ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΟΥ ΑΛΩΝΑΚΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Οι δάσκαλοι του συλλόγου παρουσιάζουν την τριήμερη γιορτή του συλλόγου.

Συζητούν για τα περιεχόμενα της γιορτής με τον Διευθυντή της ραδιοφωνικής εκπομπής “εν τυμπάνω και χορώ” κ. Σπυρόπουλο Γιώργο.

Για ν΄ακούσετε την εκπομπή ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Αυτή ήταν η γιορτή μας, το αρχικό πλάνο δηλαδή:

"Η μάνα γη και τα γεννήματά της είναι σε πρώτο πλάνο στη φετινή γιορτή του Αλωνακίου.  «Σίτος, οίνος και έλαιον» λοιπόν το θέμα της τριήμερης γιορτής μας στις 23-24& 25 Ιουνίου στο Θέατρο Ορέστη Μακρή στη Χαλκίδα. Συνάμα στις 27 Ιουνίου και σε συνεργασία με τη θεατρική ομάδα του συλλόγου εργαζομένων του Νοσοκομείου Χαλκίδας και τον Δ.Ο.Α.Π.ΠΕ.Χ.,  θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στον σπουδαίο Χαλκιδαίο Ορέστη Μακρή.

Δείτε το trailer 

Η γιορτή του συλλόγου μας, σταθμός στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης  ενεργοποιεί όλες τις πολιτιστικές -και όχι μόνο-  δυνάμεις μας και αγκαλιάζει όλους όσοι αγαπούν τον ελληνικό χορό και εμπνέονται από αυτόν…

Μία γιορτή που αντιλαμβάνεται τον ελληνικό χορό και την ελληνική μουσική ως μία γόνιμη διαδικασία δημιουργίας και αναδημιουργίας με σεβασμό και γνώση…

Μία γιορτή που φιλοδοξεί να ψυχαγωγήσει, να εμπνεύσει, να δημιουργήσει συναισθήματα νοσταλγίας, χαράς, περηφάνιας, προοπτικής και συνάμα να καλλιεργήσει αισθητική και ήθος. Αισθητική και ήθος,  όχι μιας αλλοτινής εποχής, αλλά του σήμερα…

Μια γιορτή που τα μέλη του συλλόγου μας -μικροί και μεγάλοι- ετοιμάζουν με «γλυκό κόπο», αγάπη, μεράκι και με προσμονή περιμένοντας να τη μοιραστούν και να συνεορτάσουν με όλους…

Μια γιορτή που καλεσμένοι είναι ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως  όσοι συν-κινούνται με τον λαϊκό πολιτισμό και τον συν-αισθάνονται  σ΄ όλες του τις μορφές και τις εκφάνσεις.

Τ΄ αλωνάκι, σταθερά προσανατολισμένο στις αξίες που πρεσβεύει ο λαϊκός πολιτισμός, πιστεύει ακράδαντα αφενός μεν ότι η ποιότητα είναι αντίδοτο στις οποιεσδήποτε μορφές κρίσης, αφετέρου ότι ο λαϊκός πολιτισμός  νοηματοδοτεί τη «βιωμένη κουλτούρα» του λαού μας, σήμερα."

Ένα τριήμερο χοροστάσι λοιπόν, που όμως ο καιρός είχε άλλα σχέδια για την γιορτή του "Σίτου".

Δύο αναβολές λόγω κακοκαιρίας, όταν μάλιστα όλα είχαν στηθεί και ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η γιορτή. Καταλαβαίνετε για τι είδους ανθρώπινο κόπο μιλάμε.

Όμως τίποτα δεν πάει χαμένο όταν υπάρχει η θέληση, η αγάπη και η χαρά για αυτό που κάνουμε. Έτσι λοιπόν, τον Σεμπτέβριο, θα απολαύσουμε την γιορτή του "Σίτου" που το καλοκαίρι φέτος, δεν μας επέτρεψε.

Ωστόσο ένα αφιέρωμα είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.

Απόλαυση, εκφραστικοί μου.

Πνευματική, υλική, συναισθηματική, όλα!

