ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Στέκεσαι μπροστά σε έναν ασπρόμαυρο κάδρο και παρακολουθείς προσεκτικά το λιτό, επιβλητικό και βαθυστόχαστο περιεχόμενό του…

            Απεικονίζει ένα ψιλό-σκοτεινό βροχερό τοπίο μιας διασταύρωσης ενός κεντρικού δρόμου μιας μεγαλούπολης.

            Ο ήλιος αχνοφαίνεται πίσω από τα μεγάλα σκοτεινά σύννεφα και ένα αεροπλάνο περνά βιαστικά κάτω από ένα μεγάλο κατάμαυρο σύννεφο που μοιάζει να έχει σχήμα ανθρώπινης αγκαλιάς.

            Στη κεντρική διασταύρωση του πίνακα υπάρχουν στοιβαγμένα και σταματημένα σε ένα φανάρι ένα σωρό αυτοκίνητα, των οποίων οι οδηγοί δείχνουν εκνευρισμένοι και νευρικοί συνάμα. Στο αντίθετο ακριβώς ρεύμα κυκλοφορίας υπάρχουν  άλλα τόσα αυτοκίνητα εν κινήσει των οποίων πάλι οι οδηγοί δε δείχνουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι.

            Οι περαστικοί, άλλοι κάτω από ομπρέλες, άλλοι κάτω από αδιάβροχα και σκούφους, άλλοι κάτω από κουκούλες των μπουφάν και άλλοι πάλι «γυμνοί» και ανυπεράσπιστοι  κάτω από τη μανία της ανελέητης βροχής τρέχουν να κρυφτούν από τα «ραπίσματά» της.

            Η στάση των σωμάτων τους και ο βηματισμός τους προσδίδουν πως όλοι τους είναι βιαστικοί  και αγχωμένοι, ενώ το χαμηλό κοίταγμα ων περισσοτέρων προσδίδει το «φόβο» τους για να κοιτάξουν ψηλά.

            Προτιμούν να κοιτάζουν τις «λίμνες» που έχει σχηματίσει η βροχή στο διάβα τους παρά να την αντικρίσουν κατάματα και να τη προκαλέσουν να σταματήσει… όχι πως θα του άκουγε φυσικά αλλά από τη στιγμή που δε το τόλμησαν δε θα μάθουν ποτέ εάν θα  το είχαν καταφέρει!

            Στο τέλος της αριστερής γωνιακής διασταύρωσης, έξω από ένα κατάστημα ειδών διατροφής, συγκεκριμένα κάτω από το υπόστεγο του συγκεκριμένου καταστήματος έχει βρει κατάλυμα και προστασία από τη βροχή ένας μεγαλόσωμος, μούσκεμος, βρώμικος και άγριος σκύλος, ο οποίος δείχνει να λαγοκοιμάται κοιτώντας ύπουλα τους περαστικούς…

            Στην ακριβώς απέναντι γωνία υπάρχει ένα παλιό εγκαταλελειμμένο διώροφο κτίριο, το οποίο έχει σπασμένη πόρτα και σπασμένα παράθυρα ενώ τα σκουπίδια στη κύρια είσοδό του σε παραπέμπουν να πιστέψεις πως μέσα του ίσως και να κατοικούν ποντίκια…

            Παρατηρώντας το λίγο πιο προσεκτικά, μέσα από το δεξί παράθυρο του κάτω ορόφου του κτιρίου συνειδητοποιείς πως υπάρχει μέσα κάτι που δε μπορείς να διευκρινήσεις ακριβώς το τι είναι αλλά μοιάζει με έναν ζαρωμένο μαύρο μπόγο….

            Θα μπορούσε να είναι ένας μπόγος σκουπιδιών, ένας μπόγος μαύρων ρούχων, ίσως ένα παλιό μπαούλο, ίσως κάποιο ζώο, ίσως κάποιο παλιό αντικείμενο αλλά ίσως και να είναι άνθρωπος….

            Αλλά τί δουλειά θα μπορούσε να έχει εκεί μέσα ένας άνθρωπος; Ή μήπως θα μπορούσε; Κι όμως όλοι ξέρουμε πως θα μπορούσε να μένει εκεί μέσα και μάλιστα όχι ένας μονάχα άνθρωπος αλλά πολλοί…

            Πιστεύεται πως ένας πίνακας ή μαλλον για να το θέσω λίγο καλύτερα, πιστεύεται πως το περιεχόμενο ενός πίνακα αντικατοπτρίζει πάντα τη πραγματικότητα;

            Ίσως η απάντηση να έχει να κάνει με το περιεχόμενο του κάθε πίνακα αλλά ίσως πάντα ο κάθε πίνακας να έχει τη δική του πραγματικότητα είτε αυτή αντικατοπτρίζεται στα δική μας, είτε όχι…

            Ο συγκεκριμένος πάντως πίνακας και πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει μια συνήθεις βροχερή ημέρα που λαμβάνει χώρα συχνά στις ζωές των ανθρώπων καθώς και στις δικές μας φυσικά…

            Και τώρα νομίζω πως ήρθε η ώρα να κάνουμε όλοι μαζί ένα «ταξιδάκι», σα κι αυτά τα αστραπιαία ταξίδια που κάνουν οι ηθοποιοί στις ταινίες με τη βοήθεια της χρονομηχανής,  μόνο που εμείς δε θα ταξιδέψουμε στο χρόνο αλλά στο περιεχόμενο και στην εικόνα του κάδρου.

