ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΈΣΠΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΆΞΙΖΕ ΚΑΘΕ ΠΛΗΓΗ

 

Για ακόμη μία φορά, ένιωθα πως το πρόσωπό μου, καλύπτεται από ένα άλλο πετσί, ένα δέρμα που δεν  θέλησα, μα κάποιοι, σαν κράνος ασφαλείας, δικλίδα, ήρθαν και μου τοποθέτησαν.

Τον άκουγα να μου μιλά και εγώ από μέσα μου, τον παρακαλούσα, να «σκάσει». Μόνο με αυτήν την προστακτική λέξη μπορούσα να μεταφέρω την οργή και την θλίψη που ένιωθα. Και η συσσώρευση αυτών των δύο, έκαναν την ψυχή και το σώμα, να θέλει να καταρρεύσει. Όμως μία άλλους είδους δύναμη, μέσα μου, σαν μια φλόγα που στην ψυχή βαθιά καραδοκεί, με έκανε να μην μιλάω, να επεξεργάζομαι και να περιμένω, την φλόγα – καθαρά, να διαρρεύσει. Όχι για να με κάψει όμως, ούτε να με ζεστάνει, μόνο να μου προσθέσει την δυναμική και τις αξίες που χρειάζομαι. Κυρίως την αξιοπρέπεια, την ελπίδα και την πίστη.

Σε κάτι νέο, ιδεατό και βαθιά ριζωμένο, στην Ανάπτυξη.

«Θα ακουστεί κάπως αν σου προτείνω να πάμε μια βόλτα στο πάρκο;» Πρόφερε κάπως διστακτικά.

«Να αράξουμε στα παγκάκια, να πιούμε μπύρα και να φάμε πασατέμπο;» Τον πείραξε εμφανώς, η χαριτωμένη κοπέλα.

«Ξεπερασμένο ε;» Μόρφασε το αγόρι.

«Θυμίζει σκηνή από παλιό, καλό κινηματογράφο. Βουβό περισσότερο αλλά μου αρέσει» Του απάντησε ευχάριστα.

«Δεν ξέρω γιατί σου πρότεινα κάτι τέτοιο. Αυθόρμητα, μου βγήκε… καταλαβαίνεις» Και η ντροπή του αγοριού, ήταν διάχυτη.

«Δοκιμάσαμε τους καφέδες, το σινεμά, ακόμη και τη βότκα στο μπαρ, βράδυ, αλλά δεν μας βγήκε, σωστά; Οπότε ένα παγκάκι ίσως να είναι καλύτερα, σαν  αυτό το ξύλινο «σώμα» να φέρνει τους ανθρώπους, πιο κοντά…» του χαμογέλασε και γέλασε ακόμη πιο έντονα, όταν διέκρινε στην όψη του αγοριού, κάτι που τον έκανε να νιώθει άβολα και μπερδεμένα.

«Χαλάρωσε», του είπε κουνώντας το χέρι της προς τα κάτω, περιπαιχτικά, και κλείνοντας τις σελίδες του λογοτεχνικού βιβλίου που διάβαζε, καθισμένη στο πεζούλι μιας μενεξεδένιας αυλής, γεμάτη περιχαρή πρασινάδες, πίσω της.

«Πλάκα κάνω, μην είσαι πάντα τόσο σοβαρός και στημένος»

«Χαλάρωσε, η ζωή θέλει καλαμπούρι», τον προέτρεψε πιάνοντάς τον από το χέρι και τον παρέσυρε μαζί της στον δρόμο, που οδηγούσε στο πιο κοντινό πάρκο της γειτονιάς, που βρισκόντουσαν.

«Πως είναι δυνατόν να είσαι πάντα τόσο εύθυμη και απροκάλυπτα αυθόρμητη;» Τη ρώτησε καθώς τα βλέμματα τους αντάμωσαν το γνωστό πάρκο, που όμως, ποτέ μέχρι στιγμής, δεν είχαν βρει κατάλυμα, οι δυο τους.

