Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΡΟΛΑ" - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


      

        Αποφάσισα να σας γράψω για μία φάση που παίρναμε στη ζωή μας, όταν είμαστε μπλοκαρισμένοι, μπερδεμένοι, πιεσμένοι και άλλα τέτοια παρόμοια επίθετα. Μιλάω για τη φάση του "Μη μου μιλάτε έχω κατεβάσει ρολά", που σημαίνει μη μου μιλάτε, δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω και γενικότερα δεν αισθάνομαι τίποτα!
            Πιστεύω πως είναι καλό να κατεβάζουμε που και που ρολά στη ζωή μας κάποιες στιγμές. Είναι αναγκαίο να το κάνουμε αυτό, ιδίως όταν πρόκειται να μας "τυφλώσει" η έντονη λαμπρότητα του ήλιου. Όπως πρέπει να κατεβάσουμε τα ρολά του σπιτιού μας όταν ο ήλιος μας εμποδίζει να "γευτούμε" την ηρεμία του, έτσι λοιπόν υπάρχουν και κάποιες φορές που χρειάζεται να κατεβάσουμε ρολά και στο μυαλό μας για να αποφύγουμε οτιδήποτε είναι αυτό που πιθανόν να μας ενοχλεί.
            Όλοι μας έχουμε ανάγκη να κλειστούμε στον εαυτό μας για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να μη δούμε, να μη σκεφτόμαστε και να μην ακούσουμε κανέναν. Όταν όμως αυτό το μικρό χρονικό διάστημα αρχίσει να παίρνει επικίνδυνη παράταση τότε το μόνο που θα καταφέρουμε δε θα είναι απλά να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά θα είναι να τα διπλοκλειδώσουμε κιόλας.
            Όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο, το οποίο εάν ξεπεραστεί δε θα έχει τις επιθυμητές συνέπειες που εμείς αρχικά επιδιώκαμε. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και σε αυτή τη περίπτωση. Είπαμε να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά όχι και να τα διπλοκλειδώσουμε! Να θυμάστε πως τα ρολά υπάρχουν για να ανεβοκατεβαίνουν και όχι για να παραμένουν στάσιμα! Εάν παραμείνουν για πολύ καιρό στάσιμα τότε θα σκουριάσουν και θα χαλάσουν.
            Όπως έχουμε ανάγκη τον ήλιο στη ζωή μας, έτσι έχουμε ανάγκη και τις σκέψεις μας! Καλή η βύθιση στη μοναξιά για λίγο. ίσα ίσα να γιατρέψουμε τις πληγές μας αλλά πρέπει να προσέξουμε να μη μετατραπεί σε λήθαργο και έπειτα σε χειμερία νάρκη.
            Όταν καθόμαστε στο καναπέ του σπιτιού μας και διαπιστώνουμε ότι το σπίτι μας είναι πολύ σκοτεινό, τόσο σκοτεινό που μας ενοχλεί τι κάνουμε; Ανοίγουμε τα ρολά για να πλημμυρίσει φως έτσι δεν είναι; Ε, το ίδιο λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε και με τα ρολά της καρδιάς μας!
            Ύστερα από το κλείσιμο των ρολών που μας βοήθησε να καταλαγιάσουμε τις άσχημες σκέψεις μας, σηκώνουμε και τα δικά μας ρολά για να πλημμυρίσει και να φωτίσει ξανά το μυαλό μας από ένα καταιγισμό νέων, θετικών και  αισιόδοξων σκέψεων!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...