ΠΡΟΣΟΧΗ... ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ!!!

Καλησπέρα φίλοι μου!

Εύχομαι να είστε όλοι καλά!

Επειδή είμαι πολύ χαρούμενη που το δοκίμιο που ανέβασα εχθές βράδυ είχε πολύ ζεστή απήχηση από εσάς, του αφιερώσατε χρόνο και ήσασταν πολύ καλοί μαζί μου, θέλησα να αναδημοσιεύσω άλλο ένα που επίσης είχα ανεβάσει πριν πάρα πολύ καιρό.

Σκέφτηκα πως καλό θα ηταν να σας λέω και την ιστορία που τα συνοδεύει γιατί χωρίς την ιστορία τους δεν εχουν για μένα πνοή….

Μη περιμένετε από εμένα ιδιαίτερες και ίσως συγκινητικές στιγμές έμπνευσης, εμπνέομαι από περίεργα πράγματα, πράγματα που μοιάζουν αστεία όπως πχ το συγκεκριμένο, όμως η αλήθεια είναι αυτή και θέλω να σας τη πω.

Λοιπόν το παρακάτω κείμενο το εμπνεύστηκα μια μέρα που στη δουλειά το αφεντικό μου είπε να γράψω επάνω σε μια κούτα προϊόντων την ένδειξη «Προσοχή Εύθραυστο», εξου λοιπόν και ο τίτλος του!

Κατευθείαν τα λόγια που θα δείτε παρακάτω έρρεαν άφθονα στο μυαλό μου.

Είναι κι αυτό λίγο μεγάλο, θα χρειαστεί να πατήσετε επάνω στο διαβάστε περισσότερα για να το δείτε ολοκληρωμένο αλλά νομίζω πως αξίζει το κόπο. Δε θα σας κουράσω πολύ! :) 

Ελπίζω να σας αρέσει κ αυτό όσο η Αγκαλιά.

Κάθε σχόλιο, αρνητικό ή θετικό είναι καλοδεχούμενο.

Να είστε καλά φίλοι μου!

Κι ευχαριστώ τον καθένα προσωπικά για το χρόνο μα και τη γενναιοδωρία του!

ΠΡΟΣΟΧΗ... ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ!!!

             Προσοχή εύθραυστο. Η ένδειξη που συνοδεύουμε τα αντικείμενα που είναι πιθανό να σπάσουν κατά τη μεταφορά τους.

             Εύθραυστο, κάτι που σπάει εύκολα.

            Εύθραυστος/εύθραυστη, κάποιος/καποια που πληγώνεται εύκολα.

            Τα αντικείμενα πάντα τα συνοδεύουμε με την προαναφερόμενη ένδειξη, τους εαυτούς μας όμως γιατί τους αφήνουμε εκτεθειμένους περιμένοντας από τους άλλους να κάνουν αυτό που δε κάναμε εμείς; Το αυτονόητο δηλαδή. Να μας προσέξουν;!

            Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

            Είσαι κάπου, έστω σε ένα γραφείο και πρέπει επειγόντως να στείλεις σε κάποιον πελάτη κάποιο προϊόν που σου παρήγγειλε, το οποίο έτυχε να είναι εύθραυστο μιας και που η επιχείρησή σου παράγει μόνο εύθραυστα προϊόντα.

 Τι κάνεις;

 Βρίσκεις το προϊόν, βρίσκεις τη κατάλληλη κούτα σε μέγεθος, βάζεις μέσα και τριγύρω στις γωνίες της αφρολέξ για να είσαι σίγουρος ότι κατά τη μεταφορά του προϊόντος δε θα γίνει κάποιο «μικροατύχημα», τοποθετείς προσεκτικά το προϊόν μέσα της, το πακετάρεις όπως σωστά έχεις μάθει τόσα χρόνια, έπειτα το κλείνεις με χαρτοταινία και στη συνέχεια παίρνεις μια άσπρη κόλλα Α4 γράφεις με κεφαλαία κόκκινα κατά προτίμηση γράμματα τη πρόταση ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ και στη συνέχεια βάζεις κι άλλη χαρτοταινία πάνω από την ένδειξη για να είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσει και να χαθεί κάπου ανάμεσα σε τόσες κούτες που πιθανό να υπάρχουν στο «ταξίδι» του προϊόντος σου.

Το παραπάνω είναι μια καθημερινή απλή διαδικασία μεταφοράς ενός εύθραυστου προϊόντος, ποιός είπε όμως ότι μέσα σε μια απλή και συνηθισμένη ημέρα δε μπορεί να συμβεί κάποιο τραγικό λάθος;

Μπορεί να ξεχάσεις να κολλήσεις επάνω στη κούτα την ένδειξη, μπορεί κατά τη μεταφορά να γίνει κάποιο σημαντικό συμβάν με αποτέλεσμα να γίνει χίλια κομμάτια το προϊόν σου, μπορεί ο μεταφορέας να αγνόησε την ένδειξη, μπορεί να χαθεί, μπορεί να στο κλέψουν, μπορεί…, μπορεί…., χίλια δυο μπορεί να συμβούν και να σε φέρουν προτετελεσμένων γεγονότων. Μπορεί απλά να σπάσει το προϊόν σου! Έχει σημασία ο τρόπος; Ή έχει σημασία το αποτέλεσμα; Ίσως το αποτέλεσμα ίσως όμως και ο τρόπος.

Αν έχεις ξεχάσει να συνοδέψεις το προϊόν σου με τη γνωστή πια ένδειξη κατά κάποιο τρόπο θα φταις έστω κι αν ο μεταφορέας σου ήξερε πως η επιχείρησή σου παράγει μόνο εύθραυστα προϊόντα. Στη τελική ο μεταφορέας σου μπορεί να γνωρίζει όμως τόσα άλλα χέρια που πιθανό να πιάσουν το δέμα σου να μη γνωρίζουν και να υποθέσουν πως έχει κάτι πλαστικό εκεί μέσα.

Αν φταίει αποκλειστικά η απροσεξία του μεταφορέα πιθανό να φταις εσύ που τον εμπιστεύτηκες για μια τόσο σημαντική μεταφορά ειδικά αν σου είχε κάνει κάτι παρεμφερές στο παρελθόν.

 Αν πάλι συνέβη λόγω εξωγενών παραγόντων τότε απλά το ξεπερνάς. Βρίσκεις λύση, χάνεις καποια κέρδη πιθανό αλλά προσπερνάς. Όλα στο πρόγραμμα είναι άλλωστε.  Όταν καθημερινά «εμπορεύεσαι» εύθραυστα αντικείμενα ξέρεις πως υπάρχουν και κάποιες πιθανότητες το προϊόν σου να μη φτάσει ποτέ σώο στον παραλήπτη του. Βέβαια μπορεί να έχεις φροντίσει ήδη για ένα τέτοιο περιστατικό. Γι αυτό το λόγο μπορεί να έχεις ασφαλίσει τα προϊόντα σου αλλά επειδη η ασφάλεια ποτέ δε σε καλύπτει πλήρως πάντα θα ξέρεις πως αν σπάσει κάτι ποτέ δε θα κολλήσει μα και ποτέ σε θα έχει την ιδία αξία όπως παλιά. Μπορεί να μη φένετε στους άλλους αλλά εσύ πάντα θα ξέρεις την ιστορία μα και τη πραγματική του αξία.

Κι ας έρθουμε τώρα στους εύθραυστους ανθρώπους που έχουν τόσα κοινά στοιχεία με τα εύθραυστα αντικείμενα με τη κύρια διαφορά πως τα αντικείμενα δε πονάνε, πονάνε μόνο οι ιδιοκτήτες τους, τα ίδια όμως όχι. Οι εύθραυστοι όμως άνθρωποι πονάνε, πονάνε πολύ και τις περισσότερες φορές κάνουν και άλλους να πονάνε μαζί τους ή πονάνε όταν δούνε άλλους ανθρώπους που αγαπούν να πονάνε πολύ.

Και τώρα ξεκινάει η γνωστή διαδικασία του «πακεταρίσματος»  ενός εύθραυστου ανθρώπου.

            Με ποιόν τρόπο πακετάρει ένα εύθραυστος άνθρωπος τα συναισθήματά του; Για θυμηθείτε λίγο τι είπαμε παραπάνω….

            Κούτα…..

            Αφρολέξ….

            Χαρτοταινία….

            Κόλλα Α4....

            Κεφαλαία γράμματα.....

            Κόκκινος στυλός.....

            Ειδική ένδειξη…..

            Ξανά χαρτοταινία για περισσότερη ασφάλεια…

            Βάλτε όλα τα παραπάνω ανάμεσα σε εισαγωγικά και θα καταλάβετε τι εννοώ.

            Ένας εύθραυστος άνθρωπος «πακετάρει» καλά τα συναισθήματα του από το φόβο μιας κακής μεταφοράς όμως καταβάθος ξέρει πως είναι πολύ εύκολο να αποκαλυφθούν όλα όσα κρύβει μέσα στη δική του εύθραυστη καρδιά.

            Η ματιά είναι διαπεραστική μέσα από ένα γυαλί…. Μπορείς να διακρίνεις…

            Το γυαλί τι είναι; Κύριο χαρακτηριστικό του εύθραυστου αντικειμένου.

