Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΡΟΛΑ" - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


      

        Αποφάσισα να σας γράψω για μία φάση που παίρναμε στη ζωή μας, όταν είμαστε μπλοκαρισμένοι, μπερδεμένοι, πιεσμένοι και άλλα τέτοια παρόμοια επίθετα. Μιλάω για τη φάση του "Μη μου μιλάτε έχω κατεβάσει ρολά", που σημαίνει μη μου μιλάτε, δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω και γενικότερα δεν αισθάνομαι τίποτα!
            Πιστεύω πως είναι καλό να κατεβάζουμε που και που ρολά στη ζωή μας κάποιες στιγμές. Είναι αναγκαίο να το κάνουμε αυτό, ιδίως όταν πρόκειται να μας "τυφλώσει" η έντονη λαμπρότητα του ήλιου. Όπως πρέπει να κατεβάσουμε τα ρολά του σπιτιού μας όταν ο ήλιος μας εμποδίζει να "γευτούμε" την ηρεμία του, έτσι λοιπόν υπάρχουν και κάποιες φορές που χρειάζεται να κατεβάσουμε ρολά και στο μυαλό μας για να αποφύγουμε οτιδήποτε είναι αυτό που πιθανόν να μας ενοχλεί.
            Όλοι μας έχουμε ανάγκη να κλειστούμε στον εαυτό μας για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να μη δούμε, να μη σκεφτόμαστε και να μην ακούσουμε κανέναν. Όταν όμως αυτό το μικρό χρονικό διάστημα αρχίσει να παίρνει επικίνδυνη παράταση τότε το μόνο που θα καταφέρουμε δε θα είναι απλά να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά θα είναι να τα διπλοκλειδώσουμε κιόλας.
            Όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο, το οποίο εάν ξεπεραστεί δε θα έχει τις επιθυμητές συνέπειες που εμείς αρχικά επιδιώκαμε. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και σε αυτή τη περίπτωση. Είπαμε να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά όχι και να τα διπλοκλειδώσουμε! Να θυμάστε πως τα ρολά υπάρχουν για να ανεβοκατεβαίνουν και όχι για να παραμένουν στάσιμα! Εάν παραμείνουν για πολύ καιρό στάσιμα τότε θα σκουριάσουν και θα χαλάσουν.
            Όπως έχουμε ανάγκη τον ήλιο στη ζωή μας, έτσι έχουμε ανάγκη και τις σκέψεις μας! Καλή η βύθιση στη μοναξιά για λίγο. ίσα ίσα να γιατρέψουμε τις πληγές μας αλλά πρέπει να προσέξουμε να μη μετατραπεί σε λήθαργο και έπειτα σε χειμερία νάρκη.
            Όταν καθόμαστε στο καναπέ του σπιτιού μας και διαπιστώνουμε ότι το σπίτι μας είναι πολύ σκοτεινό, τόσο σκοτεινό που μας ενοχλεί τι κάνουμε; Ανοίγουμε τα ρολά για να πλημμυρίσει φως έτσι δεν είναι; Ε, το ίδιο λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε και με τα ρολά της καρδιάς μας!
            Ύστερα από το κλείσιμο των ρολών που μας βοήθησε να καταλαγιάσουμε τις άσχημες σκέψεις μας, σηκώνουμε και τα δικά μας ρολά για να πλημμυρίσει και να φωτίσει ξανά το μυαλό μας από ένα καταιγισμό νέων, θετικών και  αισιόδοξων σκέψεων!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)