Στους κόσμους τους ανίερους, έμαθα να αναζητώ την αγάπη.
Τέμενος έγινε.
Μέσα σε μιαν αλλιώτικη Χαραυγή, γεννήθηκε η ελπίδα. Λεύτερη Γυνή, έγινε.
Ο κόσμος ο πολυπληθής της ταίριαξε, σαν μια μελανή ιστορία.
Τα τρανταχτά τα γέλια, μαρτυρούνε πόνο. Αγέννητο πόνο. Μια μάνα στο σκοτάδι, μόνη έμεινε. Γέρασε, άσπρισε, αναζητεί το παιδί με το σπασμένο φτερό, τον αετό με το ένα πόδι.
Η πλάτη της γίνεται αγκαλιά και η αγκαλιά της κάσα. Αμαρτύρητα όνειρα σκορπάει. Την ξεγέλασαν τα νόμιμα τα ένστικτα. Ο πιότερος πόνος. Επιβίωσε νικώντας το άπειρο. Μαρτυρικό αστέρι έγινε. Ύαινα, λύκος. Φονικός.
Τα μαλλιά της θυμίζουν καταιγίδα και τα μάτια της, έναν αλληγορικό βυθό. Το μενταγιόν της όμως θυμίζει φάτνη κι εγώ δεν έχω δώρα, μάγους, ούτε Χριστό.
Διαθέτω όμως ένα μήλο. Ένα μεγάλο πράσινο μήλο. Το μήλο της υπεκφυγής!
~~ Το μήλο της υπεκφυγής - Κική Κωνσταντίνου
Τέμενος έγινε.
Μέσα σε μιαν αλλιώτικη Χαραυγή, γεννήθηκε η ελπίδα. Λεύτερη Γυνή, έγινε.
Ο κόσμος ο πολυπληθής της ταίριαξε, σαν μια μελανή ιστορία.
Τα τρανταχτά τα γέλια, μαρτυρούνε πόνο. Αγέννητο πόνο. Μια μάνα στο σκοτάδι, μόνη έμεινε. Γέρασε, άσπρισε, αναζητεί το παιδί με το σπασμένο φτερό, τον αετό με το ένα πόδι.
Η πλάτη της γίνεται αγκαλιά και η αγκαλιά της κάσα. Αμαρτύρητα όνειρα σκορπάει. Την ξεγέλασαν τα νόμιμα τα ένστικτα. Ο πιότερος πόνος. Επιβίωσε νικώντας το άπειρο. Μαρτυρικό αστέρι έγινε. Ύαινα, λύκος. Φονικός.
Τα μαλλιά της θυμίζουν καταιγίδα και τα μάτια της, έναν αλληγορικό βυθό. Το μενταγιόν της όμως θυμίζει φάτνη κι εγώ δεν έχω δώρα, μάγους, ούτε Χριστό.
Διαθέτω όμως ένα μήλο. Ένα μεγάλο πράσινο μήλο. Το μήλο της υπεκφυγής!
~~ Το μήλο της υπεκφυγής - Κική Κωνσταντίνου
Καλησπέρα Κική μου. Με ένα ακόμα εξαίρετο δημιούργημά σου που το συνοδεύεις με μια εικόνα ψηλής αισθητικής. Τα φιλιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αμαρτύρητα όνειρα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμέτρητα, μουντά αστέρια κι ακόμη...
Καλή σου Χρονιά,
"Αστοριανή", ΝΥ
Καλημέρα Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πάντα, τροφή για σκέψη.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά