Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΜΕ;

Ίσως γιατί το κλάμα είναι η καλύτερη <<κουβέρτα>> της ψυχής!

Σχόλια

  1. Τι είπες τώρα!!! Φοβερό!
    Φιλάκια...ολλά κι όλα καλά, ναι; ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. γεια σου αδυναμια! χαιρομαι ου σου αρεσε! μου βγηκε αυθορμητα! το ενοιωθα ολυ, γι αυτο...

      ενταξει, δεν ειναι ολα καλα, θα γινουν ομως. ηδη ξεκινησαν... σ ευχαριστω ολυ για το ενδιαφερον! φιλακια ολλα γλυκια μου! <3

      καλο σου βραδυ!

      Διαγραφή
  2. Θα προτιμούσαμε να κλαίμε απ΄ τα γέλια!
    Καλό σου βράδυ προς το παρόν!:-)))

    Υ.Γ.:Γιατί έβγαλες τη φωτο σου απ΄ το προφίλ... ήταν πολύ όμορφη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι ναι σιγουρα ροτιμαμε να κλαιμε αο τα γελια! δεν υαρχει καλτερο!

      καλο βραδυ και σε σενα!

      ααα οσο για το υστερογραφο αγαω ολυ το Ε!!!, οως λεμε Εκφρασου! χιχιχιχι.

      καλο βραδυ ξανα φιλε μου!!

      Διαγραφή
  3. φοβερά εύστοχη παρομοίωση!

    φιλάκι και γλυκιά καληνύχτα σου στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. βικουλα μου γλυκια χαιρομαι ου σου αρεσε!

      καλο βραδυ και αο μενα γλυκια μου!!!

      φιλακια ολλα! <3

      Διαγραφή
  4. Πως να την αντεξεις το καλοκαιρι?
    Και συμφωνιες ευκολα δε γινονται
    με τις εποχες...

    :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχ αγριομελακι μου νομιζω ως η ψυχη δεν αιρνει χαμαρι αο π! τι κ αν ειναι καλοκαιρι αν εκει μεσα εχει παγωνια;;; εξου λοιον κι η κουβερτουλα...

      καλο βραδυ γλυκια μου! <3

      Διαγραφή
  5. Ακόμα και τα δάκρυα έχουν την αξία τους!

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι αριστεα μου συμφωνω μαζι σου! ολα τα συναισθηματα μας εχουν αξια! ακομη και αυτα ου μοιαζουν να μη ροσφερουν τιοτα.

      καλο σου βραδυ γλυκια μου!!!! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...