Μεθυσμένο μου φεγγάρι,
πνοή μου αβέβαιη.
Τα άστρα, αφηγούνται σήμερα ένα παραμύθι.
Σε μια πλαγιά βουνού, τα καμαρώνω. Αφουγκράζομαι τη χρυσόσκονη - που οι κρατήρες - άλλης ζωής μας ένωσαν, σαν ένα ακόμη, απαίδευτο σώμα.
Τα δειλινά, τα καράβια χάνονται.
Οι ναύτες, γλείφουν τα αλμυρισμένα κατάρτια.
Τα φύκια, έγιναν κολιέ λεπρών λαιμών και ο βυθός, έγινε κούνια ευωδιαστών πεταλούδων.
Το παραμύθι βλέπεις άλλαξε,
έγινε ένας αλληγορικός, στοργικός εφιάλτης.
Το κορφοβούνια μας νανούρισαν θέλοντας να γίνουμε τροφή λύκων και εγώ γυρεύω το κοπάδι να με αιχμαλωτίσει.
Η αγέλη με περιστοιχίζει και νιώθω ευάλωτη, σαν ένα βαμπίρ με βγαλμένα δόντια.
Στα πρώτα, στα μισά, ο ήλιος έγινε ποίημα.
Στοργικό ποίημα, πειθήνιο.
Στα δεύτερα στα αμετανόητα, έγινε τέμενος, μιας άκαρπης ελπίδας.
Και στα τρίτα, στα γνωστά, έγινε ναυάγιο και κορεσμός.
Τα χρυσά τα βράδια επιπλέουν, συνομιλούν με τα άστρα και πλάθουν παραμύθια.
Παραπονεμένα παραμύθια, που υπεραγαπώ.
~~ Παραπονεμένο Παραμύθι - Κική Κωνσταντίνου
Πόλυ όμορφο ποίημα Κική μου, σμιλεμένοι στίχοι, με μια υποβόσκουσα κατήφεια που όμως δεν μειώνει τη λάμψη του λόγου !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι η κατακλείδα που ζήλεψα ναι;
Συγχαρητηρια !!!
Καλή σου ημέρα !