«Απροκάλυπτα αυθόρμητη; Με εντυπωσίασες τώρα», του είπε η κοπέλα με τα ελαφρώς, σπαστά, καστανά μαλλιά που ακουμπούσαν τρυφερά τους ώμους της.

Τα μάτια της ήταν μεγάλα και αμυγδαλωτά.

Είχαν ένα περίεργο χρώμα και μέγεθος που μεμιάς σε αιχμαλώτιζε.

Μικροσκοπική, με λίγα παραπανίσια κιλά που την ομόρφαιναν και με ένα ανοιχτόχρωμο ελαστικό τζιν που την έκανε να μοιάζει πιο μικρή από την ηλικία της.

Ένα λευκό φανελάκι εμφανιζόταν ελαφρώς και το πράσινο, ανοιξιάτικο μπουφάν της την έκανε υπέρ του δέοντος χαριτωμένη.

Τα λευκά σπορτεξ της με τα πράσινα γράμματα της επωνυμίας τους, εμπλούτιζαν το απαλό, καθημερινό ντύσιμο της και την έκαναν να θυμίζει τις εποχές, που οι έφηβες έμοιαζαν για έφηβες.

Το αγόρι, ήταν αρκετά πιο ψηλό και εύσωμο από εκείνη.

Ένας κανονικός και συνηθισμένος έφηβος. Στιβαρός, με ελαφρά σημάδια ακμής στο πρόσωπο, με το ελαφρύ φούτερ του, τη σκούρα φόρμα και τα ακόμη πιο σκούρα σπορτεξ του. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφος, ούτε ιδιαίτερα άσχημος και είναι άσχημο και ματαιόδοξο να μιλάς για ομορφιά, αλλά ας πούμε ήταν ένας συμπαθητικός νέος.

«Και που πήγε όλη αυτή η σπιρτάδα και η παρότρυνση που με διακατείχε;» Σκέφτηκε, η  ενήλικη πλέον Σοφιάννα.

«Λες και μου την πήρε όλη, σύρθηκε στις σκέψεις της.

«Λες και μου μετέδωσε αυτό το ντροπαλό, φοβισμένο και συνεσταλμένο που είχε και πήρε όλη τη δική μου χαρά και επιπολαιότητα, που με έκανε να ξεχωρίζω.

Ήταν δικά μου και τα θέλω όλα πίσω.

Όλα πίσω.

Εδώ και τώρα.

Φώναξε», μα κάνεις δεν υπήρχε γύρω να την ακούσει.

«Χριστέ μου», συνέχισε

«Γιατί το ζω, πάλι αυτό», τον ρώτησε μα απάντηση δεν πήρε.

Λες και ενστερνίστηκε τον εαυτό μου νιώθω, λες και συγκράτησε όλα μου τα θετικά χαρακτηριστικά ή έστω αυτά που με έκαναν ξεχωριστή και ευτυχισμένη και μου έδωσε όλα τα δικά του, που πάλευε αγκομαχώντας να απαγκιστρωθεί.

«Που πήγε η Σοφιάννα;

Η δική μου Σοφιάννα, που πήγε Θεέ μου;

Λες και την έπνιξε μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό, νιώθω.

Σα να με βούλιαξε στην πιο ταραγμένη θάλασσα

Σα να με άφησε μόνη κι αβοήθητη στον ωκεανό. Και τα κύματα γλείφουν την ψυχή μου. Και οι καρχαρίες θα με κατασπαράξουν. Και είναι πολλοί.

Λες και με το αίμα της δικής μου καρδιάς, θα ζήσουν αιωνία.»

«Γιατί δεν θέλεις να προσπαθήσουμε;» Την είχε ρωτήσει, τότε, ο Βλάσης.

«Γιατί θεωρώ πως δεν θα πετύχει, είμαστε άλλωστε τόσο διαφορετικοί» του είπε φτύνοντας απροκάλυπτα, μα τόσο ερωτεύσιμα, το εξωτερικό περίβλημα του ηλιόσπορου που έτρωγε με μανία.

«Μα αν δεν προσπαθήσουμε, πως θα μάθουμε αν αξίζει να είμαστε μαζί»

«Γιατί κάτι νιώθεις και εσύ έτσι δεν είναι; Το φιλί που ανταλλάξαμε στο πάρτι της Μαρίας, ήταν άκρως παθιασμένο και ερωτικό, έτσι δεν είναι; Μην μου πεις το αντίθετο δεν θα σε πιστέψω», τη συνέτισε.

«Ίσως δεν θέλω να μπω σε σχέση, δεν είμαι έτσι εγώ, με ξέρεις, τόσα χρόνια συμμαθητές, από το Γυμνάσιο, ξέρεις πως λειτουργώ, πιο ανήσυχο πνεύμα, πιο ελεύθερη, κοιτάζω μπροστά, το μέλλον μου και έχω πολλά όνειρα, να σπουδάσω, να βρω μια καλή δουλειά, να ταξιδέψω, δεν είμαι για σχέσεις εγώ.»

«Μα το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το αντίθετο μάλιστα, η σχέση μας θα σου δώσει περισσότερα φτερά, όπως και εμένα άλλωστε, θα γίνουμε ο ένας, καταλύτης του άλλου»

Τον κοίταξε διερευνητικά για να δει αν όντως αυτά που της έλεγε ήταν αλήθεια, αν τα πίστευε όσο δείχνει να τα πιστεύει.

«Μα τι μέλλον μπορεί να έχει;» «Του χρόνου, θα δώσουμε εξετάσεις, θα περάσει ο ένας εδώ, ο άλλος εκεί, πως θα κρατηθεί η σχέση; Δεν θα κρατήσει»

«Μην είσαι τόσο αρνητική, μπορεί να περάσουμε στην ίδια πόλη, στην ίδια σχολή και επίσης όταν θες κάτι πολύ, προσπαθείς, να προσπαθήσουμε έστω, σε παρακαλώ», συνέχισε με πείσμα.

«Δεν νιώθω πως μπορεί να εξελιχτεί….. το πολύ πολύ να μείνει ένας απλώς πλατωνικός έρωτας» ξεφύσησε λες και την απογοήτευσε αυτή η εκδοχή.

«Και έτσι να είναι τι; Μιλάς λες και είναι κάτι τιποτένιο μα είναι μεγαλειώδες από μόνο του» Σκέψου λίγο, της είπε και κράτησε στα χέρια του το λευκό της πρόσωπο, μαλακά. «Άφησέ με να σε αγαπήσω και να σε κάνω ευτυχισμένη. Μπορώ» Της είπε και την φίλησε ελαφρώς στα κοραλλένια της χείλη, πρώτου το καταλάβει.

Αυτό το φιλί της ήταν καλοδεχούμενο

Χαμογέλασε αυθόρμητα.

«Σαν κάπως να άλλαξες» του είπε προσπαθώντας να βρει τα λόγια που έχασε.

«Το παγκάκι φταίει;» Συνέχισε θέλοντας να αστειευτεί μετά το δεύτερο φιλί που της έδωσε.

«Όχι, οι σπόροι και η μπύρα» της είπε φιλώντας τη με τρόπο που την έκανε ολότελα δική του.

«Γαμώτο» του φώναξε με πείσμα στο πρώτο τους μεγάλο τσακωμό μετά από δυο ολόκληρα χρόνια και τον έσπρωξε με μανία μακριά της,

Εκείνος δεν μιλούσε, την κοιτούσε, μα όχι με ειλικρινή αγάπη αυτή τη φορά.

«Γιατί γίνεσαι τόσο μπάσταρδος; »  Ξεστόμισε, μη μπορώντας να αντέξει την όποια αλήθεια.

«Βρωμάς αλκοόλ» της είπε περιφρονητικά εκείνος.

«Και εσύ αν μάθαινες πως πηδιόμουν με κάποιον άλλον, το ίδιο θα έκανες»

«Είμαστε νέοι, ήταν λογικό, η απόσταση ξέρεις, εσύ το έλεγες, θυμάσαι;»

Λες και ήθελε να της ρίξει όλη την ευθύνη που του αναλογεί.

