Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ...











Σε σερβίρω με κατανυκτικό τρόπο και έπειτα σερβίρω εμένα.
Το κρασί το αφήνω σε σένα. Είναι άλλωστε δική σου «δουλειά».

Τρως σιωπηλά. Τρώω με χιλιάδες σκέψεις να με πολεμούν.
Σταματάς. Αφήνεις κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Από σεβασμό θαρρώ, σε μιμούμαι.
Τα μακριά σου δάχτυλα σηκώνονται επάνω και με ένα φευγαλέο τους χτύπημα ανάβουν διάσπαρτα κεριά που βρίσκονται παντού στο χώρο.

Άλλη μια δική σου ουτοπική παράσταση σκέφτομαι. Άλλο ένα φαντασμαγορικό σόου που πρέπει να υπομείνω.
Χαμογελώ από συνήθεια και κάνω πως εκπλήσσομαι από το δήθεν ερωτισμό σου.
Κουνάς τον δείκτη του δαχτύλου σου επιτακτικά και στο τέλος αφήνεις έναν έντονο ήχο να θυμίζει διαταγή! Ξαφνικά, η διαταγή εξετελέσθη!
Ένας αργός ρυθμός ταγκό ακούγεται από ένα γραμμόφωνο που θυμάμαι καλά πως εδώ και ένα χρόνο έχει χαλάσει.
Οι νότες με παρασέρνουν. Η μουσική με ζαλίζει. Ξέρω πως είναι άλλη μια θεατρική σου πλάνη μα αυτή τη φορά θα την απολαύσω εις γνώσιν μου.
Οι φλόγες των κεριών διαγράφονται σαν πύρινη λαίλαπα στα μάτια σου.
Το παραμύθι μου έχει για άλλη μια φορά αρχίσει.

Είμαι πριγκίπισσα και δε με νοιάζει τίποτε άλλο.
Με κοιτάς!
Σε κοιτώ!

Μου χαμογελάς!
Σου χαμογελώ!

Σηκώνεσαι!
Περιμένω!

Με ένα άκρως ιπποτικό χειροφίλημα μου ζητάς να σε συνοδέψω στο χώρο.
Υπακούω!

Κι όλα αλλάζουν!
Ξαφνικά, εγώ ντυμένη πριγκίπισσα.
Εσύ ιππότης.
Και το δωμάτιο μεταλλάσσεται σε ένα κάστρο.


~~ Το Δείπνο - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου
Από την παράσταση "Λάφυρα Εν Χορώ" στην 4Dance Academy - Σχολή χορού
Aνάγνωση: Βίκυ Μπασούκου
Ενσάρκωση ρόλων: Αλέξανδρος - Σταμάτης Ρηγόπουλος - Αρετή Κόκκαλη
Photo credit: Μαρία Παρασκευοπούλου Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου www.mariaparask29-photography.gr και www.syllegw-stigmes.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)