Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΛΑΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Υπάρχει ένας θρύλος για έναν αρχαίο θησαυρό
που τον φυλάει μέσα του κάποιο ψάρι.

Ο άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Νομίζοντας πως είναι ο μόνος που κατέχει το μυστικό
πηγαίνει κάτω στην όχθη και περιμένει.
Περιμένει ελπίζοντας να περάσει το ψάρι.

Τα χρόνια περνούν, το ποτάμι κυλάει
περνάει το νερό μπροστά του, πάντα σκοτεινό κι αθησαύριστο.

Ο άνθρωπος αρχίζει να γίνεται ανήσυχος.
Μια σκέψη ωστόσο τον ημερεύει.
Πιστεύει πως όπου να ’ναι θ’ αλλάξει η τύχη του.

Το σώμα του βαραίνει, τα μαλλιά του ασπρίζουν
πυκνή ομίχλη κατεβαίνει στα μάτια του
κι ενώ μια νύχτα αλλιώτικη σκοτεινιάζει τον κόσμο
εκείνος, κουρασμένος, νυστάζει.

Παρ’ όλα αυτά επιμένει.
Περιμένει πάντα να πιάσει το ψάρι.

Δεν ξέρει και ίσως προς το τέλος μόνο μαθαίνει
πως το ποτάμι ήταν το ψάρι που περίμενε.
Μα είναι αργά.

Το ποτάμι συνεχίζει να κυλάει όπως πάντα.
Καταλήγοντας στην ατρύγετη θάλασσα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, Από το «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΥΡΙΑΝΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ» – 1995

_________

Στα Ζαγοροχώρια, από την αγαπημένη μου, Ioanna Constans Papangeli

Eυχαριστώ πολύ!!!

 

 

 

 

Οι ποταμοί; Τους διάβηκα. Οι θάλασσες; Τις είδα.
Και μέτρησα των ωκεανών τα πλάτη και τα μάκρη’
ξέρω ως που φτάνει τ΄ όνειρο, που σταματάει η ελπίδα’
μα της αγάπης ποιος Θεός μπορεί να βρει την άκρη;

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ

_________

Στα Ζαγοροχώρια, από την αγαπημένη μου, Ioanna Constans Papangeli

Eυχαριστώ πολύ!!!