Αγγίζοντας το πρόσωπό σου, αγγίζω εμένα.
Την ψυχή σου, την ψυχή μου, την ψυχή μας.
Σώμα με σώμα
Ανάσα με ανάσα
Χέρι με χέρι
Αγκαλιά προς αγκαλιά
Είδωλο προς είδωλο
Μπερδεμένα χνώτα
Υγρό στόμα
Μεθυσμένα χείλη
Μάτια μετέωρα
Μέση μία
Ώμος ένας
Γλουτοί ενωμένοι
Πόδια αντικριστά και ένα
Πάντα ένα
Μαζί
Πάντα μαζί
Όχι ασφυκτικοί
Και όχι, έρημοι
Μαζί
Μόνο μαζί
Και ένα
Πάντα ένα
Σαν ένα μπουκέτο λουλούδια που έσμιξε για εμάς
Που οι παπαρούνες, έγιναν φιόγκος
Ένας κόκκινος φιόγκος
Εμείς
Πάντα εμείς
Να κοιμόμαστε μαζί, να ξυπνάμε μαζί, να περνάμε την μέρα χώρια αλλά ουσιαστικά να είμαστε μαζί.
Να παίρνουμε δύναμη, να χάνουμε δύναμη, να πολεμάμε, να αγαπάμε, να νικούμε, να χάνουμε, να γελούμε, να κλαίμε, να κάνουμε έρωτα, να φτιάχνουμε ταινίες, να παράγουμε μουσική, να καίμε το φαγητό, να γκρεμίζουμε τις κουρτίνες, να πάρουμε σκύλο, να πουλήσουμε το καναρίνι, να σιδερώσουμε τις πιέτες, να σπάσουμε τα τείχη, να ζήσουμε το όνειρο, να αιχμαλωτίσουμε την πλάνη, να πεθάνουμε, να αναστηθούμε, να αγγίξουμε το άπειρο και να κοιμηθούμε - σιγοτραγουδώντας νότες - που εφεύραμε μόλις.
Κι όταν….
Κι όταν…
Κι όταν φοβάμαι και κλαίω και θρηνώ, όταν γίνομαι εκνευριστική και τρελαίνομαι, εσύ να είσαι εκεί, πάντα εκεί. Να με αγκαλιάζεις, να φιλάς τα μαλλιά μου, να πιέζεις το μέτωπό μου με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις, να μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά μου και να μου δίνεις δύναμη και να μου λες πως «μ’ αγαπάς» και πως όλα θα περάσουν. Και αυτά, να περνάνε… και να περνάνε… και να περνάνε…
Και εμείς, μετά, σε μια γωνιά, αγκαλιά.
Να σε κοιτώ στα μάτια να χάνομαι, να επανέρχομαι, να σε κουβαλώ μέσα μου, να σε φοράω, να σε νιώθω, να σε ζητώ σαν τον απόκρυφο εαυτό μου. Να…
Να….
Να σε νανουρίζω, διώχνοντας τα πιο σκληρά όνειρά σου και να διώχνω από μέσα μου, τον πιο άδικο χαμό…
Μια τέτοια αγάπη, μια τέτοια αγάπη, είναι το παρόν και η αιωνιότητα.
Είναι το τώρα και το πάντα
Είναι το εμείς και το εμείς
Είναι το ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ
Είναι Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ
Είναι ΤΟ ΘΕίΟ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Είναι η ΒΑΣΙΛΕΙΑ και ΕΜΕΙΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ
ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΞΟΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ…
~~ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Νονά και ηθικός αυτουργούς τούτου του ποιητικού και τρυφερού θεατρικού μονολόγου, η αγαπημένη μας Maria Rempelou.
Mε την ευχή και ελπίδα, να μας το απαγγείλει σε κάποια σχετική εκδήλωση.
Βασισμένο και επηρεασμένο από τον μονόλογο της Σάρα Κέιν που τόσο μα τόσο πολύ αγαπά, η Μαρία.
Ο μονόλογος εδώ: https://tvxs.gr/news/
Ευχαριστώ Μαρία για την δυνατότητα να αντλήσω έναν ακόμη κόσμο!
Την ψυχή σου, την ψυχή μου, την ψυχή μας.
