υπάρχει ένα μέρος στο Τόκιο
που δεν φαίνεται στον χάρτη.
ούτε στον δορυφόρο.
ούτε στο GPS.
το λένε
μπλε χωριό.
είναι ήσυχο
σαν το βλέμμα σου
όταν δε μιλάς
και λες όλα.
εκεί, οι άνθρωποι
δεν βιάζονται.
κρατούν χέρια
όχι κινητά.
και περιμένουν
όχι για απάντηση —
μα για αίσθηση.
στο κέντρο
ένα λουλούδι.
ένα.
που ανοίγει μόνο
όταν κάποιος αγαπά
πραγματικά.
το άγγιξα
και σε θυμήθηκα.
μα δεν ήσουν ανάμνηση.
ήσουν ανάσα.
εκεί,
δίπλα μου,
αθόρυβος
και φωτεινός
σαν κάτι που δεν θέλει εξήγηση.
Κική Κωνσταντίνου
Γιατί να θέλουν εξήγηση όλα; Γιατί να μπαίνουν στον ορθολογισμό; Γιατί να μην τα αφήνουμε να τα νιώθουμε όπως τα αισθανόμαστε. Χωρίς πρέπει και επειδή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Κική μου.
Διαβάζοντάς το, ένιωσα την αλήθεια του, όχι με το μυαλό, αλλά με την ανάσα. Κάποια λόγια δεν χρειάζονται εξήγηση, γιατί είναι ήδη εκεί… Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή