Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕΙΝΕ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Μείνε λίγο ακόμα..
Το ξημέρωμα θα μας βρει ερημωμένους, άδειους, νεκρούς.
Το πρώτο φως του ήλιου, θα αγκαλιάσει τα κομμάτια μας. Η πλάση, θα γύρει πάνω μας, σαν το πιο καυτό, ουράνιο τόξο.
Ο κόκορας, θα λήξει την Αγάπη και εμείς, θα γίνουμε χώμα...
Αγέννητο χώμα..

Μείνε λίγο ακόμα
Νύχτωσε

~~ Μείνε λίγο ακόμα - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Μας κάνεις λι ονειροπολουμε Κική μου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφα, μελαγχολικά λόγια δοσμένα με συναισθηματικό τρόπο και μια ξεχωριστή εικόνα.
    Κική μου καλησπέρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε λίγες γραμμές συμπεριέλαβες τόσα συναισθήματα. Μπράβο Κική μου.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μελαγχολικά υπέροχο. Με άγγιξε! Μπράβο μάτια μου
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χθες σήμερα αύριο ο πόνος του χωρισμού εσαεί ίδιος. Μονάχα μ’ ένα άγγιγμα μοιράζεται η θλίψη.
    Στίχοι που παγιδεύουν το συναίσθημα με ένα πρόσχημα ίσως " Το πρωί ο ήλιος θ’ αγκαλιάσει τα κορμιά μας "
    Λέω, πως κι η μοναξιά συνήθεια είναι τελικά. Κι ο χωρισμός αίσθηση του μυαλού μόνο.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κική μου παντα μας συνεπαίρνεις με την γραφή σου "μείνε λίγο ακομα" η αναγκη του ανθρωπου για συντροφια και το μαζί..!! πολύ ομορφο!!!
    Να είσαι καλα φιλη μου να περνας ομορφα..φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εεε, εντάξει! Αν μου το έλεγαν έτσι, θα έμενα!!! :-)

    Λίγη μουσικούλα τώρα - όπου με έστειλαν οι ωραίοι στίχοι:
    1) https://www.youtube.com/watch?v=aieYehBnXmY
    2) https://www.youtube.com/watch?v=Gsvvk9q8pzE

    (Συμπτωματικά και τα δύο τα τραγουδάει η Αρβανιτάκη..)

    Κική .. φεύγω. Αλλά θα ξαναπεράσω, να δροσιστώ με ωραίους στίχους. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)