            Μια εύθραυστη καρδιά με τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί; Μάλλον με τι χαρακτηρίζετε συνήθως; Με γυαλί δε χαρακτηρίζετε κι εκείνη συνήθως; Να σας θυμίσω τη γνωστή φράση που χρησιμοποιούν όλοι όσοι πληγώθηκαν; Το γνωστό σε όλους «μα το γυαλί όταν ραγίσει δε ξανακολλάει;»

            Με τι λοιπόν  παρομοιάζουν πάντα οι άνθρωποι μια πληγή στη καρδιά τους; Με ένα γυαλί που ράγισε και δεν ξανακολλάει.

            Μα τι είπαμε πολύ παραπάνω; Δεν είπαμε πως ακόμη κι αν ένα εύθραυστο αντικείμενο καταφέρει να συγκολληθεί δε θα είναι ποτέ ίδιο με παλιά γιατί πάντα ο ιδιοκτήτης του θα ξέρει την ιστορία μα και τη πραγματική αξία του;

            Το ίδιο δε γίνετε και με τις εύθραυστες καρδιές; Το ότι δε φαίνεται κάποιος πως είναι εύθραυστος δε σημαίνει πως εμείς έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε άγαρμπα μα και ατσούμπαλα τις «μεταφορές» των δικών του συναισθημάτων.

Κι απ την άλλη είναι και η λεγόμενη ασφάλεια αντικειμένων που σας ανέφερα προηγουμένως. Δυστυχώς στα συναισθήματα δεν υπάρχει η ασφάλεια ζημιάς για να μπορέσει κάποια ασφαλιστική εταιρεία μετά να κοστολογήσει τη πιθανή ζημιά και να σου δώσει πίσω κάποιο ποσό για όλα όσα έχασες στη λάθος μεταφορά.

            Τα συναισθήματα δεν αγοράζονται, κάποιες φορές εξαγοράζονται βέβαια αλλά αυτό δε μπορεί να αναλυθεί τώρα. Ανήκει σε άλλη κατηγορία ανθρώπων και πιθανό να αναλυθεί καποια άλλη φορά, σε κάποιο άλλο ειδικό κείμενο.

            Οι εύθραυστοι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να συνοδεύουν τους εαυτούς τους με τη πολυαναφερόμενη σε αυτό το κείμενο ένδειξη, υποχρεωμένοι είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως να προσέχουμε τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, κι όταν λέω το κάθε άνθρωπο εννοώ το κάθε άνθρωπο μα μόνο που οι άνθρωποι κάνουμε ένα τεράστιο λάθος που πιθανό να κάνετε κι εσείς αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε.

            Όταν διαβάσατε τη παραπάνω παράγραφο τι καταλάβατε πως εννοώ λέγοντας να προσέχουμε το κάθε άνθρωπο; Καταλάβατε πως εννοώ να προσέχουμε τους συνανθρώπους μας σωστά; Και τώρα θα μου πείτε μα όλοι αυτό αξίζουν; Όχι δε το αξίζουν, αξίζει όμως για εμάς για τη δική μας καρδιά να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς.

            Και έρχομαι ξανά στο λάθος που σας ανέφερα παραπάνω. Ποιό είναι το χρέος μας; Να νοιαζόμαστε και να προστατεύουμε τον κάθε άνθρωπο κι όταν λέω το κάθε άνθρωπο εννοώ το κάθε άνθρωπο!

            Καταλάβατε?

            Και τον εαυτό μας εννοώ! Τον δικό μας προσωπικό άνθρωπο.

            Το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου είναι πως όταν μιλάει για όμορφα συναισθήματα και πράξεις σκέφτεται τον εαυτό του ενώ όταν μιλάει για άσχημα και κακόβουλα συναισθήματα σκέφτεται τους άλλους που τον έβλαψαν.

            Άραγε περισσότερο φταίνε εκείνοι ή εσύ που τους άφησες να σε βλάψουν;

            Κι επειδη ξέρω πως κάποιες φορές ενώ δεν αφήνεις κάποιον να σε πειράξει εκείνος βρίσκει το τρόπο να το κάνει, θα πω απλώς αυτό: «Πώς τα αρπαχτικά πάντα θα υπάρχουν στη ζωή μας, μη τους αφήνετε όμως να τη δηλητηριάζουν. Θα τη ρημάξουν είναι σίγουρο μα δε θα νικήσουν. Δε πρέπει να νικήσουν. Όταν ένα σπίτι γκρεμιστεί θα πονέσεις, είναι αναπόφευκτο θα το ξαναχτίσεις όμως. Θα ναι δύσκολο δε λέω μα θα τα καταφέρεις. Πρέπει να μείνεις κάπου άλλωστε. Η ζωή δε σταματά στα δύσκολα, συνεχίζει και σε μαθαίνει να γίνεται πιο δυνατός, πιο συνειδητοποιημένος μα και πιο καλός τεχνίτης τελικά.»