ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ).

Καλημέρα στην όμορφη και βροχερολιακαδιαστή μπλοκογειτονιά μου! Εύχομαι να μου είστε όλοι καλα!

Σήμερα δημοσιευώ το πέμπτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας (και κάπου εδώ ακούγεται το "Επιτέλους" χαχαχα) και ευχομαι να σας αρεσει και να ειστε σύμφωνοι με αυτό! Θα μου άρεσε να μου αναφέρετε και το τρόπο που είχατε σκεφτεί πως θα δινόταν ο επιλογος ή ποιός θα θελατε εσεις να  είναι, να δουμε ετσι ποσο συγκλινουν - αποκλίνουν οι απόψεις μας και προς τα πού κατευθύνθηκε το μυαλό του καθενός.

Για να είμαι ειλικρινής σκέφτηκα το σημερινό μέρος να το δημοσίευα εχθές μαζί με το τέταρτο γιατί  σταμάτησα στο σημείο που θα βλέπαμε την ανάγνωση της έκθεσης και θεώρησα πως καλό θα ήταν να είναι όλο μαζί και να διαβαστει ενιαία, όμως για δύο λόγους αποφάσισα να το "σπάσω" σε δύο μέρη και νομίζω πως ήταν σωστό αυτό. 

Ο πρώτος λόγος αφορά  το ότι πολλοί καλοι φίλοι με έχετε συμβουλέψει να προσέχω τον "όγκο" των κειμένων μου και εγώ εχθες στην προεπισκόπηση είδα ένα μεγαλο κείμενο που μπούχτισε το μάτι μου και δεύτερον γιατι  στην έκθεση της μικρής προσπάθησα να εισχωρήσω οτι θεωρω εγώ πιο σημαντικο για ένα καλύτερο αύριο και ήθελα να διαβαστεί ας πούμε κάπως πιο ευχάριστα και ξεκούραστα.

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω πως για το πρώτο μέρος της ιστορίας πατάτε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_15.html

για το δευτερο εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_16.html.

για το τρίτο εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_18.html

και για το τέταρτο εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_19.html

Πάμε τώρα και για τον επίλογο. :)

ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ).

            

                « Το καλύτερο αύριο στη ζωή των ανθρώπων θα είναι η ημέρα εκείνη που θα ξημερώσει και παντού στην υφήλιο θα κυριαρχεί το συναίσθημα της αγάπης.

               Η αγάπη είναι το μόνο συναίσθημα που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στην απόλυτη ευτυχία.

            Έχω ανάγκη να περνάω περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ και νομίζω πως την ίδια ανάγκη έχουν και αυτοί μαζί μου. Ενώ αυτή η πρόταση ακούγεται τοσο εύκολη στα δικά μου αυτιά ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να γίνει πράξη και αυτό γιατί κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για εμάς, κάνοντάς μας να υπακούμε θέλοντας η μή στα δικά τους «θέλω» και στα δικά τους «πρέπει» που υποτίθεται πως γίνονται για το καλό όλων μας.

            Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι:

 «Αν όντως κυριαρχούσε η αγάπη στην εποχή μας, αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τη «δύναμη» και τα «μέσα» για να διαμορφώσουν ένα καλύτερο αύριο για όλους μας, δε θα το διαμόρφωναν μόνο και μόνο επειδή θα μας αγαπούσαν και θα ήθελαν το καλό μας;

            Μήπως αν οι «μεγάλοι» έβλεπαν έστω και για λίγο με τα μάτια των «μικρών» θα μπορούσαν να διακρίνουν πόσο εύκολη είναι η αλλαγή για ένα καλύτερο αύριο;

            Νομίζω πως αυτό μου το ερώτημα είναι η λύση για ένα καλύτερο αύριο.

            Αν οι «μεγάλοι» έβλεπαν με τα μάτια των «μικρών» θα ήξεραν πως το καλύτερο αύριο είναι αυτό που θα ξεχειλίζει από αγάπη και ευτυχία μέσα από τα μάτια και το βλέμμα όλων μας.

            Αν κάποιος «μεγάλος» έβλεπε μέσα από τα δικά μου μάτια θα μου χάριζε περισσότερες ώρες με τους γονείς μου και θα με έκανε πλήρως ανέμελη και ευτυχισμένη. Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη που νοιώθει έτσι. Ειμαι σίγουρη πως πολλά παιδάκια έχουν ως καλύτερο αύριο αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου σήμερα.

            Αν λοιπόν κάποιος από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις του δικού μας μέλλοντος απαγόρευαν στους γονείς μας να δουλεύουν τόσες πολλές ώρες θα μας πρόσφεραν τόσο απλά και ανώδυνα αυτό που ονειρευόμαστε.

            Κι όμως κανένας από αυτούς δε το κάνει, αντίθετα μάλιστα πολλές φορές τουε εξαναγκάζουν να δουλεύουν ολοένα και περισσότερο με αποτέλεσμα αντί να κάνουν καλύτερο το αύριό μας να το χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο.

            Αν λοιπόν λειτουργούσαν με βαση το συναίσθημα της αγάπης θα καταλάβαιναν το πόσο κακό μας κάνουν και θα το διόρθωναν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

            Τελικά το καλύτερο αύριο είναι το αύριο που καθρεπτίζεται στα μάτια όλων των παιδιών του κόσμου, γιατί είναι τα μόνα που ξέρουν να κοιτάζουν αληθινά, γνήσια, αθώα και μοναδικά.