Ορίστε μια γεύση, αν και τίποτα δεν συγκρίνεται με το να είσαι εκεί:

1η ημέρα Εκδηλώσεων | "Οίνος" 🍇

 

2η ημέρα Εκδηλώσεων | "Έλαιον" 🌳

 

3η ημέρα Εκδηλώσεων | Αλωνακιώτικο Γλέντι 🌾

 

Και θα κλείσω με κάποιες αφηγήσεις για εκείνες τις στιγμές από την εκπαιδευτικό Τασούλα Τσαλκιτζή και μέλος του πολιτιστικού συλλόγου παραδοσιακής ανάπτυξης "Τ' Αλωνάκι" που θαύμασα διαβάζοντάς τες στο facebοοκ και με πλημμύρισαν με μια ανείπωτη περηφάνια.

Δεν γινόταν να κλείσω διαφορετικά, κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να περιγράψει με λέξεις τα όσα ζήσαμε και από την πλευρά των θεατών αλλά και των χορευτών και όλης της προετοιμασίας.

Όταν τις διαβάσετε, θα καταλάβετε:

 

" Βλέποντας τη γιαγιά μου να μου γνέφει στο χορό.
Απόγευμα καλοκαιρινής ημέρας, μ’ αρώματα φθινοπώρου, προχωρώ προς τις αίθουσες του συλλόγου Τ’ Αλωνάκι. Εθελόντρια για το ντύσιμο των χορευτών, αρκετά χρόνια, μαζί με εκείνη που μπορώ να συνεργαστώ, να επικοινωνήσω με μια απλή κίνηση, ένα κοίταγμα δίχως κουβέντες περιττές. Οι φορεσιές όμορφα διπλωμένες στις καρέκλες, περιμένουν τους χορευτές. Ψαχουλεύω την κάθε μια ξεχωριστά θέλοντας ν΄ ανακαλύψω την ομορφιά τους. Φορέματα μάλλινα, πουκάμισα άσπρα, μαντήλια πολύχρωμα σε έντονα χρώματα διακοσμημένα με γιρλάντες λουλουδιών και κρόσσια, ποδιές βελούδινες υφαντές στολισμένες μ΄ αγάπη, με μεράκι, στολίδια φτιαγμένα με πολύχρωμες χάντρες, όλα όμορφα τακτοποιημένα περιμένουν εκείνους που θα τους δώσουν ζωή, εκείνους που θα τις παρουσιάσουν στη σκηνή, εκείνους που θα γίνουν ο συνδετικός κρίκος του ήχου και των κινητικών μοτίβων. Είναι όλα τους παιδιά, που φυτεύτηκε στην ψυχή τους ο σπόρος της Λαϊκής παράδοσης.

Καταφθάνουν χαρούμενα μαζί με τις μαμάδες τους, φορούν το άσπρο τους καλσόν και περιμένουν. Όλα σχεδόν στην ίδια ηλικία μα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Κάποια ντροπαλά, άλλα με θάρρος εκφράζουν τη γνώμη τους. Τα κομμάτια της κάθε φορεσιάς ένα -ένα βρίσκει τη θέση του στα νεανικά κορμιά, μεταμορφώνοντάς τα σε νεαρές δεσποινίδες της εποχής, που χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Αποχωρούν για το σχολείο, εκεί που περιμένει η υπόλοιπη παρέα των χορευτών που θα ταξιδέψουν τον κόσμο στην Ελλάδα της κρίσης, που όμως μπορεί ακόμα να γλεντά τιμώντας τα όσα παρέδωσαν σε εμάς οι παλαιότερες γενιές, μα και παραδίδοντας γνώση στους επόμενους.. 

Αποχωρούμε κι εμείς. Κατευθυνόμαστε προς το θεατράκι, το αφιερωμένο στον επίτιμο δημότη της πόλης, «Ορέστη Μακρή». Φθάσαμε είναι γεμάτο από κόσμο που ελπίζει πως σήμερα θα απολαύσει το μουσικό, χορευτικό ταξίδι, ελπίζει πως ο φθινοπωρινός καιρός δε θα θελήσει να χρωματίσει με σταγόνες βροχής το τοπίο. Αεράκι, που θυμίζει ξέσπασμα καλοκαιρινού μπουρινιού, γυρίζει τη φτερωτή του ανεμόμυλου, ελάχιστες σταγόνες βροχής και η απογοήτευση κάνει την εμφάνισή της. Όμως όλοι παραμένουν, κανείς δε θέλει να αποχωρήσει και το μπουρίνι μπροστά στην επιμονή όλων αποχωρεί αφήνοντας μόνο τη δροσιά του ως ανάμνηση της παρουσίας του. 

