Δεν μπορώ να αγγίξω τον ουρανό, η Γη μου ανήκει.

Κάποτε πενθούσε, σε ένα όστρακο και σε ένα κοράλλι.
Ήταν πιο όμορφη, τη θυμάμαι.
Έμοιαζε σαν κάποια άλλη.
Αθώα, ολιγαρκής.
Τα κοσμήματα ήταν φύλλα του βοριά και τα μαλλιά της, χτένια και άρπες μιας επουράνιας συνωμοσίας, που έσπειρε στον κόσμο μας, γαλάζιο.
Γαλάζιο και λευκό.
Σαν ό,τι πολύτιμο, κυλάει μέσα μου.
Γιατί κυλάει μα δεν το φωνάζω.
Πολλές φορές, το κοιλοπονώ.
Πίστεψέ με και μην μου αρνηθείς κι αυτή τη φορά, τις λέξεις.
Σύννεφο έγιναν.

Η Μαρκησία μας καλεί.
Τώρα, έχει ανάγκη τους γελωτοποιούς της.
Πρέπει να σε αφήσω τεθλιμμένη θυγατέρα.
Ήρθε η ώρα, να παραδοθώ.
Σαν «ρουφηξιά», το μέσα μας δόθηκε στο μουράγιο.
Σφαγιάστηκαν κι απόψε οι μελωδίες μας.
Έγιναν σκίτσα, για άκαρπες «ευλογίες»
Χρειάζομαι λίγη ώρα να αποκοιμηθώ.
Όταν ξυπνήσεις, δεν θα ’μαι δίπλα σου, μικρή μου.
Καλύτερα έτσι.
Μέρα με την ημέρα, θα πονάς λιγότερο.
Μην με ψάξεις, από ψηλά θα σε κοιτώ.
Θα γίνω άνεμος.

Η Μαρκησία θα μπορεί να ζει ελεύθερη.
Άκουσέ με!
Πίστεψέ με!
Στα σίγουρα και στα αβέβαια, θα σε ζητώ.
Μην θυσιαστείς από τα παρακαλετά μου.
Τεθλιμμένη μου, θυγατέρα.
Ησύχασε!

~~ Οι επάνω στίχοι, είναι απόσπασμα από το ποίημά μου σε ελεύθερο στίχο, με τίτλο "Η Μαρκησία".

Δεν μας άφησε η μοναξιά να παιδευτούμε.
Δεν έγινε ο ήλιος ένα κάδρο που παρίστανε τους δύσμοιρους εργάτες.
Δεν ήρθε η δίδυμη αδελφή να μας κρατήσει το χέρι, σε τούτον τον αλησμόνητο, κόσμο.
Τα μαύρα μάτια της κοπέλας, είχαν ακόμη λίγη ζεστασιά.
Είχαν έναν Χειμώνα και ένα Παράδεισο - φυλαγμένα σε μια μυστική νότα του Βαρδάρη - που για καμία βαρκάδα, δεν θυσίασε τον άνεμο της παρακμής.

Η σιωπή είχε μεταμορφωθεί σε κλαδιά που ήθελαν να αγκαλιάσουν το ορφανοτροφείο. Εκείνο το ορφανοτροφείο - που ήταν γεμάτο - με γκρίζες σκιές.
Σε εκείνους τους τοίχους, οι λευκοί κρόταφοι, γίνονταν παράθυρο και οι πόρτες δέσμιες, ενός φύλακα που δεν είχε χέρια. Δεν είχε πρόσωπο. Δεν είχε ψύχη. Είχε μόνο, δυό μάτια, κενά.

Τις πιο σιωπηλές, ενοχικές νύχτες, έβλεπα σε αυτά τα μάτια, έναν κίτρινο βράχο. Ένας αετός μεσουρανούσε στην πόλη των τρελών και ο κυνηγός των πεφωτισμένων οντοτήτων, γινόταν ήρωας της Πόλης, που δεν μας άνηκε ποτέ.
Δεν κατακτήσαμε την μάχη, την γευτήκαμε μόνο, δωρίζοντας τα σώματά μας στο χώμα εκείνο που πάσχισε να ανθίσει, με πράσινους συμβολισμούς και αλληγορίες.

~~ Οι επάνω στίχοι, είναι απόσπασμα από το ποίημά μου σε ελεύθερο στίχο, με τίτλο "Η Αιχμαλωσία του Φωτός".

 

 

 

 

 

Ένας άγγελος - σχηματισμένος στα γκρίζα σύννεφα - μου γνέφει αντίξοες νότες, μια άλλης εποχής.
Μιας εποχής που νιώθω, πως κατοικεί μέσα μου.
Κάπου… ίσως σε κάποια πλάνη
Ίσως σε ένα παράλληλο κόσμο
Ίσως σε ένα λουκέτο, που με κρατά κλειδωμένη, μα δεν έχει κλειδί, είναι ανοιχτό.
Πάντα ήταν ανοιχτό.
Δεν φεύγω, όχι δεν φεύγω
Πάντα μένω και εμμένω
Όχι, δεν εμμένω
Όχι, δεν κατοικώ
Όχι, δεν υπάρχω
Αιωρούμαι

Μέσα μου, ανθίζει μία άβυσσος.
Είναι πιο όμορφη από κάθε πράσινο τόπο.
Απόψε μέθυσαν οι μέλισσες,
τα γεράνια δεν μου μιλούν.
Οι πεταλούδες με κορόιδεψαν
Οι δράκοι δεν είναι εδώ.
Τους καθοδηγώ ή με καθοδηγούν;
Τους δημιουργώ ή με δημιούργησαν;
Τους ανήκω ή μου ανήκουνε;
Δεν μπορώ να αγγίξω τον ουρανό, η Γη μου ανήκει.
Δεμένη νιώθω
Τα πόδια μου μέσα στο χώμα
Ένας νέος κισσός θα γενώ.

Τα χέρια μου, αδιόρατη πλούτη που τείνουν να εξαφανίσουν το κόσμο.
Στα άδεια χέρια λαμπυρίζει η άβυσσος.
Σου είπα..
Ναι στο είπα, είναι πιο όμορφη και λαμπερή από κάθε πράσινο τόπο.
Η μέρα μέσα της, ένας βυθός παράλληλος, μιας στιγμής και μιας ουτοπίας.
Ενός ρεαλιστικού κόσμου που γεννά την σιγή
Κι όμως, η φωνή μου πιο δυνατή από ποτέ.

Το λουκέτο δεν έσπασε
Τα τείχη δεν μίκρυναν
Δεν πάνε να με καταπιούν
Δεν ουρλιάζουν
Τι γίνεται;
Γιατί αλλάζει η καθημερινότητα μου;
Γιατί το ταβάνι δεν στενεύει;
Γιατί δεν θέλει να με συνθλίψει το αύριο;
Έτσι έχω μάθει, έτσι πορεύομαι εγώ. Λανθασμένα!
Γιατί μου αλλάζουν τη συνθήκη;
Γιατί το ζητούμενο γίνεται καλύτερο από ότι έχω συνηθίσει να γυρεύω;

Τι όφελος έχω;
Στο δίπλα κτήμα, τα δέντρα καίγονται.
Μυρίζει ελιά
Μυρίζει πεύκο
Μυρίζει σάρκα

Τι μου ζητάνε;
Τι ζητώ;
Προσπερνώ ή μένω στάσιμη, στο δρόμο που τείνει να εξαφανίσει την ελευθερία μου;

~~ Οι επάνω στίχοι, είναι απόσπασμα από το ποίημά μου σε ελεύθερο στίχο, με τίτλο "1η μέρα καραντίνας".

Photo credits: Irina IreneArtphoto

instagram: irineartphoto

Βιογραφικό σημείωμα:
Η Ειρήνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρωσία. Σπούδασε στη Σχολή Γραμματειακής Υποστήριξης και δούλεψε για κάποια χρόνια ως Γραμματεία στο Πανεπιστήμιο της Ρωσίας και στο τηλεφωνικό κέντρο στη Δαμασκό της Συρίας.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στον τουριστικό κλάδο, στα ξενοδοχεία ως Ρεσεψιονίστ.
Πάντα της άρεσε η τέχνη. Από μικρό παιδί έκανε χορό, έχει ασχοληθεί με την διακόσμηση, άλλα και η φωτογραφία ήταν το πάθος της.
Αποφάσισε να εμβαθύνει στην τέχνη της φωτογραφίας τον Ιανουάριο του 2020. Πέρασε σεμινάρια στις καλύτερες σχολές της Ρωσίας και πήρε πιστοποίησης ως ART φωτογράφος, η μια από αυτές είναι από την Top φωτογράφο – Kiel Karina για παιδική φωτογραφία και καλλιτεχνική επεξεργασία.

 

Συντελεστές φωτογραφίας:

Λία Πατέρογλου (ο άγγελος με τα λευκά)

(Facebook: Λία Πατέρογλου, Instagram: li.g.lou) 

Ελένη Χρυσομάλλη (ο άγγελος με τα μαύρα)

Μακιγιάζ:

Vicky Basoukou

VickyB. Μakeup Αrtist

Instagram: vickyb.makeupartist

 Dresses:

Katerina-Mp Ferraina

Katya Suarez

 

Θα ήθελα να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου καθώς και τις ευχαριστίες μου στους συντελεστές της άνω φωτογράφισης για την τιμή να μπορώ να τις συνοδέψω με τους στίχους μου. Περισσότερες ευχαριστίες στην αγαπημένη μου Βίκυ Μπασούκου (θα θυμάστε την όμορφη εκδήλωσή μας από την 4Dance Academy - Σχολή χορού για αυτό το υπέροχο, δημιουργικό κάλεσμα!  

Καλημέρα εκφραστικοί μου, να είστε καλά και να προσέχετε.

Όμορφο ΣΚ σε όλους!