Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΈΡΓΑ....


 
Η Κυριακή Κωνσταντίνου, ή Κική όπως την αποκαλούν οι φίλοι, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών. Αυτά τα κείμενα – με πολλή αγάπη και αστείρευτο μεράκι – κατάφερε να τα κάνει έργα.

Είναι ένας θετικός, ευαίσθητος και χαρούμενος άνθρωπος που φροντίζει να κρατά ζωντανό το παιδί μέσα της και να του θυμίζει την σημαντικότητα των ονείρων.

Πληθωρική προσωπικότητα, παραγωγική δημιουργός που δεν επαναπαύεται και αναζητά πνευματικές περιπέτειες και συγκινήσεις με αξιόλογους ανθρώπους.

Σέβεται τον άνθρωπο, αγαπά την οικογένειά της (και όλα τα άτομα τα οποία συγκαταλέγει μέσα σε αυτόν τον πολύτιμο όρο), τα ζώα, το θέατρο, τη φύση, τα επιτραπέζια παιχνίδια, την μουσική, τον σινεμά.

Ονειροπολεί και ονειροβατεί, με όλη την δύναμη της ψυχής της.

Από το 2010 διατηρεί το δικό της «χώρο» στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο www.ekfrastite.blogspot.com. (Εκφράσου)

Όνειρο ζωής για εκείνη ήταν να καταφέρει να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 2015 με την κυκλοφορία της πρώτης της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Τα Λάφυρα της Ψυχής μου» και συνεχίστηκε τον Μάιο του 2016 με την κυκλοφορία της δεύτερής της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου» υπό την καθοδήγηση του mystory.gr Το Νοέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της Τριλογίας Αγάπης με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών» από τις εκδόσεις Λεξίτυπον και το νιοτάξιδο βιβλίο της – δεύτερο μέρος της τριλογίας αυτής – «Η Αγάπη Δηλώνει Απών» κυκλοφόρησε μόλις, κάτω από την ίδια εκδοτική στέγη.

Συμμετείχε στην συλλογική έντυπη έκδοση “Ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018” των Εκδόσεων Όστρια καθώς επίσης και σε συλλογικές δουλειές στα e-books:

“Το γραμμόφωνο” Eπιμέλεια: Γιώργος Ιατρίδης

“Μια ιστορία αγάπης | 15+1 bloggers” Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Φαρσάρης

“Ένας πίνακας… δυο ιστορίες: Αντανάκλαση – Παραμορφωτικός καθρέφτης” Εκδόσεις: 24γράμματα

“25th hour project” Eπιμέλεια έκδοσης: Γιώργος Ιατρίδης

“Το μυστήριο του καφενείου” Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου

Κατά καιρούς είχε την τιμή να φιλοξενηθεί σε διάφορους ηλεκτρονικούς χώρους όπως: fractal, apodyoptes, femalevoice και inner.



Είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χαλκίδας «Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα» και επιδιώκει να γίνει παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, μα ο φόβος τους κρατάει πίσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμήσεις, να μη φοβηθείς, να βάλεις την αγάπη σου μέσα σε ότι κάνεις και να γίνεις ο ίδιος το όνειρο, η ελπίδα.

Διότι, ότι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα.

photo credit: Μαρία Παρασκευοπούλου
www.mariaparask29-photography.gr και www.syllegw-stigmes.gr
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)