Ψυχή μου,
σκάβω μέσα σου και βρίσκω χώμα.
Νωπό χώμα, χερσαίας διαταγής και στέψης.
Λεπτόκοκκη στερεά μου μορφή, ο πλανήτης του γίγνεσθαι σε ακολούθησε.
Γέμισε η αυλή σκουλήκια και το έδαφος οπισθοχώρησε.
Καλλιεργήσιμο επιφανειακό στρώμα το πνεύμα μου, υπέδαφος μια ακόμη κουκκίδα ρινίσματος. Γεωργική εκμετάλλευση, ο άνθρωπος κόπος.
Αποσαθρωμένες οι πράξεις μου, σαν ένα αναίτιο ράντισμα αργίλου.
Οι αλλοιώσεις ήταν πάντοτε η σπορά και υπέργεια, η ζωή των ξεχασμένων ονείρων.
Εδαφική δομή το νέον
Εδαφική υφή το παλιόν
Εδαφικό νερό, το τώρα!
Πάντα το τώρα, σαν μια αμμώδη κοιλότητα.
Ακαλλιέργητη και γνώριμή μου πηγή, σε επικαλούμαι.
Κι όλο αυτό, είναι μια προσευχή.
~~ Χωμάτινη Προσευχή - Κική Κωνσταντίνου
Πολύ όμορφο
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Όμορφο και ποιητικό Σαββατοκύριακο Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΣΚ ομορφούλα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφο Κική μου!! Με μαγεύεις κάθε φορά που έρχομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ φίλη
Μαρίνα