«Και εσύ τι έλεγες θυμάσαι; Θα παλέψουμε, είπες»

«Και αυτό κάνω, είμαι εδώ και το παλεύω, δεν βλέπεις;»

«Ψεύτη» Τραύλισε, ξύνοντας τα μαλλιά της, με μανία. Το πρόσωπό της, ήταν καλυμμένο με δάκρυα. Κάποιο μαύρο υγρό έδειχνε πως τα μάτια της, πριν λίγη ώρα, ήταν βαμμένα.

«Απλώς είναι καλοκαίρι και θες να περάσεις καλά το δίμηνο σου εδώ» Είπε την στιγμή που τον έσπρωξε με δύναμη από μπροστά της και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο, σαν να ήταν τρελή. Ασυναίσθητα, περπατούσε πάνω κάτω και ένιωθε πως πνιγόταν. Μπορούσε να ακούσει τα τείχη να την κοροϊδεύουν και να την απειλούν πως θα πέσουν πάνω της να την πλακώσουν.

«Αλήτη» του φώναξε όταν πήγε να την αγκαλιάσει,

Δυσκολεύτηκε να βγει από την σφιχτή αγκαλιά που δεν θέλησε, μα σαν αγρίμι που πασχίζει να ελευθερωθεί, βρήκε την δύναμη και τα κατάφερε.

Εκείνος την κοίταξε γλυκά και έβλεπε καθαρά πως μέσα στις κόρες των ματιών του, υπήρχε το έλεος. Της ζητούσε να δείξει του οίκτο, είχε καταλάβει τι θα συμβεί και στην πραγματικότητα δεν το ήθελε.

«Τελειώσαμε» του ψιθύρισε και ήταν σαν η λέξη, να γραφόταν από τη αρχή, με χιόνι.

«Σου ζητάω συγνώμη, δώσε μου μια ευκαιρία και θα επανορθώσω», ακούστηκε η φωνή που μαρτυρούσε πλέον, γνώση και συμμόρφωση.

«Στο διάολο», του είπε και παραγκωνίζοντας τον, άρπαξε με μανία το δερμάτινο μπουφάν της από την κρεμάστρα που δέσποζε καμαρωτή πίσω του. Νόμιζε πως ακόμη και η κρεμάστρα την κορόιδευε για τα όσα είχε πάθει.

«Σοφιάννα» της είπε μαχητικά πιάνοντάς την από τον αγκώνα.

Εκείνη, με μια ξαφνική κίνηση, τον απελευθέρωσε και βρέθηκε στην πόρτα.

Έπιασε το πόμολο και ξαφνικά αισθάνθηκε ελευθερία. Ίσως τελικά και να μην της ήταν και τόσο δύσκολο. Ίσως να έπρεπε αυτό το βήμα να το είχε κάνει προ πολλού.

Ο Βλάσης, την κοιτούσε συνειδητοποιώντας πως την χάνει οριστικά. Ήξερε πως όσο και να παρακαλούσε δε θα είχε άλλη ευκαιρία. Ήξερε, πως δεν τον αγαπά.

«Μα σ’ αγαπάω, αλήθεια σ’ αγαπάω», είπε με παράκληση και ένα εκκωφαντικό «μπαμ», σήμανε πως έκλεισε η πόρτα.

Τα κομμάτια του έσπασαν και του άξιζε η κάθε πληγή, που απλόχερα θα του χάριζαν. Τα κομμάτια της, άνθισαν και ξάφνου, όλα ήταν πιο όμορφα από πριν.

~~ Απόσπασμα από την ιστορία "Το παγκάκι των ψιθύρων" που συναντά κανείς στο τελευταίο μου βιβλίο "Η Αγάπη Δηλώνει Απών.

