ΆΣΜΑ(ΤΑ) ΤΩΝ ΩΡΩΝ

Δεν μετρώ τις ώρες εκτός αν έχουν ήλιο.

Επιγραφή σε ηλιακό ρολόι.

_________

Στα Ζαγοροχώρια, από την αγαπημένη μου, Ioanna Constans Papangeli

Eυχαριστώ πολύ!!!

-Roque Dalton, «Ώρα της Στάχτης» 

«Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.»

(Roque Dalton, ποιήματα, Μτφρ.Γιώργος Μίχος, ποιείν.gr) 


 Η ώρα

Αυτή είναι η ώρα: η μουσική δεν μπορεί
κι η λέξη είναι απρόθυμη. Η σκοτεινή γραμμή του τίποτα
σχεδιασμένη απ’ την αναπνοή δείχνει πεινασμένα
πως χρειάζεται όλη η πραγματικότητα
για να γίνει πράξη η εικόνα.
Αρχίζει να βρέχει. Το κόκκινο ξεθωριάζει απ’ τις ντάλιες.
Ο δολοφόνος πλένει τα χέρια του στην πηγή.

—Βλαντίμιρ Χόλαν—
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης

 Άσμα των ωρών

Με σκοτεινά βλέμματα κοιτάζονται οι εραστές
Οι ξανθοί, οι αστραφτεροί. Μέσα σε αλύγιστο σκοτάδι,
Αδύναμα από τον πόθο αγκαλιάζονται τα μπράτσα.
Πορφυρό συντρίφτηκε το στόμα των ευλογημένων. Τα
Στρογγυλά μάτια
Αντανακλούν το σκούρο χρυσάφι του ανοιξιάτικου
Δειλινού,
Την εσχατιά και την μαυρίλα του δάσους, φόβους εσπερινούς
Στο πράσινο,
Ίσως ένα ανομολόγητο πέταγμα πουλιών, το μονοπάτι
ενός αγέννητου μέσα από σκοτεινά χωριά προς καλοκαίρια μοναχικά.
Και από ξέθωρη γαλανότητα, ξέπνοο προβάλλει πότε-πότε ένα σώμα.
Το κίτρινο σιτάρι θροΐζει ανάλαφρα στο χωράφι.
Σκληρή είναι η ζωή και ατσάλινο δρεπάνι
Κραδαίνει ο γεωργός,
Μεγάλα δοκάρια συνταιριάζει ο μαραγκός.
Το φθινόπωρο βάφονται πορφυρές οι φυλλωσιές· το
Μοναστικό πνεύμα
Περιδιαβαίνει ημέρες ιλαρές· το σταφύλι ωριμάζει
Και γιορτινός άνεμος φυσάει στις αυλές.
Γλυκύτερα ευωδιάζουν οι κιτρινισμένοι καρποί· σιγανό είναι το γέλιο
Του μακάριου, μουσική και χορός
Στα σκιερά καπηλειά·
Βήμα και σιωπή του πεθαμένου αγοριού στου κήπου το θαμπόφωτο.

—Γκέοργκ Τρακλ—
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

 Ώρα να πηγαίνω,
δεν έχω άλλο στήθος.

[Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα» – Τόμος Α’ (1961-1978), εκδόσεις Ίκαρος]