Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Επιβίωση

 

 

Εκείνες τις ώρες, τις δύσκολες, τις μελαγχολικές, που σε ζητώ όσο τίποτα, νιώθω πως όλος ο κόσμος, είναι ένα σκοινί· δεμένος, σε μια αντίξοη οφθαλμαπάτη.

Τι γυρεύεις, μου λες;
Μπορείς να μου εξηγήσεις τι θα πει, ανθρωπότητα; Τι θα πει αλήθεια, και τι πλασματική οφθαλμαπάτη;

Μπορείς να μου δείξεις που έχουν κρυμμένα τα παιδιά; Πού βρίσκονται τα αληθινά βουνά του τόπου μας; Πού είναι το σημείο εκείνο, που πέφτουν οι μετεωρίτες;

Δεν θέλω να σου πω πολλά, νιώθω ό,τι τα ξέρεις, όλα. Τα έζησες κι εσύ, έτσι δεν είναι;

Δεν είναι φτωχή από αισθήματα η ανθρωπότητα, όμως οι άνθρωποι νομίζουνε, ό,τι υπερτερούν από τα ζώα.

Για ποιές αγέλες ομιλούμε, αδερφέ μου;
Σε ποιές πεδιάδες, θανατώσαμε τους εχθρούς μας;
Ποιούς νόμους καταπατήσαμε και σε ποιόν βωμό, θυσιάσαμε τη ψυχή μας;

Μην γελάς, ιδρώνει το μέσα μας. Μετριάζεται, ως μια σταγόνα παρακμής και μια ανεξάρτητη παγίδα των ανθρώπων.

Δες τον ήλιο, κρύφτηκε.
Κι εμείς, εδώ.
Να υποκινούμε τα νήματα των αμφοτέρων.

Μεθυσμένη αγκαλιά, η ανάγκη μας.
Όλα τα αστέρια καταλήγουν στην αγκαλιά μας, και εμείς, αναζητούμε ένα ομιχλώδες πρωινό, γιατί κάποιος
· είπε πως το καράβι της νίκης, έριξε άγκυρα, στο σημείο εκείνο, που όλα μοιάζουν Παράδεισος.

Και τρέξαμε να βρούμε το σημείο, να θυσιάσουμε και την τελευταία πληγή της ελπίδας μας. Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε, πως όλα όσα ακολουθούμε, είναι πλάνη;

Στους βοσκοτόπους βρίσκεται η ζωή, στους βοσκοτόπους ανθίζει η ελπίδα, στους βοσκοτόπους βλέπω την Ελλάδα να αναπνέει και το πράσινο της ελπίδας, γέννησε το Φως.

Γιατί αυτές τις ώρες, τις δύσκολες, τις μελαγχολικές, που σε ζητώ όσο τίποτα, σε προσμένω, άγρυπνος φρουρός τα λάθη μας, μα στο προσκέφαλό μας, υπάρχει πάντα ένα γράμμα.

Κι είναι το γράμμα: "Έ".
Όχι της Ευτυχίας, όχι της Ελπίδας...

Είναι το γράμμα ''Ε"... της Επιβίωσης.

~~ Η Επιβίωση - Κική Κωνσταντίνου

Είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα για το 2021.

Δεν ξέρω γιατί δημιουργήθηκε και δεν έχει και σημασία άλλωστε, τα έργα μιλάνε από μόνα τους και εμείς οι δημιουργοί, καλά θα κάνουμε να το βουλώνουμε, όταν μιλούν εκείνα.

Σας φιλώ όλους.
Να είστε καλά!

Καλό ΣΚ!

Σχόλια

  1. Εμβληματικό το πρώτο ποίημα της χρονιάς Κική. Στέκομαι στο γράμμα "Ε" και στον όρο "επιβίωση". Η Επιβίωση είναι αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα. Αυτό μας συντρέχει και μας κυνηγά. Και μέσα στη χρονιά θα το βρούμε μπροστά σε πολλές μορφές της.
    Πολύ ωραίο Κική μου, καλές εμπνεύσεις στη χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφες και δυναμικές οι σκέψεις σου ομορφούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ❤Ειχα πολύ καιρό να περάσω απο την αγαπημένη μπλοκογειτονιά μας.Ειδα φως και είπα ν αφησω ευχες για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεία στο σπιτικο σου.❤Εκπληκτικό το ποιημα σου.Ευχομαι μόνο Επιτυχίες φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν έχεις ν’ αντιμετωπίσεις την επιβίωση, ένας τοίχος ανάμεσα σε σένα και στον κόσμο σε υποχρεώνει να δημιουργήσεις άμυνες, όχι από απανθρωπιά αλλά από ανάγκη να κρατήσεις όσο μακριά γίνεται την περιρρέουσα αθλιότητα. Όμορφος στίχος Κική, Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)