Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΛΑΘΙ ΑΧΡΗΣΤΩΝ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το καλάθι αχρήστων είναι κάτι ανάλογο με το καλάθι απλύτων.
Στο δεύτερο βάζεις τα λερωμένα ρούχα σου και στο πρώτο τις «λερωμένες» σου αναμνήσεις, με τη μόνη διαφορά ότι το περιεχόμενο του δευτέρου καλαθιού, ύστερα από μια πλύση βολεύεται, ενώ το περιεχομένου του πρώτου πρέπει να πεταχτεί κατευθείαν στα σκουπίδια και φυσικά δε πρέπει να νιώσουμε καμία ενοχή για αυτό, το μόνο λάθος είναι το ότι δε πετάχτηκε νωρίτερα.
Το καλάθι αχρήστων είναι ειδικά σχεδιασμένο, έτσι ώστε να μπορεί να χωρέσει πολλά άσχημα γεγονότα της ζωής μας. Χωρισμούς, δάκρυα, πόνο, λύπη, κακία, άγχος, κατάθλιψη, φθόνο, που είναι μερικά από τα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία πρέπει πρώτα – πρώτα να λάβουν τη θέση τους στο συγκεκριμένο καλάθι.
Δε λέω, ακόμα και αυτά χρειάζονται στη ζωή μας για να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ωραία πλευρά της ζωής όταν θα αισθανθούμε τη ψυχική λύτρωση που θα επέλθει στη καρδιά μας όταν εγκατασταθούν μέσα σε αυτή όμορφα και ζεστά συναισθήματα, όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να αποβάλλονται από μέσα μας όσο το δυνατό γρηγορότερα, γιατί αλλιώς μόνο κακό θα μας κάνουν.
Υπάρχουν όμως, ευτυχώς για εμάς και κάποια αλλά καλάθια, τα οποία συγκεντρώνουν όμορφες και ευχάριστες αναμνήσεις και μάλιστα κάποιες από αυτές τις αποκομίσαμε από τους ίδιους ανθρώπους που μας χάρισαν και αναμνήσεις όπου αποτελούν πια περιεχόμενου του άλλου καλαθιού.
Αυτά τα καλάθια είναι σχεδιασμένα με αστείρευτη χωρητικότητα για να υπάρχει πάντα χώρος να προσθέσουμε επιπλέον ευχάριστες στιγμές μας στο εσωτερικό τους.
Σε έναν απολογισμό αναμνήσεων κάποιες τοποθετούνται στο ένα καλάθι και κάποιες στο άλλο. Σκοπός μας πρέπει να είναι το «καλό» καλάθι να μένει πάντα γεμάτο, ενώ το «κακό» καλάθι να αδειάζει πριν καλά – καλά προλάβει να γεμίσει.
Ο απολογισμός έχει ως εξής:
Εσύ στη μέση με δύο καλάθια.
Ένα εκ δεξιών σου και ένα εκ αριστερών σου.
Είναι αναμενόμενο το τί πρέπει να κάνεις, εκτός από το να κάθεσαι να τα κοιτάς.
Το καλάθι των ευχάριστων αναμνήσεων το βολεύεις σε ένα ευάερο και ευήλιο σημείο, στο οποίο έχεις εύκολη και γρήγορη πρόσβαση για να μπορείς να το γεμίζεις πάντα και το περιεχόμενο του καλαθιού με τα άχρηστα το τοποθετείς σε μια σακούλα απορριμμάτων, τη δένεις σφιχτά, τη πετάς στο σκουπιδοτενεκέ, ενώ σε διακατέχει το αίσθημα της ανακούφισης και στη συνέχεια βλέπεις το απορριμματοφόρο να περνάει και εσύ στέκεσαι και το κοιτάς χαμογελώντας………..


~~ Καλάθι Αχρήστων - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)