Το κοινό απολαμβάνει χειροκροτώντας τους χορευτές που παρελαύνουν πλημμυρίζοντας με χρώματα και αρώματα της λαϊκής μας παράδοσης τον αέρα. Τα φώτα σβήνουν και το ταξίδι από τ’ αμπέλι στο κρασί ξεκινά. Οι κοπέλες με τη φορεσιά των ανωγείων και τ’ αγόρια με τη βράκα, το κεφαλομάντηλο και τα στιβάνια παρουσιάζονται στη σκηνή. Τα βήματα ανδρών και γυναικών τόσο διαφορετικά. Των γυναικών μικρά, αέρινα, μα των αντρών στιβαρά επιβλητικά μα επί σκηνής ισορροπούν δένουν αλληλοσυμπληρώνονται. Χοροί της Θεσσαλίας και η ματιά περιπλανιέται σε κάθε αρχόντισσα μα ξεκουράζεται σε εκείνη που διαφέρει. Το μαύρο παράξενο μαντήλι ή καπέλο με τα φλουριά η περίτεχνη ζώνη το όμορφο κόσμημα με τις αλυσίδες να στολίζουν το πλαϊνό και κάτω μέρος της στολής υποδηλώνει μια διαφορετική κοινωνική θέση;

Νάξος και το παιχνίδισμα αντρών και γυναικών ξετυλίγεται. Κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια, εκφράζοντας αισθήματα συντροφικότητας, αγάπης, λατρείας, έρωτα;

Ικαρία οι σύγχρονοι νέοι και νέες συναπαντώνται με εκείνους της παράδοσης, γλεντούν στον τρύγο, διασκεδάζουν προσμένοντας τα βαρέλια να γεμίσουν από τον υπέροχο φρουτώδη χυμό, που θα τους συντροφεύει σε κάθε τους γλέντι. 

Το σκηνικό άλλαξε μεταφέροντάς μας στη Χαλκίδα του ’70. Μιας Χαλκίδας όμως που ήδη είχε αστικοποιηθεί και οι νέοι άνθρωποι είχαν γκρεμίσει τις γέφυρες με τις ρίζες τους παρασυρόμενοι από μοντέρνους ξενόφερτους ρυθμούς πλαισιωμένους με την ελληνική γλώσσα. Είμαι κι εγώ παιδί εκείνης της εποχής με ρίζες επιφανειακές, που όμως πάντα ένιωθε την καρδιά να σκιρτά όταν η γιαγιά μου χόρευε καρσιλαμά μην έχοντας μουσική παρά μόνο 4 κουτάλια από το συρτάρι της κουζίνας και μελωδία από τα καλλίφωνα παιδιά της. 

Οι μελωδίες σιώπησαν οι χοροί σταμάτησαν οι χορευτές χαιρετούν όμως εκείνη είναι εκεί συνεχίζοντας το χορό από κει που οι υπόλοιποι σταμάτησαν. 

Καληνύχτα γιαγιά." 

 

 " Oι μέρες γυρίζουν κι οι ρόλοι αλλάζουν.
Ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς του συλλόγου ελληνικής και πολιτιστικής παράδοσης «Τ’ Αλωνάκι» περιμένει να βρεθεί στο κέντρο της κυκλικής σκηνής, να μετατρέψει το ρυθμό της μουσικής σε κίνηση, φορώντας φορεσιές περασμένης εποχής. 

Βρίσκομαι στην αίθουσα σχολείου που κάθε καλοκαίρι ζωντανεύει για μία ακόμη φορά. Δεν υπάρχουν μαθητές μόνο χορευτές, δεν υπάρχει κουδούνι μόνο φωνές ενηλίκων που περιμένουν το χρόνο να τρέξει, δεν υπάρχουν δάσκαλοι αλλά μέλη. Εδώ σε τούτον το χώρο σε κάθε του αίθουσα υπάρχουν φορεσιές της πατρίδας μας, που περιμένουν να ζωντανέψουν , να αναβιώσουν έθιμα περασμένα που κοιμήθηκαν στη λήθη του χρόνου, να μιλήσουν για μια εποχή άγνωστη σε πολλούς από μας.
Μεταμορφώνομαι σιγά - σιγά σε γυναίκα που πατρίδα της ήταν η Λέρος, ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων. Πρώτα το άσπρο πουκάμισο με τις δαντέλες, η άλικη βράκα, το καβάδι και τέλος το κεφαλομάντηλο με το λιτό του δέσιμο. Φορεσιά λιτή με αρκετές (κατά την ταπεινή μου γνώμη) επιρροές από την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας, που θα χαιρετίσει στη σκηνή τους σκοπούς από την Κάσο, λυρικοί στη μελωδία και λιτοί στη δομή, όπως και η φορεσιά μου. Έτοιμη πια αποχωρώ, ψάχνω να βρω εκείνες που μαζί τους χορεύω. Θέλω να δω τη δική τους φορεσιά. Βρήκα τη Γιάννα και την Εριφίλη, εκπροσωπούν τη Νίσυρο και η πρώτη λέξη που σχηματίστηκε στο μυαλό μου, χωρίς να ξέρω το γιατί, σουλτάνες. Η παρέα μεγαλώνει με τον ερχομό της Μάρθας, της Έλενας, της Όρσας, της Βίκης και της Λίτσας. Η φορεσιά σχεδόν ίδια με τη δική μου, διαφοροποιούνται μόνο στα χρώματα. Κοιτάμε η μία την άλλη και γελάμε. Η καθημερινή μας εικόνα άλλαξε. Είμαστε τόσο διαφορετικές. 

Ο χρόνος τρέχει και ανηφορίζουμε όλες προς την κεντρική πύλη. Ο δάσκαλος φωνάζει για την αναμνηστική φωτογραφία. Πλησιάζω μα δε θέλω να αποτυπωθώ στη στιγμή. Επιλέγω να βρίσκομαι χωρίς να φαίνομαι, μα θα ξέρω όμως, πως τότε ήμουν κι εγώ εκεί από τις μνήμες που αποτυπώθηκαν έντονα στο κρυμμένο συρτάρι των αναμνήσεων.

Η πομπή ετοιμάζεται και ανακαλύπτω πως ανάμεσα στα μικρά παιδιά, βρίσκονται δυο αγαπημένες μου μαθήτριες. Πλησιάζω και κοιτούν έκπληκτες, μα τα μικρά τους μάτια μιλούν για τη χαρά της συνάντησης. Τους εύχομαι καλή επιτυχία στην πρώτη τους εμφάνιση κι αποχωρώ. Στα αυτιά φτάνει ο ήχος των ερωτήσεων από τα κορίτσια της παρέας τους: Καλέ που την ξέρεις; Κι εκείνες απαντούν περήφανες ήταν η δασκάλα μας στο νηπιαγωγείο κι εγώ ξέρω από τον τόνο της φωνής τους πως αναπολούν το πρώτο τους ταξίδι στη γνώση.

Περπατούμε στους δρόμους μιλώντας, γελώντας κι οι άνθρωποι χαίρονται, αποτυπώνουν, χαιρετούν, εύχονται. Η παρέλαση έφτασε στο πιο ψηλό σκαλί, το πλημμυρισμένο κόσμο θεατράκι των καλοκαιρινών πολιτιστικών εκδηλώσεων της αγαπημένης μου πόλης Χαλκίδας. Παλαμάκια στο ρυθμό του σκοπού, ανάσα βαθιά, χαμόγελο ( μάλλον παγωμένο), αμηχανία και η εμφάνιση στο κοινό ξεκινά. Περπατώ αναζητώντας στο πλήθος κόσμου τα παιδιά μου, που πάντα συντροφεύουν τα ταξίδια μου και νιώθω ασφαλής με το δικό τους χαιρετισμό. Η είσοδος στα παρασκήνια λυτρωτική.

