Της αρκούσαν λίγα
Λάθος
Αναζητούσε πολλά
Αγαπούσε πολλά
Λάθος
Μισούσε λίγα
Μια σφαίρα λογικής στην καρδιά της
Αντίξοα πούλια αυταπάτης, να καθορίζουν τη μοίρα της
Μέσα και γύρω της, ένας κόσμος μη υπαρκτός
Μεταμεσονύκτιες οι στιγμής της παραπλάνησης
Των ονείρων της
Των ονείρων της
Των φοβισμένων παιδιών που πίνουν νερό από το καρνάγιο
Μέσα σε μια ψευδαίσθηση, ανθίζει ο κόσμος κι ύστερα,
ένα παρεκκλήσι τα σχέδιά της.
Δεν αγαπά το γαλάζιο
Της αρκεί το λευκό,
το μαύρο τη παίδεψε
Ούτε που ξέρει τι γυρεύει στον κόσμο αυτό
το μάταιο
το μάταιο
το κόσμο που με τη προίκισε με δάκρυα
που πήρε από την αγκαλιά της κάθε πολύτιμο και το έκανε «ίσκιο» σε αγεφύρωτους δρόμους
Μόνο εκείνη γνωρίζει
Μόνο εκείνη μπορεί να στοιβάξει στο κενό, τα λόγια της
Γελάει και γελιέται
Μονολογεί, κάνοντας διάλογο με τις πεταλούδες
Όχι, δεν τη καταλαβαίνουν..
απλώς τους ανήκει.
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα καλύτερα έργα σου! Τι λυρισμός είναι αυτός, τι στίχοι, τι έκφραση. Αυτή η ύπαρξη, η γυναίκα. Και το κάδρο διαλεγμένο με άριστη έμπνευση. Μπράβο Κική μου, δεν έχω λόγια.
Υπέροχοι στίχοι ομορφούλα, όσο οας ανεβαίνεις και πιο ψηλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ ομορφοι στιχοι!
Διαγραφή