ΓΚΡΙΝΙΑΡΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Kαι τώρα εγω πρέπει να κάτσω να γράψω για τη γκρίνια ε;

Χμμ… λες και είναι εύκολο…..

Μάλλον εύκολο είναι αλλά δύσκολο να διαπιστώσεις πόσο γκρινιάρης άνθρωπος υπήρξες ή μπορεί να γίνεις.

Καταρχάς να διαχωρίσω κάτι. Άλλο γκρινιάζω και άλλο «φαγώνομαι».

Η γκρίνια εχει έτσι… μια πιο γλυκιά διάσταση ή μπορείς τουλάχιστον να της τη δώσεις, η «φαγωμάρα» όμως για μένα είναι ένα πολύ άσχημο ελάττωμα θα τολμήσω να πω.

Δε θα σταθώ στη «φαγωμάρα» μιας και που το θέμα μας είναι η γκρίνια, θα πω μόνο πως τη μεγαλύτερη «γλωσσοφαγιά» μόνοι μας τη κάνουμε όταν θεωρούμε πως όλοι μας ζηλεύουνε ή όταν θεωρούμε πως όλα μας πάνε στραβά και δε μένουμε ποτέ ευχαριστημένοι με ότι έχουμε μέχρι στιγμής στη ζωή μας. Ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και όσα μας προσφέρουν και τα καλά έπονται! Έτσι πιστεύω εγω!

Ας επιστρέψω στα θέματα της γκρίνιας λοιπόν!

Προσπαθώ να σκεφτώ προσωπικά περιστατικά γκρίνιας αλλα συνειδητοποιώ πως προφανώς δεν είμαι γκρινιάρα ή τουλάχιστον όχι όσο νόμιζα.

Θεωρώ πως δε γκρινιάζω συχνά και εύκολα αλλα όταν γκρινιάζω και έχω επίγνωση της γκρίνιας μου θυμώνω και δεν αντέχω τον εαυτό μου. Απορώ λοιπόν πώς με αντέχουν οι άλλοι. Με αντέχουν άραγε; Υποθέτω εκείνη τη στιγμή όχι αλλα σπάνια με πιάνουν τέτοιες κρίσεις γκρίνιας και ευτυχώς κρατάνε λίγο. Δεν αντέχω τον εαυτό μου και σταματάω, καταλαβαίνετε…

Έχω όμως να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό γκρίνιας που δεν αφορά πλήρως εμένα αλλά επειδή ακόμη μου προκαλεί γέλιο θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Πριν χρόνια λοιπόν και ενώ ήμουνα φοιτήτρια είχα πολλές «τρελές» με τη καλή έννοια φίλες και γενικά έστω και τελευταία στιγμή αποφασίζαμε να κάνουμε διάφορα πράγματα. Σπάνια προγραμματίζαμε τί θα κάνουμε, όμως εκείνο το φοιτητικό πάρτυ είχαμε αποφασίσει προ πολλού πως θέλουμε να επισκεφτούμε.

Η μέρα λοιπόν έφτασε και το βράδυ που θα γινόταν το πάρτυ όπου να ναι θα έκανε την εμφάνιση του. Εμείς δεν είχαμε παρά να ετοιμαστούμε, να πάμε στη στάση για το λεωφορείο των φοιτητών και δρόμο για το club.

Kαι ξεκινάμε:

Για ευνόητους λόγους δε βάζω ονόματα (όχι τίποτα άλλο, έχω ακόμη τις ίδιες «τρελές» φίλες και τις βλέπω να με περιμένουν με το μπλάστρι στη γωνία χαχαχαχα) θα μας «βαφτίσω» όμως ως εξής:

Όπου «Χ» εγώ.

Όπου «Y» η κασκαντέρ (θα καταλάβετε αργότερα)

Και όπου «Z» η ψύχραιμη φίλη (επίσης θα καταλάβετε αργότερα)

(Σα συνιστώσεις δε μοιάζουμε; Αν δε κάνω λάθος γιατί στα μαθηματικά είμαι και ολίγον σκράπας).

Πάω που λέτε μέσα στη καλή χαρά στο σπίτι της «Y» από νωρίς και θρονιάζομαι στο καναπέ της. Μου φτιάχνει καφέ, με βάφει, με χτενίζει διότι εγω δε τα κατέχω αυτά και η ώρα περνάει. Ανεβαίνει η «Z» στο σπίτι της (μένανε στην ιδία πολυκατοικία αλλα σε άλλους ορόφους) να ετοιμαστεί και εγω που λέτε παίρνω αγκαλιά κάτι περιοδικά και το καφέ και αράζω στο στρογγυλό τραπέζι της μέχρι να ετοιμαστεί η φίλη «Y» και να κατεβεί κάτω η φίλη «Z».

Εντωμεταξύ είχαμε μια συνήθεια μη πω λατρεία. Από το σπίτι της «Y» δεν έλειπε ποτέ η μουσική, ότι και να κάναμε η μουσική ηταν παρών και άμα έλαχε ρίχναμε και κανα χορό στο ενδιάμεσο, Εκείνη την ημέρα είχαμε βάλει στο DVD της ένα cd με πολλά τραγούδια και έπαιζε.

Πάει που λέτε το κορίτσι να ετοιμαστεί, αλλάζει, βάφεται, χτενίζεται και ακόμη είναι μέσα στα ενδότερα. Εγώ η «μουλάρα» από την άλλη αραχτή στο τραπέζι, να τρωω, να διαβάζω, να καπνίζω, να βαριέμαι γενικώς.

Έρχεται έξω η «Y» και ενώ ηταν κούκλα όπως πάντα άλλωστε, να την εχει πιάσει μια γκρίνια, ένα πράμα μιλάμε να θέλω να τη δείρω. Να μου λέει και δε μου αρέσουν τα μαλλιά μου και δε μου αρέσουν τα ρούχα μου και δε μου αρέσει το βάψιμο, γενικώς δε της άρεσε τίποτα. Να τα χω πάρει εγω να της λέω πας καλά κτλ κτλ ξέρετε τώρα. Και φανταστείτε πως η φίλη αυτή δε γκρίνιαζε σχεδόν ποτέ για τέτοια πράγματα. Ε με τα πολλά τη πείθω να σταματήσει να γκρινιάζει και ότι δε τις αρέσει να το διορθώσει. Πάει στο μπάνιο να ξαναφτιαχτεί και βγαίνει έξω με τη γκρίνια στο στόμα. Και να θέλω να τη δείρω ξανά και να της λέω μη γκρινιάζεις γιατί η τόση γκρίνια δεν είναι καλό. Μου λέει εντάξει, δίκιο έχεις, κάτσε να ανοίξω τη πόρτα γιατί οπού να ναι θα κατεβεί η «Z» να φύγουμε. Σε κανα τέταρτο έπρεπε να είμαστε στη στάση.

Ανοίγει τη πόρτα, μπαίνει στο μπάνιο για τις τελευταίες πινελιές και εγω θρονιάζομαι κυρία για άλλη μια φορά στο τραπέζι και συνεχιζω να διαβάζω (δε θυμάμαι τι διάβασα – καμιά βλακεία θα ήταν πάντως) και εκείνη τη στιγμή μπαίνει ένα τραγούδι που δεν της άρεσε. Και την ακούω να φωνάζει:

«Χ, δε πας να βάλεις άλλο τραγούδι γιατί με νευριάζει αυτό;»

Μέχρι να προλάβω εγω να απαντήσω, ούτε καν σηκώθηκα, μπαίνει μέσα στο σαλόνι σα σίφουνας και μου λέει άσε θα πάω να αλλάξω εγω το τραγούδι.

Άλλο που δεν ήθελα εγω η τεμπέλα και συνεχιζω το διάβασμα. Ακούω πως άλλαξε το τραγούδι και μετα από λίγο ακούω ένα «φσσσσσσιτ» και με το που σηκώνω βλέφαρο βλέπω το μακρύ μαύρο μαλλί της «Y» να ανεμίζει σε μια περίεργη καθοδική κίνηση (ηταν και το τραπέζι μπροστά και δεν έβλεπα καλά) και μετα από λίγο συνειδητοποιώ πως εχει φάει «σαβούρα» και τί σαβούρα μάλιστα.....

