Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της.


 
 
"Και αγαπώ δε σημαίνει φιλώ και αγκαλιάζω το κόσμο όλο. Σημαίνει κατανοώ, δε κρίνω, προσπαθώ, προσφέρω, συγχωρώ και πάνω απ’ όλα, σημαίνει έχω μάτια να δω και κάτι άλλο πέρα από τη μύτη μου, αυτιά να ακούσω το πόνο του άλλου, στόμα να μιλήσω, να συμβουλέψω και να παρηγορήσω, χέρια να προσφέρω και να πιάσω τον άλλον όταν με έχει ανάγκη, πόδια να βαδίζω συντροφιά με ανθρώπους που για κάποιο λόγο με χρειάζονται δίπλα τους και κυρίως, έχω μια καρδιά γεμάτη με όμορφα συναισθήματα για να προσφέρω στους ανθρώπους και να λάβω χαρά μέσα από αυτήν τη πράξη, την ίδια στιγμή, που η καρδιά θα γεμίζει ξανά με όμορφα συναισθήματα. Και τη χαρά δε θα τη λάβω γιατί θα έχω δώσει κάτι καλό αλλά γιατί με τέτοιες πράξεις, μόνη της θα θεριεύσει."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου
Αν θέλεις και εσύ να αποκτήσεις το νιοτάξιδο βιβλίο μου δεν έχεις παρά να μου το ζητήσεις με μήνυμα inbox.
Σας ευχαριστώ πολύ!!!

Η πανέμορφη και άκρως επιβλητική φωτογραφία που βλέπεται, μας έρχεται από τον λεγόμενο Άγγελό μου, Χαρούλα Δουκουμέ

Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου για κάθε στήριξη και αγάπη! Τα φιλιά και τις πιο θερμές μου ευχές! 
 
 
 
Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της. 


Σχόλια

  1. Ναι, Κική μου. Η αγάπη ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο, παντού. Είναι γύρω μας, μέσα μας, είναι η ίδια μας η ύπαρξης, ή μάλλον εξαιτίας αυτής υπάρχουμε. Πολλά φιλιά και συγχαρητήρια για όλα, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)