Το ταξίδι της παρουσίασης του χρυσαφένιου ευλογημένου πολύτιμου υγρού, (λάδι) στα ήθη και έθιμα της πατρίδας ξεκίνησε. Το λάδι άρρηκτα συνδεδεμένο με την είσοδό μας στην κοινωνία του Χριστού, μα και με το ξεμάτιασμα, τη λαϊκή γιατρειά για πονοκέφαλο και πρόσκαιρη αδιαθεσία.

Μα το ταξίδι στο παρασκήνιο έχει ήδη ξεκινήσει. Κερνούν τσιπουράκι, χορεύουν σιγοτραγουδώντας, στήνουν πηγαδάκια, θαυμάζουν εκείνους που βρίσκονται στη σκηνή. Τα φώτα σβήνουν και ένας - ένας ανεβαίνουμε στη σκηνή. Βάφτιση και γλέντι η δική μας παρουσίαση, μα και η αγωνία των συμπεθέρων για το ποιου όνομα θα δοθεί στο εγγόνι με και τις τραγελαφικές αντιδράσεις αυτών που ο νονός επέλεγε να μην ακουστεί το όνομα του πατέρα του γιου.

Το διονυσιακό γλέντι άναψε με χορούς της Κάσου, τέλειωσε και τα φώτα έσβησαν. Βρίσκομαι πάλι ασφαλής στα παρασκήνια. Οι δάσκαλοι επιβραβεύουν κι αρχίζει η αυτοκριτική. Μπερδεύτηκα , τα ‘χασα…. κι εγώ σκέφτομαι μα στο γλέντι μόνο διασκεδάζεις, χαίρεσαι, συμμετέχεις στη χαρά του άλλου. 

Το ταξίδι έφτασε στο τέλος και όλοι επί σκηνής αποχαιρετούμε τους θεατές ξέροντας πως τα πόδια τους, η ψυχή τους χόρεψε μαζί μας."

 

" Πρωί Τρίτης και ο ουρανός έχει χάσει το γαλάζιο του χρώμα. Έγινε άσπρος μα γκριζάρισε στους κροτάφους. Τούτο το γκρι απλώθηκε παντού και ξαφνικά άρχισε να κλαίει. Ξεφορτώνει την πίκρα του τα ντέρτια του ή ο θεός θέλησε κι αυτός να χορέψει σε ρυθμούς που μόνο εκείνος γνωρίζει; Άνοιξαν οι ουρανοί, τα πάντα βράχηκαν και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος πλημμύρισε τον αέρα, θυμίζοντας φθινόπωρο. Συνεχίζει και εμείς οι Αλωνακιώτες νιώθουμε το ρυθμό του, χορεύοντας στο ταψί.(ταβά χαβασί).

Οι δρόμοι πλημμύρισαν τα πάντα βράχηκαν μα εμείς εκεί περιμένουμε την παύση, για να κλείσει η μελωδία των 3ημερων εκδηλώσεων. Κολλημένη στο messenger του facebook παρακολουθώ και συμμετέχω στις συνομιλίες των εθελοντών 2018. Θετική ενέργεια, παράκληση προς το μεγαλοδύναμο, μα εκείνος συνεχίζει με τους ρυθμούς που μόνο εκείνος ξέρει, εκστασιάζεται δυναμώνοντας το κλάμα του. Το μυαλό μου πλημμυρίζει με μελωδίες τραγουδιών που μιλούν για βροχή. Προσπαθώ να τις απομακρύνω μα εκείνες επιμένουν. 

Το tempo της βροχής άλλαξε, τώρα μόνο σιγοψιθυρίζει και ναι σιώπησε. Δειλά κάνει την εμφάνισή του ο ήλιος. Προσπαθεί να χωρίσει τα σύννεφα, μα το μόνο που κατορθώνει να αλλάξει το χρώμα τους. Εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί κι ας μη ρίχνουν στάλα βροχής κι εμείς αναθαρρήσαμε κι η θετική ενέργεια γύρισε ξανά, ο πυρετός της προετοιμασίας επέστρεψε. Το μόνο που μένει να συνεχίσει την παύση του.