            Φαντάσου πως στα ξαφνικά, τη στιγμή που παρατηρείς έντονα το περιεχόμενο του κάδρου κάτι συμβαίνει και σχεδόν αστραπιαία η μορφή σου απεικονίζεται και αυτή μέσα στην εικόνα του.

Σου φαίνεται περίεργο;

            Ανοιγοκλείνεις τα μάτια προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει;

            Αισθάνεσαι σα πρωταγωνιστής ταινίας;

            Θες να γελάσεις;

             Ή μήπως να κλάψεις; 

             Ή μήπως τίποτα από τα δυο;

            Μήπως αισθάνεσαι πως επειδή η εικόνα του κάδρου είναι ασπρόμαυρη έχεις μεταφερθεί σε μια άλλη εποχή;

            Μήπως η πόλη αυτή ανήκει στο παρελθόν;

            Ουφ!!! Πάρε μια βαθιά ανάσα, κλείσε τα μάτια και φέρε το περιεχόμενο και την εικόνα του πίνακα στα μέτρα σου. Δώσε χρώμα στην εικόνα, χρώμα που να θυμίζει κάτι από τη σημερινή σου ζωή!

            Το έκανες; Αν ναι τώρα θα πρέπει να βλέπεις παντού χρώματα γνώριμα τριγύρω σου…

            Συνεχίζεις να παρατηρείς το σημείο στο οποίο στέκεσαι αλλά ακόμη δεν αισθάνεσαι μέρος του, έτσι δεν είναι; Νιώθεις ξένος/ξένη εκεί μέσα. Μην ανησυχείς δεν είσαι μόνος/μόνη… το ίδιο νιώθω και εγώ.

            Ας ξανακλείσεις λοιπόν τα μάτια σου και ας προσπαθήσεις να φέρεις τη τοποθεσία στην οποία βρίσκεσαι στα μέτρα σου. Ας οραματιστείς λοιπόν ένα κεντρικό δρόμο που έχει συμβεί να περνοδιαβαίνεις τακτικά για να πας στις δουλειές σου.

            Το έκανες; Αν ναι τότε θα βλέπεις τον εαυτό σου σε μια γνώριμη για σένα κατάσταση της καθημερινής σου ζωής.

            Να ρωτήσω κάτι; Το σκύλο που λαγοκοιμάται στη γωνία και το παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο το βλέπετε; Δε μπορεί.. κάπου θα υπάρχουν κι αυτά!

            Εάν δε τα βλέπετε κλείστε τα μάτια σας και φέρτε τους στο δικό σας κάδρο! Ανοίξτε τα ξανά και δες τε τους καθαρά αυτή τη φορά!

            Υποθέτω πως τώρα τους βλέπεις! Τι κάνεις λοιπόν; Κάνεις κάτι; Μη πεις ψέματα στον εαυτό σου… Κάνεις κάτι;

            Εγώ κοιτάζω, θέλω να φύγω αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω να κοιτάζω…

            Ο σκύλος δε με απασχολεί και πολύ μιας και δείχνει να έχει συνηθίσει αυτή τη κατάσταση και με κοιτάζει με ένα βλέμμα σα να μη θέλει να τον ενοχλήσω…

            Ο άνθρωπος που υπάρχει μέσα στο εγκαταλελειμμένο κτίριο με απασχολεί αλλά η αλήθεια είναι πως δε τον πλησιάζω… γιατί φοβάμαι!

            Ναι φοβάμαι! Τόσα έχω ακούσει, τόσα έχω δει…. Πώς να πιστέψω; Πώς να εμπιστευτώ; Μα πάνω απ’ όλα πώς να βοηθήσω;

            Και τελικά αποφασίζεις να φύγεις από εκει και να συνεχίσεις τη πορεία σου μιας και πρέπει οπωσδήποτε να τακτοποιήσεις τις δουλειές σου αλλά η εικόνα ενός ανθρώπου σε εκείνο το βρώμικο χώρο μοιάζει τυπωμένη στο μυαλό σου.

