Η ΠΗΓΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μικρό μου κορίτσι, τι ψάχνεις στα ζωηρά πηγάδια;
Ποια νοσηρή μνήμη, σε στέλνει απόψε εδώ;

Τα πουλιά σταμάτησαν να κελαηδούν, τα κύματα κόπασαν, έγιναν κέρινα κουπιά που λαχταρούν τη νηνεμία.

Τα σύννεφα, φυγάδες, αμέριμνοι εραστές του κίτρινου πελάγους. Αγχρωμο νήμα η μοναξιά, ένα ζευγάρι παπούτσια που μοιάζουν με μπερδεμένο καπέλο.

Οι σκιές με πλάνεψαν.... κι απόψε με πλάνεψαν. Νεράιδες νυχτερινές, οι Ερωδίες. Έγιναν θύλακες, μίας ανατροπής και μίας αυταπάτης.

Κάποιοι ψίθυροι, έγιναν δακρύβρεχτο νερό που λούζει, τα αέναα πλάσματα. Ένα αστέρι ξεχασμένο θα γεννήσει σήμερα μία σκιά. Αγγελική σκιά, χωρίς πόδι και χέρι.

Τα δόντια έπεσαν, τα νύχια μαράθηκαν, τα βλέφαρα άδεια νεκρά και ένα νούφαρο, αναζητεί τον λόγο της εσωτερικής ανυπαρξίας.

Ένα λυχνάρι έφεγγε, αποσύρθηκε κι αυτό σαν ένα κάρο, γεμάτο άδειες κολοκύθες. Μια πέτρα, ωσάν ανεμώνη, έγινε ένα δύσβατο στενό που όμοιο δεν ξανάδα.

Μαρτυρικές οι Συμπληγάδες μα ήταν φίλες μου.

Πώς να γευτείς τα όρια; Πώς να ζήσεις - αιωρούμενος - σε κάθε αβέβαιο, διχοτομημένο, στενό;

Το τείχος μας εκέρασε.
Φιλότιμο θαρρώ.
Ανέντιμο μοιάζει το άδειο δωμάτιο, η νοσταλγία μπαίνει από το παράθυρο. Την λούζει, η αντιξοότητα θαρρώ.

Μα αντιστέκεται... Σαν μια απειλή δεμένη, κραυγάζει στη Γη και υποθάλπει, μετρίους καμπτήρες υπεκφυγής.

Το βλέμμα συνηγόρησε, η μνήμη έγινε φονιάς. Κλαίνε απόψε τα μαραμένα ζουμπούλια μα όλα...... άνθισαν σαν πλύθηκαν στη Πηγή.

Ήταν​ η μόνη σωτηρία λύση...

~~ Η Πηγή - Κική Κωνσταντίνου