αλλάξανε τα φώτα.

Γαρίδες έπρεπε να έτρωγα

μα ένας μικρός που είχε χάρη

Ρίγανη ευθύς με πότισε

και μου φύγε το χαλινάρι.

Χαμός γινότανε στο σπίτι μου

δε με άφηναν να κοιμάμαι

Νόμιζα πως δε θα ζήσω για καιρό

μα χρόνια μετά ένας κούκλος να μαι.

Μεγάλωσα, πρασίνισα αρκετά

τρωω όλο τα φαί μου

μα πάντα οφείλω τη χάρη μου

στη παλιά τη θύμησή μου.

Αγάπη από κόσμο έλαβα

με κάνανε και μπάνιο

μα το χαμόγελο που έπαιρνα

ηταν το κάτι άλλο.

Στη μπανιέρα θυμάμαι ήμουνα

η μάνα έπλενε τη γυάλα

και ένα αγόρι με μαλλιά

μου είπε πάμε γι’ άλλα.

Χελωνιτζάκι με έκανε

φόρεσα τα καλά μου

και μια μάχη έδωσα

καήκαν τα σωθικά μου.

Μέχρι και μύγες έφαγα

επιβίωσα με τρόπο

Φίλοι καλοί με πρόσεχαν

μου φτιάξανε και motto.

Τα άλλα τα κρατώ για με

θα είναι τα δικά μου

Μα μέχρι τότε να θυμάστε

άμα πάω να πέσω πιάστε.

Χαχαχαχα

Φίλοι έχω ενθουσιαστεί τοσο που άμα μπορούσα να γράφω τέτοια είδη ώστε να γελάω και να έχω την ευκαιρία να κάνω και εσάς να γελάτε θα το εκανα συχνά με πολλή χαρά και θέληση.

Εύχομαι να σας άρεσε και να σας εκανα να γελάσετε!

Πάμε λοιπόν στην επεξήγηση.

Όπως καταλάβατε ο Φιλώτας ηταν και είναι ένα χελωνάκι που μας συντρόφευε στα φοιτητικά μας χρόνια.

Κατοικίδιο – γιος μιας αγαπημένης φίλης και μασκοτ για όλους εμάς που τον ζήσαμε εκείνες τις εποχές.

Προσπάθησα να αναφέρω πραγματικά γεγονότα, όπως αυτό της ρίγανης. Ο μικρούλης αδερφός της φίλης μου τον είχε περιποιηθεί καταλλήλως τότε και γενικώς να εντάξω όσα περισσότερα μπορούσα σε λίγες μόνο παραγράφους, δοσμένα βέβαια με τρόπο που ταίριαζε όσο αυτό γινόταν.

Να σας πω ότι ο τίτλος του ποιήματος είναι η επιγραφή της γυάλας του και εδώ σκέφτομαι πως καλό θα ηταν να σας τον είχα βάλει και φωτο να τον βλέπατε. Τον έχω αλλα δεν τον έχω μόνο, είναι πάντα με παρέα στις πόζες, σα σταρ!

Νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο! Θέλω μονο να το αφιερώσω στη μαμά του Φιλώτα όπως είπα και πάνω αλλα και σε όλους εμάς που τον πλαισιώσαμε κάποτε! Αλλά ναι, σήμερα τον πλαισιώνεται με κάποιο τρόπο και εσείς! Οπότε και δικό σας φίλοι! :)

Όμορφη μέρα! Φιλάκια πολλά! <3