5:30 κι αρχίζω να ετοιμάζομαι, καφεδάκι μακρυμάνικο ρούχο για το βράδυ που θα παρακολουθώ εκείνους που θα μας ταξιδέψουν χορεύοντας και ξεκινώ. Ακριβής στο ραντεβού μου έφτασα στο σχολείο, η Σοφία μου δίνει τα κλειδιά της αίθουσας, μα το βλέμμα της είναι τόσο διαφορετικό. Η αγωνία της, η προσμονή της είναι …………..αδύνατον να βρω τη λέξη. Όσο κι αν ψάξω δε θα τη βρω μιας και τα συναισθήματα δεν μπορούν πάντα να αποτυπωθούν στο χαρτί. Προχωρώ και περιμένω στην αίθουσα τους χορευτές μα νιώθω πως θα είναι δύσκολο να ανταποκριθώ. Η πρώτη χαρά έχει σβήσει. Συνομιλώ με τους υπόλοιπους προσπαθώντας να επαναφέρω τη θετική ενέργεια και στάση μα όμως για άλλη μια φορά σιγοψιθυρίζω σκοπούς που μιλούν για τη βροχή. Ταιριάζουν τόσο πολύ με το γκριζαρισμένο ουρανό! 

Οι χορευτές καταφθάνουν κι οι σκοποί ξεχάστηκαν. Ξέρουν όλοι πως να φορέσουν τη στολή τους. Το κάθε κομμάτι βρήκε τη θέση του κι εκεί που όλοι είναι σχεδόν έτοιμοι η παύση σταμάτησε κι η μελωδία της βροχής άρχισε για μία ακόμη φορά. Συγκεντρωμένες όλες στην πόρτα παρακολουθούμε το χορό των σταγόνων με το γιατί αποτυπωμένο στα βλέμματα όλων. Το τηλέφωνο χτυπά διακόπτοντας τις συνομιλίες . Μας ζητούν να πάμε στο σχολείο να συναντήσουμε τους υπόλοιπους. Τελικά όλα θα γίνουν όπως είχαν σχεδιαστεί;

Ο δάσκαλος όμως ανακοινώνει πως το συγκεκριμένο ταξίδι αναβάλλεται για το Σεπτέμβριο, μα το γλέντι θα γίνει εδώ στο σκεπασμένο χώρο του σχολείου. Μία παρέα όλοι περιμένουν το κέρασμα του άρτου, το κρασί να ευφράνει τις καρδιές μας, τους μουσικούς να ετοιμαστούν και ναι το γλέντι ξεκίνησε με τους μικρούς και μεγάλους χορευτές να διασκεδάζουν, χορεύοντας συμμετέχοντας σε μία μοναδική γιορτή.

Εις το επανιδείν"

 

Εκφραστικοί μου, περήφανη με όλα αυτά, τι άλλο θα μπορούσα να είμαι άλλωστε;

Ένα αφιέρωμα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, με πολλή αγάπη και ευχές για συνέχιση της παράδοσής μας!

 

Τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου: 

• Σκολίδη Φωτεινή: Πρόεδρος
• Λιανοστάθης Δημήτρης: Διευθυντής
• Κοκονός Ταξιάρχης:  Αντιπρόεδρος
• Τάσιου-Κουταλιανού Λεμονιά: Γραμματέας
• Ρομποτή Λιλή:  Ταμίας
• Μυλωνά Ελένη: Μέλος
• Παπαδημητρίου Ελένη: Αναπληρωματικό μέλος
• Πασιώτου-Κούκουρα Δήμητρα: Αναπληρωματικό μέλος

Εδώ: http://alonaki.org.gr/ μπορείτε να ενημερωθείτε για όλες τις δραστηριότητες του συλλόγου, για τους χοροδιδασκάλους, τους χορηγούς τους, τους υπεύθυνους της εφημερίδας τους, τις δράσεις τους, για όλα! 

 

Εδώ: https://www.youtube.com/channel/UC1BUsb0DTaINZNLETRr7gJA  για να παρακολουθήσετε βίντεο από διάφορες εκδηλώσεις τους 

 

Και εδώ: https://www.facebook.com/groups/54316294714/ για να μαθαίνετε πρώτοι και άμεσα τα νέα τους.

 

Ένα μεγάλο μπράβο από την ψυχή μου σε όλους για όσα μας χαρίσατε!

 

Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί μου και να χορεύετε!