ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ).

Καλημέρα στην όμορφη μπλοκογειτονιά μου! 

Εύχομαι να μου είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα!

Λοιπόν, για σήμερα σας έχω το τέταρτο μέρος του διηγήματος και θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα απο τη καρδιά μου πρώτον για τα αληθινά σας λόγια (δε θα πω καλά γιατί τα καλά δε με ενδιαφέρουν εκτός κι αν είναι αληθινά) και δεύτερον γιατί νοιώθω πως εισπράττω πολύ αγάπη απ' όλους σας και όσο να είναι χαίρομαι γι αυτό!

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω πως για το πρώτο μέρος της ιστορίας πατάτε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_15.html

για το δευτερο εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_16.html.

και για το τρίτο εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_18.html

 

ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ).

- Τι είναι για σένα το καλύτερο αύριο; Ρώτησε τη μικρή ο Αριστείδης θέλοντας να σπάσει τη σιγή που επικρατούσε στο δωμάτιο.

                  - Για μένα ένα καλύτερο αύριο είναι η μέρα που θα ξημερώσει και θα είστε και οι δυο σας εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και θέλω αυτή η μέρα να μην είναι η Κυριακή γιατί μόνο τότε σας έχω κοντά μου όλη μέρα και αυτό όχι πάντα.
                 Τα μάτια της μικρής κοιταξαν βαθιά τα πρόσωπα των γονιών της και προσπάθησε να καταλάβει τι ήταν αυτό το συναίσθημα που της έβγαζαν τα υγρά τους μάτια.
                Ήταν μικρη για να καταλάβει την ενοχή που ανέβλυζε απο τη ψυχή τους μα ήταν αρκετά μεγάλη για να καταλάβει πως ήταν ήδη συγκινημένοι και λυπημένοι που δήλωσαν συχνά απών στη ζωή της.

                  Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα και κανένας τους δε μιλούσε. Ήταν φανερό πως κανένας δε προσπαθούσε να σκεφτεί ποιά θα έπρεπε να είναι η εισαγωγή μιας τέτοιας έκθεσης γιατί σκεφτόντουσαν ακόμη τα λόγια της μικρής.

                  Η μικρή Μαριτίνα παρατηρούσε τους γονείς της να σκέπτονται έντονα, μα να παραμένουν σιωπηροί δίχως να μπορούν να ξεκινήσουν εύκολα το πρόλογο της έκθεσης. Υπέθετε πως έμεναν αλώβητοι στις θέσεις τους επειδή δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν με το θέμα της αλλά η αλήθεια είναι πως δε μπορουσαν να τη βοηθήσουν γιατί ούτε κι αυτοι οι ίδιοι δεν ήξεραν ποιο ηταν το καλυτερο αυριο για το παιδί τους. Πάλευαν για αυτό μα ποτέ δεν την είχαν ρωτήσει τι ήθελε πραγματικά εκείνη.
                    Δεν είναι πως πάλευαν με λάθος τρόπο, ειναι οτι επάνω στη "πάλη" ξέχασαν πως το παιδί δεν έχει ανάγκη απο μάχες αλλά απο αγάπη και δεν είναι πως δεν την αγαπούσαν απλά είχαν μάθει πως πρεπει να είναι σκληροί για να επιβιώσουν και ειχαν ενδομυχα την ιδια απαιτηση και για το παιδί τους.
                   Ξαφνου οι ματιές τους γλύκαναν και είχαν πλέον αποδέκτη το όμορφο παιδί τους, το παιδί εκείνο που τους θύμισε πως πάνω απ όλα είναι και πρέπει να είναι η αγάπη.
                -  Τί θα γίνει; Θα ξεκινήσουμε επιτέλους; Αναρωτήθηκε η μικρή.

                     Οι γονείς της χαμογέλασαν γλυκά και χωρίς να καταλάβει το γιατί, την είχαν ήδη αγκαλιάσει και τη φιλούσαν. 

                     Της έκανε εντύπωση αυτή η ξαφνική εκδήλωση της αγάπης τους μα δεν θέλησε ποτέ να μάθει το γιατί! Της αρκούσε που υπηρχε ξανα στη ζωη της!

                    Ύστερα απο λίγα λεπτά τρυφερών οικογενειάκων στιγμών τα τρια μέλη της οικογένειας άρχισαν να σκέφτονται το πρόλογο της εκθεσης.

                      Παρόλο που δε πίστευαν πως θα δυσκολευόντουσαν τόσο πολύ για το συγκεκριμένο θέμα, η αλήθεια ειναι πως  δυσκολεύτηκαν αρκετά γιατί δεν ήξεραν απο πού αλλά και πώς να ξεκινήσουν να κάνουν μια εισαγωγή στο παιδί για να καταλάβει τί ακριβώς πραγματεύεται η έκθεση και να καταφέρει έπειτα να εισχωρήσει τον εαυτό του μέσα σε αυτό.

                  Ηταν φανερό πως ενώ ήξεραν διάφορες από τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν για αυτό το πολυπόθητο «αύριο», δε μπορούσαν να τις εκφράσουν με τέτοιο τρόπο που να είναι συμβατό με την ηλικία της μικρής μα και την ηλικία των συμμαθητών τους, οι οποίοι θα ήταν και οι αυριανοί αναγνώστες της.

                  Και ξαφνικά η «φώτιση» ήρθε τη στιγμή που δε το περίμεναν.

                  Η μικρή Μαριτίνα ρώτησε με μάτια ορθάνοιχτα από την  απορία:

                  - Μα καλά, τόσο δύσκολο είναι αυτό το καλύτερο αύριο; Εγώ γιατί θεωρώ πως είναι πολύ εύκολο; Το μόνο που χρειάζεται για να διορθωθεί είναι να σας βλέπω περισσότερες ώρες!

                  Και τότε κατάλαβαν πως το καλύτερο αύριο είναι το αύριο που μπορεί να βλέπουν μόνο τα αθώα μάτια των παιδιών όλης της υφηλίου.

                  Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και οι τρεις έπεσαν με τα «μούτρα» στη «δουλειά». Άρχισαν να ανταλλάσουν απόψεις και ύστερα από λίγη ώρα η έκθεση της μικρης ήταν έτοιμη για να διαβαστεί και η αλήθεια είναι πως η μικρή Μαριτίνα είχε αναπτύξει και μάλιστα με το παραπάνω το δικό της αληθινό καλύτερο αύριο.

                  - Γιαγιά, γιαγιά, τρέξε γρήγορα να σου διαβάσω την έκθεση μου! Φώναξε όλο χαρά η μικρούλα χοροπηδώντας δυνατά επάνω στο κρεβάτι της.

                  Η γιαγιά Μαρία μπήκε χαμογελώντας τρυφερά στο δωμάτιο και κάθισε δίπλα από την υπόλοιπη οικογένεια, δηλαδή τη μαμά, το μπαμπά και τη πορσελάνινη κούκλα της μικρής για να απολαύσουν την ανάγνωση της έκθεσης που επιτέλους είχε τελειοποιηθεί.

     

                 
____________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________


      Ακόμη ένα έμεινε φίλοι, υπομονή! :)
      Να είστε καλά! Φιλιά πολλά σε όλους!