Σώμα με σώμα
Ανάσα με ανάσα
Χέρι με χέρι
Αγκαλιά προς αγκαλιά
Είδωλο προς είδωλο
Μπερδεμένα χνώτα
Υγρό στόμα
Μεθυσμένα χείλη
Μάτια μετέωρα
Μέση μία
Ώμος ένας
Γλουτοί ενωμένοι
Πόδια αντικριστά και ένα
Πάντα ένα
Μαζί
Πάντα μαζί
Όχι ασφυκτικοί
Και όχι, έρημοι
Μαζί
Μόνο μαζί
Και ένα
Πάντα ένα
Σαν ένα μπουκέτο λουλούδια που έσμιξε για εμάς
Που οι παπαρούνες, έγιναν φιόγκος
Ένας κόκκινος φιόγκος
Εμείς
Πάντα εμείς
Να κοιμόμαστε μαζί, να ξυπνάμε μαζί, να περνάμε την μέρα χώρια αλλά ουσιαστικά να είμαστε μαζί.
Να παίρνουμε δύναμη, να χάνουμε δύναμη, να πολεμάμε, να αγαπάμε, να νικούμε, να χάνουμε, να γελούμε, να κλαίμε, να κάνουμε έρωτα, να φτιάχνουμε ταινίες, να παράγουμε μουσική, να καίμε το φαγητό, να γκρεμίζουμε τις κουρτίνες, να πάρουμε σκύλο, να πουλήσουμε το καναρίνι, να σιδερώσουμε τις πιέτες, να σπάσουμε τα τείχη, να ζήσουμε το όνειρο, να αιχμαλωτίσουμε την πλάνη, να πεθάνουμε, να αναστηθούμε, να αγγίξουμε το άπειρο και να κοιμηθούμε - σιγοτραγουδώντας νότες - που εφεύραμε μόλις.
Κι όταν….
Κι όταν…
Κι όταν φοβάμαι και κλαίω και θρηνώ, όταν γίνομαι εκνευριστική και τρελαίνομαι, εσύ να είσαι εκεί, πάντα εκεί. Να με αγκαλιάζεις, να φιλάς τα μαλλιά μου, να πιέζεις το μέτωπό μου με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις, να μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά μου και να μου δίνεις δύναμη και να μου λες πως «μ’ αγαπάς» και πως όλα θα περάσουν. Και αυτά, να περνάνε… και να περνάνε… και να περνάνε…
Και εμείς, μετά, σε μια γωνιά, αγκαλιά.
Να σε κοιτώ στα μάτια να χάνομαι, να επανέρχομαι, να σε κουβαλώ μέσα μου, να σε φοράω, να σε νιώθω, να σε ζητώ σαν τον απόκρυφο εαυτό μου. Να…
Να….
Να σε νανουρίζω, διώχνοντας τα πιο σκληρά όνειρά σου και να διώχνω από μέσα μου, τον πιο άδικο χαμό…
Μια τέτοια αγάπη, μια τέτοια αγάπη, είναι το παρόν και η αιωνιότητα.
Είναι το τώρα και το πάντα
Είναι το εμείς και το εμείς
Είναι το ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ
Είναι Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ
Είναι ΤΟ ΘΕίΟ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Είναι η ΒΑΣΙΛΕΙΑ και ΕΜΕΙΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ
ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΞΟΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ…
~~ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Νονά και ηθικός αυτουργούς τούτου του ποιητικού και τρυφερού θεατρικού μονολόγου, η αγαπημένη μας Maria Rempelou.
Mε την ευχή και ελπίδα, να μας το απαγγείλει σε κάποια σχετική εκδήλωση.
Βασισμένο και επηρεασμένο από τον μονόλογο της Σάρα Κέιν που τόσο μα τόσο πολύ αγαπά, η Μαρία.
Ο μονόλογος εδώ: https://tvxs.gr/news/
Ευχαριστώ Μαρία για την δυνατότητα να αντλήσω έναν ακόμη κόσμο!
Πολύ όμορφο σε έναν ακόμα κόσμο που ψηλαφείς με τις αναζητήσεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Κική μου.
Φαντασία ρέουσα, εικόνες απτές, εκφράσεις που σε παρασύρουν αποκαλύπτοντας αλήθειες για κάτι πολύτιμο και βαθύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυναρπαστικό Κική μου!
Πάντα μας γεμίζεις με όμορφες εικόνες γλυκιά μου. Υπέροχο Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και χρόνια πολλά Κική. Πολύ όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡομαντικό! Μοναδικό! Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή