Μαζί, πέρα από το τώρα

 

Δεν του έφτανε το «τώρα».
Ούτε το «ίσως».
Ούτε το «για λίγο».

Ήθελε κάτι που να μη φεύγει.
Να μη ξεθωριάζει.
Να μη λέει «αν αλλάξουμε, βλέπουμε».

Και τότε ήρθε εκείνη.
Με φτερά από λόγια.
Με βλέμμα που δεν κρυβόταν.
Και του είπε:
«Θα σε πάω εκεί που οι αγκαλιές δεν τελειώνουν».

Στη χώρα του Πάντα.

Όχι του Ποτέ.
Όχι του Κάποτε.
Όχι του Μάλλον.

Αλλά του ΠΑΝΤΑ.

Που κρατιούνται χέρια χωρίς φόβο.
Που αγαπιούνται ψυχές χωρίς πρόγραμμα.
Που δεν λένε «θα δούμε», αλλά «είμαι εδώ».

Την ακολούθησε.
Όχι γιατί ήξερε.
Αλλά γιατί πίστεψε.

Κι έτσι, για πρώτη φορά...
Δε φοβήθηκε να μείνει.

Κική Κωνσταντίνου