Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ








Δεν είχες καταλάβει τι σημαίνει να πετάς στον ουρανό, με το αεροπλάνο όπου εσύ επέλεξες και πριν προλάβεις καλά - καλά να γευτείς τη διαδρομή, να συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνεις για κάποιο λόγο ετοιμάζεται να επιχειρήσει έκτακτη προσγείωση και πριν προλάβεις να καταλάβεις τί γίνετε, πιό είναι το πρόβλημα, πότε και γιατί δημιουργήθηκε, γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε και γιατί δεν είχε ανιχνευτεί νωρίτερα, να πρέπει μέσα στο πανικό που επικρατεί να φορέσεις τη ζώνη σου, την οποία αν και βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου εσύ δεν την βλέπεις και ψάχνεις, συνεχίζεις απεγνωσμένα να ψάχνεις να την βρεις και όταν τελικά τα καταφέρεις, πριν προλάβεις να προσδεθείς, συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο έχει ήδη προσγειωθεί και μάλιστα απότομα.
Κοιτάζεις τριγύρω σου και βλέπεις ότι επικρατεί ένα χάος. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε. Κλείνεις τα μάτια σου για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα τα ξανανοίγεις πιστεύοντας ότι όλα όσα έζησες προηγουμένως ήταν ψεύτικα, ότι όλα αυτά ήταν το περιεχόμενο ενός εφιάλτη που έβλεπες στον ύπνο σου.
Παρακαλάς να ξυπνήσεις για να αποφύγεις τον εφιάλτη που βλέπεις, αλλά ανοίγοντας τα μάτια σου βλέπεις ότι όλα είναι ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τότε αρχίζεις να πανικοβάλλεσαι, αγχώνεσαι, φοβάσαι και ξεσπάς σε κλάματα και ύστερα από λίγα λεπτά ηρεμίας ακούς μέσα στο μυαλό σου μια φράση: «ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ». Την ακούς ολοένα και πιο δυνατά και αρχίζεις κι εσύ πλέον να το πιστεύεις, ότι ΝΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ!
Συγκεντρώνεσαι, παίρνεις λίγες βαθιές ανάσες, ανασυγκροτείς τις χαμένες σου δυνάμεις, συνειδητοποιείς τη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και βρίσκεις τρόπους για να την αντιμετωπίσεις. Προσπαθείς να βρεις την έξοδο κινδύνου, θέλεις οπωσδήποτε να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο. Απελπίζεσαι που δεν την έχεις βρει έως τώρα, αλλά ξέρεις μέσα σου ότι θα τα καταφέρεις και τελικά την βρίσκεις. Τρέχεις  προς το μέρος της, την ανοίγεις και μόλις πατήσεις τα πόδια σου στο έδαφος αισθάνεσαι πλέον ανακούφιση, χαρά και δύναμη. Ξέρεις ότι όλη αυτή η διαδικασία σε έκανε δυνατότερο άνθρωπο!
Απέναντί σου βλέπεις κάποιες γνώριμες φιγούρες, πλησιάζεις κοντά τους και ΝΑΙ είναι αυτοί που κατάλαβες. Είναι οι άνθρωποί σου, οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που αγαπάς και σε αγαπάνε πραγματικά, οι οποίοι μόλις έμαθαν για το πρόβλημα που μόλις αντιμετώπισες, τα άφησαν όλα και έτρεξαν κοντά σου να σε δουν και να σε στηρίξουν. Θέλουν να σου δείξουν ότι είναι δίπλα σου όχι μόνο στα καλά, αλλά και στα άσχημα της ζωής σου. Επίσης θέλουν να σε βοηθήσουν να σβήσεις όλες τις εφιαλτικές στιγμές που έζησες πριν λίγο και μέσα σου ξέρεις καλά ότι θα κάνουν τα πάντα για να το επιτύχουν.
Εσύ τρέχεις και χώνεσαι στην αγκαλιά τους και ξεσπάς σε κλάματα, αλλά κλάματα ευτυχίας αυτή τη φορά και αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και τυχερός άνθρωπος που τους έχεις στη ζωή σου και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν θα τους πληγώσεις ποτέ, θα τους αγαπάς και θα τους στηρίζεις περισσότερο από ότι αυτοί εσένα.
Στη συνέχεια κατευθύνεστε όλοι μαζί προς την είσοδο του αεροδρομίου, για να επιβιβαστείτε στο αεροπλάνο της επιστροφής αυτή τη φορά και ακούγονται γέλια, πολλά γέλια, γέλια και αγάπη. Η αγάπη βέβαια θα μου πείτε δεν ακούγεται, φαίνεται όμως και εσύ την βλέπεις ξεκάθαρα πια.
Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα όλα είναι στο μυαλό σου μια παλιά και ξεχασμένη ανάμνηση. Αποφεύγεις να την θυμάσαι όμως, γιατί πλέον στη ζωή σου έρχονται νέα ταξίδια με νέους προορισμούς. Δεν υπάρχει λόγος να εστιάζεις την προσοχή σου σε κάτι παλιό κ λυπηρό, τη στιγμή που ξέρεις ότι σε περιμένουν νέες και ευχάριστες αναμνήσεις στο μέλλον.
Ετοιμάζεις τις αποσκευές σου, σβήνεις το φώς και αποχωρείς από το σπίτι σου. Φτάνεις στο αεροδρόμιο και χαμογελάς γιατί κάτι σου θυμίζει από τα παλιά…… και ύστερα από λίγα λεπτά ακούς ότι η πτήση σου σε λίγα λεπτά αναχωρεί και εσύ είσαι πλέον έτοιμος/έτοιμη για την επιβίβασή σου.
Μπαίνοντας στο εσωτερικό του αεροπλάνου κάθεσαι αναπαυτικά στην αγαπημένη σου θέση, κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, χαμογελάς και  φοράς τη ζώνη σου πριν προλάβει να ανάψει η ένδειξη του                «παρακαλώ προσδεθείτε». Έπειτα παραγγέλνεις το αγαπημένο σου ποτό και χαλαρώνεις για να απολαύσεις τη νέα σου πτήση.
Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι το πώς θα είναι πλέον η νέα σου ζωή, όμως αυτή τη φορά ονειρεύεσαι φορώντας τη ζώνη σου για τις πιθανόν αναταράξεις που μπορεί να προκύψουν στη διαδρομή της πτήσης σου, δεν θα αφήσεις κανένα κενό αέρος να σε αποσπάσει από τα όνειρά σου αυτή τη φορά.
Γι αυτό φίλοι μου να μην ξεχνάτε να φοράτε πάντα τη ζώνη σας και στη γη όταν οδηγείτε αυτοκίνητο, αλλά και στον ουρανό όταν πετάτε είτε με αεροπλάνο, είτε με τις σκέψεις του μυαλού σας…!
___