            Είμαστε τα μόνα που μπορούμε να δούμε πέρα από συμφέρον, πέρα από κέρδη, πέρα από ψέματα και πέρα απ’ ότι μπορεί να «μολύνει» τη καθημερινότητα των συνανθρώπων μας. Γιατί είμαστε τα μόνα που μπορούμε ακόμη να αγαπάμε οτιδήποτε υπάρχει πάνω στη γη που κατοικούμε!

            Αν κάποιος από όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως μπορούν να μας προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο, αφήσουν για μια φορά στην άκρη τα «γυαλιά» τους και κοιτάξουν με τα μάτια της παιδικής τους ψυχής, γιατί αυτή υπάρχει σε όλους για να τους θυμίζει πως κάποτε ήταν και αυτοί παιδιά, τότε και μονάχα τότε θα μπορέσει να δει πόσο εύκολη είναι η λύση για ένα καλύτερο αύριο.

            Το καλύτερο αύριο για όλους είμαστε εμείς τα παιδια! Είναι όλα όσα πρέπει να έχουν υλοποιήσει για να βελτιώσουν τη ζωή μας! Είναι όλα όσα πρέπει να γίνουν για να μη νιώσουν τα επόμενα παιδιά όπως νιώθω εγώ σήμερα. Όλα όσα πρέπει να γίνουν για να μη νιώσει κανένα παιδί αύριο όπως νιώθουν πολλοί συμμαθητές μου σήμερα που βλέπουν τους γονείς τους να μη μπορούν να τους προσφέρουν όλα όσα επιθυμούν. Είναι όλα όσα οφείλουν να κάνουν αυτοί που μπορούν για να μας χαρίσουν αιώνιο χαμόγελο στα χείλη! Είναι όλα όσα ονειρεύεται το κάθε παιδί.

Γιατί αυτό είναι το μέλλον της κάθε χώρας. Τα παιδιά της! Η κάθε χώρα χωρίς τα παιδιά της είναι ένα «τίποτα» και αυτό γιατί χώρα χωρίς παιδιά δε θα υπάρξει ποτέ!

               Μια χώρα χωρίς παιδιά θα είναι μια έρημος δίχως όαση! Κανένας δε θα  μπορεί πια να επιζήσει μέσα της

Για το καλό όλων μας λοιπόν, ας αφήσουμε την αγάπη να κυριαρχήσει στην υφήλιο και ας ονειρευτούμε όλοι μαζι με μάτια ανοιχτά το αύριο που με τοσο πάθος επιζητούμε.
          Το καλυτερο αύριο θα έρθει εάν του το επιτρέψουμε και για να γίνει αυτό πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε με όλη μας τη ψυχή!»

            - Μπράβο Μαριτίνα! Πολύ όμορφη και αληθινή η έκθεσή σου. Αποφάνθηκε εμφανώς προβληματισμένη και συγκινημένη η κυρία Ματίνα.

            Η Μαριτίνα καμαρώνοντας για την έκθεσή της κατευθύνθηκε με παιδική υπερηφάνεια προς το θρανίο της και απολάμβανε όλο καμάρι τα χαμόγελα που τις χάρισαν με απίστευτη θέρμη οι συμμαθητές της.      



____________   ΤΕΛΟΣ _______________


Αυτό ήταν το ολοκληρωμένο πλέον διήγημα φίλοι μου! Εύχομαι να σας αρέσει και να το απολαύσατε όσο εγώ!

Για να είμαι ειλικρινής, δε θεωρώ κάτι "σπουδαίο" το συγκεκριμένο μου έργο αλλά μόνο και μόνο για την έκθεση στο τέλος και τα μυνήματα που επιδίωξα να περάσω απο εκεί θαρρώ πως άξιζε να το μοιραστώ μαζί σας και να επεξεργαστώ τις προτάσεις και τα σχόλιά σας.
Προσωπικά ότι μου λέει ο καθένας το φιλτράρω καλά μέσα μου, ίσως να μη το κάνω εμφανές αλλά πάντα υπάρχει μέσα στο νου μου και νοιωθω πως με βοηθά  γενικότερα, δηλαδή σε συζητήσεις, σε απόψεις, σε πράγματα που θα γράψω στο μέλλον και γενικά θεωρώ πως με βοηθά ακόμη και όταν δε το καταλαβαίνω, θέλω να το επισημάνω αυτό γιατί είναι η αλήθεια και έχω την ανάγκη να την εκφράζω!

Ξέρετε, αυτό μου με βάζει σε έντονες σκέψεις ειναι πως εγω έγραψα αυτό το διήγημα το 2011 και σήμερα τέλη του 2013, όπως το χαρακτηρίσατε και εσείς ειναι πιο επίκαιρο απο ποτέ....
Θα έπρεπε;;; Όχι βέβαια δε θα έπρεπε και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει αρκετά!
Ας ελπίσω το 2014 να δω κάτι απο το μέλλον που οραματίστηκα μέσω της έκθεσης της μικρής Μαριτίνας....
Δυσκολο... αλλά μου αρκεί η ελπίδα του οτι μπορεί και να γίνει κάτι καλό....

Λοιπόν σας αφήνω ευχόμενη μια όμορφη μέρα σε όλους και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το "ταξίδι" που κάναμε μαζί για ένα καλύτερο αύριο που πολλοί θαρρώ πως ποθουμε!

Να ειστε πάντα καλά! Φιλιά πολλα σε ολους!