Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΈΡΓΑ....


 
Η Κυριακή Κωνσταντίνου, ή Κική όπως την αποκαλούν οι φίλοι, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών. Αυτά τα κείμενα – με πολλή αγάπη και αστείρευτο μεράκι – κατάφερε να τα κάνει έργα.

Είναι ένας θετικός, ευαίσθητος και χαρούμενος άνθρωπος που φροντίζει να κρατά ζωντανό το παιδί μέσα της και να του θυμίζει την σημαντικότητα των ονείρων.

Πληθωρική προσωπικότητα, παραγωγική δημιουργός που δεν επαναπαύεται και αναζητά πνευματικές περιπέτειες και συγκινήσεις με αξιόλογους ανθρώπους.

Σέβεται τον άνθρωπο, αγαπά την οικογένειά της (και όλα τα άτομα τα οποία συγκαταλέγει μέσα σε αυτόν τον πολύτιμο όρο), τα ζώα, το θέατρο, τη φύση, τα επιτραπέζια παιχνίδια, την μουσική, τον σινεμά.

Ονειροπολεί και ονειροβατεί, με όλη την δύναμη της ψυχής της.

Από το 2010 διατηρεί το δικό της «χώρο» στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο www.ekfrastite.blogspot.com. (Εκφράσου)

Όνειρο ζωής για εκείνη ήταν να καταφέρει να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 2015 με την κυκλοφορία της πρώτης της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Τα Λάφυρα της Ψυχής μου» και συνεχίστηκε τον Μάιο του 2016 με την κυκλοφορία της δεύτερής της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου» υπό την καθοδήγηση του mystory.gr Το Νοέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της Τριλογίας Αγάπης με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών» από τις εκδόσεις Λεξίτυπον και το νιοτάξιδο βιβλίο της – δεύτερο μέρος της τριλογίας αυτής – «Η Αγάπη Δηλώνει Απών» κυκλοφόρησε μόλις, κάτω από την ίδια εκδοτική στέγη.

Συμμετείχε στην συλλογική έντυπη έκδοση “Ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018” των Εκδόσεων Όστρια καθώς επίσης και σε συλλογικές δουλειές στα e-books:

“Το γραμμόφωνο” Eπιμέλεια: Γιώργος Ιατρίδης

“Μια ιστορία αγάπης | 15+1 bloggers” Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Φαρσάρης

“Ένας πίνακας… δυο ιστορίες: Αντανάκλαση – Παραμορφωτικός καθρέφτης” Εκδόσεις: 24γράμματα

“25th hour project” Eπιμέλεια έκδοσης: Γιώργος Ιατρίδης

“Το μυστήριο του καφενείου” Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου

Κατά καιρούς είχε την τιμή να φιλοξενηθεί σε διάφορους ηλεκτρονικούς χώρους όπως: fractal, apodyoptes, femalevoice και inner.



Είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χαλκίδας «Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα» και επιδιώκει να γίνει παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, μα ο φόβος τους κρατάει πίσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμήσεις, να μη φοβηθείς, να βάλεις την αγάπη σου μέσα σε ότι κάνεις και να γίνεις ο ίδιος το όνειρο, η ελπίδα.

Διότι, ότι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα.

photo credit: Μαρία Παρασκευοπούλου
www.mariaparask29-photography.gr και www.syllegw-stigmes.gr
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...