ΚΑΙ Η ΒΟΛΤΑ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ, ΥΠΟ ΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.
Τι μου κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.
Πιστεύω πως λόγω εποχής που διανύουμε, πολλοί απο εσάς θα είστε κρυωμένοι, όπως κι εγώ άλλωστε, οπότε σας στέλνω τις θερμότερες ευχές μου για καλή ανάρρωση.

Τι κι αν ο καιρός προειδοποιεί για χιόνια και ψυχρές θερμοκρασίες;
Εμείς βολτάρουμε  
και βολτάρουμε

και συνεχίζουμε να βολτάρουμε και σήμερα:

Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά, τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά, άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε» τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά!

Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….

Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.

Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;

Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.

Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.

Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.

Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!

Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.

Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.

Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!

Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο."

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Η Φυγή", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Μα πως να "δραπετεύσει" κανείς, μέσα απο εκείνη τη γαλάζια πόρτα..;

Με κοιτάζεις έντονα!
Το ξέρω αυτό το βλέμμα!
Δε με κοιτάς!
Με προστάζεις!

Δε θέλω να σου κάνω τη χάρη!
Δε θέλω να κινήσω πρώτη εγώ!

Σε κοιτάζω για να καταλάβεις πως παραχωρώ τη θέση μου!
Νομίζω πως έτσι θα σε ντροπιάσω!
Μαστίγιο η ματιά σου! Ράβδος το βλέμμα σου!
Πληγή η πρώτη κίνησή μου!

Ο στρατιώτης ξεκίνησε!
Ο αξιωματικός ειδοποίησε!
Ο πύργος προστάτεψε!
Το άλογο έτρεξε!
Ο βασιλιάς εξολόθρευσε!
Η βασίλισσα αιχμαλωτίστηκε!

Άμοιρη βασίλισσα!
Τι κρίμα….

Το παιχνίδι έληξε!
Η βασίλισσα για άλλη μια φορά εκτός!
Εκεί που ανήκει!

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Δείπνο", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Επέλεξα να συνοδέψω την επάνω φωτογραφία με το συγκεκριμένο απόσπασμα, λόγω της θέσης που έχει το βιβλίο στη συγκεκριμένη πόζα. Θεωρώ πως η Μαρία το έχει τοποθετήσει με τέτοιο τροπο, ώστε δείχνει να φουσκώνει απο περηφάνια και γεμάτο σθένος να συνεζίχει μετά την εκάστοτε ήττα του. Για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο, νομίζω πως θα καταλάβουν γιατί επέλεξα απόσπασμα απο το συγκεκριμένο ποίημα.

Κι είναι το πράσινο!
Η ανάσα της φύσης!
Η αγκαλιά της προς τους ανθρώπους και τα είδη που κατοικούν σ’ αυτήν!

Κι είναι το πράσινο!
Το πράσινο που μπορεί να ανθίζει πάνω στο χώμα και να φυτρώνει ξανά στις περιοχές που μυρίζει κάρβουνο και μπαρούτι!

Και εσύ αυτό το πράσινο θες να το καταστρέψεις;
Σκέψου!

Πάς να το καταστρέψεις!
Σταμάτα!

Συγκρατήσου!
Όσο ειναι νωρίς ακόμη, συγκρατήσου!

Κι είναι το πράσινο!
Είναι Ζωή!
Θα την καταστρέψεις;

Κι είναι το πράσινο!
Τα φύλλα δάφνης, το λάφυρο μιας ακόμη μισοτελειωμένης μάχης!

Θα νικήσουμε!

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Κι είναι το πράσινο!", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Με τόσο πράσινο, αυτό το υπέροχο χρώμα που διαθέτει η φωτογραφία που μου χάρισε η Mαρία, ήταν αρκετά εύκολο να επιλέξω απόσπασμα των Λαφύρων.

Ευχαριστώ για τις υπέροχες φωτογραφίες φίλη μου.

Να θυμίσω πως τη Μαρία μπορεί κανείς να τη συναντήσει στα ακόλουθα ιστολόγια:

http://tokeimeno.blogspot.gr/
http://tatragoudia.blogspot.gr/
http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Καλή σας μέρα και καλό Σαββατοκύριακο να έχετε! Να περάσετε όμορφα και να ξεκουραστείτε!