ΆΚΟΠΗ ΝΙΚΗ

ενάντια σε κάθε αντιξοότητα
#συνέχισε



-«Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες…»

(Μ. Αναγνωστάκης)

-ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ » ΗΤΤΑ «

Βλέπεις τη λέξη ‘ήττα’ και οδύρεσαι,
λες φταιν οι άλλοι, θες να εκδικηθείς,
ή απαθής σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Είναι η νίκη σου ένας πίθος Δαναΐδων
χωρίς πάτο, κόπος μάταιος; Μήπως είναι
πλάνη να θεωρείς την ήττα σου ως ήττα;
Ο θάνατος είναι ήττα. Πόση ήττα προκαλεί;
Ο Λεωνίδας, νεκρός στη μάχη, κερδίζει το μέλλον,
ο αθάνατος Αχιλλέας τελικά δεν αφάνισε τον Έκτορα,
ο Αγωνιστής ως Κούρος πεθαίνει εν ονόματι της αρετής∙*
ζώσα η ψυχή του νεκρού, νεκρή πολλών που ζουν.
Ξαναζύγισε τον στόχο, το βάρος της ήττας σου,
είναι νίκες που σου καρφώνουν τα πόδια στη γη
που είχαν πήχυ χαμηλό και τον νομίζαμε ψηλό,
είναι ήττες που προσφέρουν πιο πολλά απ’ τη μέθη
ή απ’ όσα έχασε ο νικητής σαν του γλίστρησε η νίκη.
Τα φύλλα του φθινοπώρου είναι άνθη άλλης Άνοιξης,
σαν έχεις πτώση ο έρως-πτέρως σε παίρνει σε πτήση,
η αλήθεια δεν είναι φάντασμα, ζει εντός, άγγιξέ την
πίστεψε: νικώντας την ήττα σου στέρεα θα ’χεις νίκη.

(Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης  Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»
http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2015/09/blog-post_25.html)


 ΟΙ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ
Ανάβαλες την τελευταία πάντα μέρα τη φυγή σου
Είχαμε μέσα κι οι δυο μας βαθιά τον πανικό τού χωρισμού
Νοσταλγούσαμε τόσο να χαρίσουμε τις αβέβαιες πλάνες μας στ’ όνειρο
Όμως ποιος δε λογάριασε τα λευκά καλοκαίρια που πληγώσαν τα χρόνια μας
Ποιος δεν επίστεψε πως δεν είχαμε ακόμα πληρώσει το χρέος μας ολόκληρο
Και βρίσκουμε την κρίσιμη τούτη στιγμή αιχμάλωτους όρκους στη νιότη μας, αισθήματα πιο πλούσια από τ’ άναμμα της σάρκας
Ξέρεις πως πια ξεχάσαμε τ’ αμέριμνα παιδιά που σπαταλούσαν το γέλιο τους
Ξέρεις πως θά ’ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας
Συντροφεύοντας τις ακριβές μας αμφιβολίες, ξαγρυπνήσαμε ατέλειωτες νύχτες χωρίς δίπλα μας να ’ναι κανείς ν’ ακούσει την αγωνία τής φωνής μας
Αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούρια, κι όμως γιατί ν’ αναβάλλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;
Και μένουμε δυο νικημένοι μ’ ολιγόπιστα μάταια φερσίματα.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Εποχές (1945)


ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Αν για να σ’ αντιμετωπίσω πρέπει
ν’ αρνηθώ τα’ ανθρώπινά μου,
τότε σού την προσφέρω άκοπη τη νίκη.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