Βάζω τα γέλια, σιγά μη συγκρατιόμουνα και συνειδητοποιώ πως ακόμη δεν είχε σηκωθεί. Παρατάω στο τραπέζι αυτό που διάβαζα, σηκώνομαι και πάω κοντά της και τη βλέπω χάμω να γελάει μεν αλλα να «σφίγγετε» κιόλας. Εντωμεταξύ ηταν πεσμένη περίεργα (πολύ κασκαντερικό πέσιμο – άπλωμα). Σα «σπαγκατοχταπόδι» ένα πράμα. Το ένα πόδι σε ευθεία γραμμή καταπέρα και το άλλο πόδι στο πλάι και κάπως περίεργα γυρισμένο. Και επειδη γέλαγε υπέθεσα πως δεν πονούσε και συνέχισα να γελάω σα χαζό, έφτασα να δακρύζω από τα γέλια. Γέλαγα εγω, γέλαγε εκείνη (μετα κατάλαβα πως  εκείνη γέλαγε από φόβο) και ξαφνικά μπαίνει μέσα η «Z» και συνειδητοποιεί αμέσως το τι είχε συμβεί.

Πλησιάζει και βλέπει αυτό που εγω ούτε αύριο δε θα είχα καταλάβει. Η φίλη «Y» το είχε χτυπήσει το ποδαράκι της. Αυτό που ήταν περίεργα δομημένο….

Αναλαμβάνει λοιπόν η φίλη «Z» που σε τέτοια πράγματα είναι «αστέρι», μας βάζει όλες σε μια σειρά, σταματάμε τα γέλια, σηκώνουμε τη «Y» και τη πάμε στο κέντρο υγείας. Περπάταγε εννοείτε αλλα δε θυμάμαι αν το πατούσε λίγο η εάν το είχε στον «αέρα».

Πάμε που λέτε στο κέντρο υγειας, η «Υ» και εγω που δε το έχουμε καθόλου με τα νοσοκομεία και όλα τα συναφή τρομοκρατημένες και η «Z» ψύχραιμη και να τρέχει από δω να τρέχει από κει μέχρι να μας εξυπηρετήσουν. Εννοείτε πως στην αρχή δε βρίσκαμε άκρη αλλα με τα πολλά η «Z» «καθάρισε»! Βρήκε και το γιατρό και όλα! Τα «έχωσε» κιόλας όπου έπρεπε (ούτε πάγο δεν είχαν να βάλουν στο πόδι της «Υ» φανταστείτε) και ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά! Είχε χτυπήσει το ποδαράκι αλλα όχι κάτι επείγον….

Βέβαια χάσαμε το πάρτυ αλλα σιγά μη πτοούμασταν εμείς από αυτά. Συνεχίσαμε το πάρτυ στο σπίτι της «Υ» και με κουτσό ποδάρι μια χαρά χόρευε. Χαχαχα

Όχι πλάκα κάνω δε χόρεψε αλλα γενικά εκείνη την ημέρα η «ταλαιπωρία» μας αν θέλετε είχε και συνέχεια αλλα αυτό θα το κρατήσω για εμάς.

Αυτό ηταν το δικό μου παράδειγμα γκρίνιας. Μιας γκρίνιας που μας ταλαιπώρησε λιγάκι, κυρίως την αγαπημένη μου φίλη μιας και που αυτή πονούσε για μέρες μετα αλλα κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη μέρα δε μπορώ να μη χαμογελάσω. Την ευχαριστιέμαι και μόνο στη σκέψη της ρε παιδί μου!

Βέβαια δε ξέρω κατά πόσο θα χαμογελάσουν οι «Υ» και «Z» ήταν τους το στείλω να το διαβάσουν αλλα το καλό που τους θέλω να μη θυμώσουν γιατί μετα θα δημοσιεύσω ιστορίες για «μπαμπουλάκια και τα video clip τους » και αυτό δε νομίζω να το θέλουν, ιδίως αν δε πλησιάζουν απόκριες. Χαχαχαχα

Φιλιά σε όλη τη γκρινιαροπαρέα! :)

____________________________

* Αυτό το κειμενο φίλοι μου γράφτηκε για το διαγωνισμό γκρίνιας της φίλης Μairis Grasia και τον ευχαριστήθηκα πάρα πολύ!

Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα, δε κερδίσαμε αλλά δε πειράζει, εννοείτε αυτό και ευχόμαστε συγχαρητήρια στη νικήτρια και σε όσους ψήφισαν και συμμετείχαν. 

Για αποτελέσματα και γκρινιαροιστορίες πατάτε ΕΔΩ! 

Ούτε αυτό το θέμα είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα, προέκυψε όμως και χάρηκα ιδιαίτερα γι αυτό.

Να είστε καλα!

Φιλιά σε όλους!