Σήμερα, είχα διάθεση να μοιραστώ μαζί σας ένα "χορταστικό" απόσπασμα από το τελευταίο μου βιβλίο. Θυμάμαι μάλιστα πως στην παρουσίαση που είχαμε κάνει στην Αθήνα, ο αγαπημένος μου μπλοκοφίλος, Γιάννης Πιταροκοίλης, ο σινεφίλ μας, τόσο μα τόσο όμορφα την είχε παρουσιάσει - αναλύσει, τότε. Μπορώ να σας πω μάλιστα, με σιγουριά, πως με έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τους ήρωές μου.  Γιάννη μου, σε ευχαριστώ πολύ για όλα και περισσότερο για αυτό!

Σήμερα που λέτε, ίσως και λόγω του καιρού που εδώ έχει χαλάσει, κάνει κρύο, έχει αέρα, ειναι μουντός και καθόλου για Άνοιξη δεν μοιάζει, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας ένα μεγάλο απόσπασμα. Είναι η πρώτη φάση της ιστορίας, μιας και παρακολουθούμε την Σοφιάννα και σε άλλα στάδια της ζωής της. Το κεντρικό πάντα αντικείμενο, ειναι η το παγκάκι. Εχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα παγκάκια, τουλάχιστον στα γραπτά μου. Δεν ξέρω γιατί, όμως, με μαγνητίζουν.

Ισως στο μέλλον να μοιραστώ μαζί σας και ενα απόσπασμα από το βιβλίο "Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω", το κλείσιμο της τριλογίας αγάπης, που εδώ δεν υπάρχουν αντικείμενα, υπάρχει όμως το ωμέγα και έρχεται σιγά σιγά η όλη εξήγηση. 

Το συγκεκριμένο βιβλίο με κούρασε, για πολλούς λογους - σας ειχα γράψει και στο παρελθόν - και λιγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία έκδοσής του, ήρθε ο κορωνοιος και το αφήσαμε και μάλλον, θα το αφήσουμε για αρκετά αργότερα αλλά ένα απόσπασμά του στο μέλλον, ισως και να το μοιραστούμε. Θα δείξει. 

Στεναχωριέμαι λίγο, γιατί πάλι σταμάτησαν πολλά από τα όνειρά μου και σίγουρα ξέρω πως δεν είμαι η μόνη αλλά δεν μπορώ και να κρύβω τα συναισθήματά μου. Σίγουρα έρχονται δύσκολες μέρες και σκέφτομαι ιδιαίτερα τους εργαζόμενους για όσα θα επακολουθήσουν . Η οικονομία της χώρας δεν αντέχει δεύτερο lock down ούτε και η ψυχολογία μας πιστεύω αλλά φοβάμαι τι θα γίνει με την ανεργία εαν εκτοξευθεί, μόλις βγήκαμε από τα μνημόνια, πολύ φοβάμαι πως θα ξαναμπούμε. Το απεύχομαι.

Δεν θέλω να το συνεχίσω αλλο, γιατί ήδη είμαι επηρεασμένη, θα σας πω μόνο, πως - και λόγω των δύσκολων συγκυριών - κάνω μια πάρα πολύ καλή προσφορά για τα βιβλία μου και όποιος από εσας θέλει να τα αποκτήσει μπορεί να μου στείλει στο μαιλ μου kikh_k@hotmail.com τα στοιχεία της διεύθυνσής του.

Όποιος  από εσάς θέλει να με στηρίξει και να αποκτήσει και τα τέσσερα έργα μου (μπορείτε να επιλέξετε τέσσερα στο σύνολο και οι τίτλοι να ανήκουν σε ένα ή δυο ή τρία, όπως εσείς θέλετε) στα 30,00€ μαζί με τα έξοδα της κούριερ (ΕΛΤΑ COURIER ΠΟΡΤΑ ΠΟΡΤΑ) και εάν θέλετε να πληρώσετε με την μέθοδο της αντικαταβολής, θα είναι +8,00€ επιπλέον (είναι πάνω από δύο κιλά και τα τέσσερα). Διαφορετικά, δεν επιβαρύνεστε τίποτε άλλο. 

Σας ευχαριστώ εκφραστικοί, να είστε καλά!

Να προσέχετε!