            Τι πιστεύεις πως φταίει;

            Η εικόνα;

            Η συνήθεια της εικόνας;

            Η μήπως φοβάσαι μήπως ανήκεις και εσύ στη κατηγορία των ανθρώπων δίχως πρόσωπο;

            Χαλάρωσε και μη φοβάσαι τίποτα γιατί τελικά δεν υπάρχουν άνθρωποι δίχως πρόσωπα, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι με πολλά πρόσωπα!

            Άνθρωποι που ξέρεις ήδη…

            Άνθρωποι που γνώρισες στο παρελθόν και πιθανών  να συναντήσεις και στο μέλλον…

            Άνθρωποι που κρύβονται πίσω από «μάσκες» για να καλύψουν το κενό πρόσωπό τους…

            Άνθρωποι που φορούν «προσωπείο» στη καρδιά για να κρύψουν τη κενότητά της…

            Άνθρωποι που πιστεύουν πως η λέξη «κενός» έχει να κάνει αποκλειστικά με άδεια πορτοφόλια…

            Κι αν με ρωτάτε πως από ένα απλό ασπρόμαυρο αρχικά κάδρο κατάφερα να συμπεράνω πως δεν υπάρξουν  άνθρωποι δίχως πρόσωπα θα σας πω πως το κάδρο ήταν δικό μου και είδα ότι ήθελα να δω αλλά πριν μου πείτε πως το αποτέλεσμα δεν είναι αξιοκρατικό θα σας πω πως μέσα από όλο αυτό κατάλαβα πως ο κάθε άνθρωπος το «πρόσωπό» του το φτιάχνει με το τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί.

            Αν ο καθένας θέλει να έχει «εκατό» πρόσωπα είναι δικαίωμά του…

            Αν ο καθένας θέλει να έχει κενότητα συναισθημάτων είναι επίσης δικαίωμά του…

            Αν εμείς θέλουμε να είμαστε άνθρωποι με «λαμπερά» πρόσωπα είναι δικαίωμα και επιλογή μας!

            Μονάχα ένας άνθρωπος με «λαμπερό» πρόσωπο θα καταφέρει να γεμίσει το κάδρο της ψυχής του με όμορφες και καθαρές εικόνες…

            Εικόνες δίχως βιαστικούς και αγχωμένους ανθρώπους…

            Εικόνες δίχως ζητιάνους και αδέσποτα άγρια σκυλιά και ζώα…

            Εικόνες δίχως μποτιλιαρίσματα….

            Εικόνες δίχως σκουπίδια και βρωμιές…

            Εικόνες δίχως αποξενωμένους και νευρικούς ανθρώπους…

            Εικόνες δίχως εγκαταλελειμμένα κτίρια…

            Εικόνες δίχως μαύρα σύννεφα…

            Εικόνες με ήλιο και καθαρό γαλάζιο ουρανό!

            Εικόνες βγαλμένες από παιδικό παραμύθι!

            Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο… παρακαλώ μη με ξυπνάτε…. Είναι το δικό μου κάδρο και σε αυτό θα απεικονίζεται από εδώ και στο εξής ο δικός μου «λαμπερός» κόσμος, ένας κόσμος που θα διαθέτει μόνο ανθρωπιά και συναισθήματα…

            Και ναι τώρα πια δε φοβάμαι να πλησιάσω τον άνθρωπο που ζει μέσα στην υπερπολυτελή βίλα (πριν εγκαταλελειμμένο κτίριο) γιατί ξέρω πως δε θα μου κάνει κακό… το πολύ να μου δωρίσει το «κλειδί της καρδιάς»

            Και ναι τώρα δε φοβάμαι να χαϊδέψω τον όμορφο παιχνιδιάρη σκύλο γιατί ξέρω πως αγαπάει και εμπιστεύεται τους ανθρώπους.

            Και ναι τώρα δε φοβάμαι να περπατήσω ανέμελα ανάμεσα στα αυτοκίνητα και το πλήθος των ανθρώπων γιατί ξέρω πως θα με προσέξουν και θα με προστατέψουν εάν χρειαστεί.

            Και ναι τώρα μπορώ να χαμογελάσω κάτω από το φως μιας ηλιόλουστης ημέρας.

            Και ναι τώρα δε θα ντραπώ να χαιρετήσω το αεροπλάνο που πετά κάτω από ένα μεγάλο άσπρο σύννεφο σε σχήμα ανθρώπινης αγκαλιάς, φοβούμενη  πως κάποιοι θα ενοχληθούν από τη παιδιάστικη συμπεριφορά μου.

            Και ναι ας ήταν η ζωή μας σαν αυτό το όνειρο!

            Και σας είπα αν όλα αυτά είναι απλά ένα όνειρο, μη με ξυπνάτε… αφήστε με να χαρώ και ονειρευτείτε και εσείς μαζί μου….

            Μη μας ξυπνάτε λέμε….!