ΚΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ...

Σε σερβίρω με κατανυκτικό τρόπο και έπειτα σερβίρω εμένα.
Το κρασί το αφήνω σε σένα. Είναι άλλωστε δική σου «δουλειά».
Τρως σιωπηλά. Τρώω με χιλιάδες σκέψεις να με πολεμούν.

Σταματάς. Αφήνεις κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Από σεβασμό θαρρώ, σε μιμούμαι.
Τα μακριά σου δάχτυλα σηκώνονται επάνω και με ένα φευγαλέο τους χτύπημα ανάβουν διάσπαρτα κεριά που βρίσκονται παντού στο χώρο.
Άλλη μια δική σου ουτοπική παράσταση σκέφτομαι. Άλλο ένα φαντασμαγορικό σόου που πρέπει να υπομείνω.
Χαμογελώ από συνήθεια και κάνω πως εκπλήσσομαι από το δήθεν ερωτισμό σου.
Κουνάς τον δείκτη του δαχτύλου σου επιτακτικά και στο τέλος αφήνεις έναν έντονο ήχο να θυμίζει διαταγή! Ξαφνικά, η διαταγή εξετελέσθη!
Ένας αργός ρυθμός ταγκό ακούγεται από ένα γραμμόφωνο που θυμάμαι καλά πως εδώ και ένα χρόνο έχει χαλάσει.
Οι νότες με παρασέρνουν. Η μουσική με ζαλίζει. Ξέρω πως είναι άλλη μια θεατρική σου πλάνη μα αυτή τη φορά θα την απολαύσω εις γνώσιν μου.
Οι φλόγες των κεριών διαγράφονται σαν πύρινη λαίλαπα στα μάτια σου.
Το παραμύθι μου έχει για άλλη μια φορά αρχίσει.
Είμαι πριγκίπισσα και δε με νοιάζει τίποτε άλλο.
Με κοιτάς!
Σε κοιτώ!
Μου χαμογελάς!
Σου χαμογελώ!
Σηκώνεσαι!
Περιμένω!
Με ένα άκρως ιπποτικό χειροφίλημα μου ζητάς να σε συνοδέψω στο χώρο.
Υπακούω!
Κι όλα αλλάζουν!
Ξαφνικά, εγώ ντυμένη πριγκίπισσα.
Εσύ ιππότης.
Και το δωμάτιο μεταλλάσσεται σε ένα κάστρο.

~~ Το Δείπνο - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου
Από την παράσταση "Λάφυρα Εν Χορώ" στην 4Dance Academy - Σχολή χορού
Aνάγνωση: Βίκυ Μπασούκου
Ενσάρκωση ρόλων: Αλέξανδρος - Σταμάτης Ρηγόπουλος - Αρετή Κόκκαλη
Photo credit: Μαρία Παρασκευοπούλου Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου www.mariaparask29-photography.gr και www.syllegw-stigmes.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου