Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...
Να φτιαχνεις αστρα κικη μου και να τα ακολουθας οπως τα ονειρα σου..και βεβαια δεν θα αφησεις την ψυχη σου να κανει πίσω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο σου πολύ ομορφος στιχος..
να περνας ομοιρφα οτι και να κανεις φιλη μου φιλακιααα!!
Φτιάξε εσύ τα άστρα κι άσε το φεγγάρι ανάμεσά τους να σμιλεύει τη μορφή σου. Έτσι κι αλλιώς είναι τόσο ήσυχα εκεί πάνω. Ίσως το μόνο εμπόδιο είναι η μνήμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Κική...Καλό βράδυ!