Είναι η αρχή.... σε κάθε είδους ξεκίνημα, υποθέτω....

Σχόλια

  1. Δεκτή η προτροπή σου Κική! δεκτή, σωτήρια και με πολλούς συμβολισμούς παράλληλα. Μου άρεσε ο τρόπος που το παρουσίασες. Καλησπέρα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζώνη φορώ πάντοτε στο αυτοκίνητο και στο αεροπλάνο, Κική μου. Μου αρέσει όμως η ιδέα να φοράω τη ζώνη μου και στις σκέψεις του μυαλού μου. Να είσαι καλά, φίλη μου. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο φόβος που γίνεται φοβία το πιο δυσάρεστο συναίσθημα που εύκολα μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όλα μου τα χρόνια για μακρινούς προορισμούς χρησιμοποιούσα αεροπλάνο. Τώρα τρέμω στην ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού. Είναι υπερβολικό και παράλογο όμως δεν μπορώ να το ελέγξω
    Όσο για την αγκαλιά των αγαπημένων σου συμφωνώ ότι είναι το απάγκιο κάθε δυσάρεστης εμπειρίας.
    Κική να είσαι καλά καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έξυπνο αλληγορικό κείμενο και εξαιρετικά καλογραμμένο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έτσι ακριβώς είναι η ζωή, ένα ταξίδι με τα όμορφά του και τα απρόοπτά του. Και η αγάπη όταν είναι παρούσα στα όμορφα και άσχημα είναι ευλογία!
    Πανέμορφο Κική μου
    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...