ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)

Kαλημέρα στην όμορφη μπλοκογειτονιά μου!

Για σήμερα σας έχω ένα διήγημα που θα ολοκληρωθεί σε λίγο καιρό διότι θα "ανεβαίνει" σε συνέχειες λόγω όγκου και γιατί έχετε δίκιο όσοι λέτε πως τα μεγάλα κείμενα κουράζουν και χάνουν και κάπου το ενδιαφέρον τους μόνο και μόνο επειδή "μπουχτίζουν" το μάτι του αναγνώστη.

Για να είμαι ειλικρινής (και αυτό όσοι με παρακολουθούν από παλιά θαρρώ πως το θυμούνται), παλαιότερα μου άρεσε να ανεβάζω ιστορίες σε συνέχειες και να τις μοιράζομαι μαζί σας. Για διάφορους λόγους σταμάτησα. Καιρό μετά αισθάνομαι την ίδια χαρά και ανάγκη να το κάνω.

Το συγκεκριμένο λοιπόν διήγημα είχε αρχίσει να γράφεται και να αναρτείτε στο μπλοκ την εποχή που το κίνημα των αγανακτισμένων δήλωνε παρών στη ζωή μας. Κάπου εκεί ήρθε η παρακάτω ιδέα. 

Ξεκίνησα να γράφω και να ανεβάζω τα μέρη της ιστορίας αλλά επειδή κάτι συνέβη, τα πέρνω στη "κράνα", τα διαγράφω σχεδόν όλα (μόνο εδώ ευτυχώς) και το τέλος το ολοκλήρωσα στα "κυτάπια" του υπολογιστή μου μαζί με όσες άλλες ημιτελείς ιστορίες υπήρχαν.

Σήμερα το ανεβάζω ξανά και εύχομαι να σας αρέσει!

ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ.

               « Δε ξέρω τί είναι αυτό που θα κάνει καλύτερη την αυριανή μου ημέρα, ξέρω όμως πως το αύριο δεν είναι μονάχα αυτό που ξημερώνει το επόμενο πρωινό. Ξέρω πως είναι αυτό που θα συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη, όμως ειλικρινά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς μπορεί να είναι το καλύτερο αύριο.

            Η δασκάλα, μας είπε στο σχολείο πως για ένα καλύτερο αύριο πρέπει να παλέψουν πολλοί άνθρωποι συγχρόνως. Μας είπε επίσης πως το κάθε αύριο πρέπει να εξελίσσεται προς το καλύτερο και όχι να μένει στάσιμο ή ακόμη χειρότερα να γίνεται ακόμη πιο  άσχημο από το σήμερα αλλά η αλήθεια είναι πως δε κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε. Θα μπορούσα βέβαια να είχα ζητήσει διευκρίνηση όμως δε το έκανα γιατί κόντευε να χτυπήσει το κουδούνι για διάλλειμα και η αλήθεια είναι πως πεινούσα πολύ για να ζητήσω επεξήγηση σε ένα τέτοιο θέμα, ένα θέμα τόσο δυσνόητο για εμένα.

            Μου αρέσει πολύ να γράφω εκθέσεις, άλλωστε το ξέρεις αυτό, όμως ειδικά σήμερα, με το συγκεκριμένο θέμα έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ. Νομίζω πως η δασκάλα μας διάλεξε να βάλει ως έκθεση ένα πολύ δύσκολο θέμα και το πιο άσχημο απ’ όλα είναι πως η έκθεση θα παραδοθεί αύριο και εγώ δε ξέρω τι να γράψω. Σκέφτομαι πολλά μέσα στο μυαλό μου αλλά δε ξέρω αν είναι σωστά κι αν θα αρέσουν στη δασκάλα.

            Να…, φοβάμαι μήπως το δικό μου καλύτερο «αύριο» δε συμβαδίζει με αυτό της δασκάλας και θεωρήσει την έκθεσή μου αποτυχημένη.

            Βέβαια η κυρία Ματίνα είναι πολύ καλή δασκάλα. Είναι πολύ όμορφη και πάντα χαμογελαστή όμως τις τελευταίες ημέρες μας μιλάει πάντα στη τάξη για ένα καλύτερο μέλλον που μας περιμένει εκεί  έξω αλλά γι αυτό χρειάζεται καθημερινά να δίνουν διάφορες μάχες πολλοί συνάνθρωποί μας. Πάνω σε μια τέτοια συζήτηση λοιπόν πριν από τρεις ημέρες ακριβώς σκέφτηκε να μας βάλει αυτό το θέμα έκθεσης και επειδή ήταν δύσκολο για την ηλικία μας, είπε να ζητήσουμε και τη βοήθεια των γονιών ή των μεγαλύτερων αδερφών μας αλλά εγώ δεν έχω αδέρφια…. Γονείς βέβαια έχω αλλά λείπουν συνέχεια από το σπίτι και κάθε φορά που τους ζητούσα να μη βοηθήσουν με την έκθεση μου έλεγαν όλο αύριο και αύριο και τελικά αύριο παραδίδω την εργασία μου και δε με έχουν βοηθήσει καθόλου ακόμα.

            Είναι να μη θυμώνεις με τέτοιους γονείς;

            Εγώ πάλι δε θυμώνω πια… Τους έμαθα πλέον, ίσως γι’ αυτό…

            Δουλεύουν πολλές ώρες και το βράδυ που γυρνάνε κουρασμένοι σπίτι όσο και να θέλω να τους παραπονεθώ δε το κάνω γιατί τους αγαπάω και δε θέλω να τους κουράσω περισσότερο.

            Σκέφτηκα να ρωτήσω τη γιαγιά Μαρία που με μεγαλώνει από μωρό, να μου πει λίγα λόγια για το θέμα της έκθεσης αλλά είναι κι αυτή μονίμως κουρασμένη μιας και που όπως λέει συχνά κουράζεται για να μεγαλώσει και τους τρεις μας, δηλαδή εμένα, τη μαμά και το μπαμπά.

            Ναι, έτσι λέει και έτσι είναι! Στην ουσία και τους τρεις μας μεγαλώνει αφού αυτή μαγειρεύει, αυτή κάνει δουλειές στο σπίτι μας και γενικώς αυτή μας φροντίζει και τους τρεις.

            Περίεργο δεν είναι αυτό; Ίσως να είναι και αστείο, αλλά έτσι είναι! Οι γονείς μου δουλεύουν τόσο πολύ καθημερινά που απορώ κι εγώ τι θα έκαναν αν δεν υπήρχε η γιαγιά Μαρία να μας φροντίζει.

            Λοιπόν σε αφήνω τώρα γιατί ακούω τα κλειδιά της πόρτας, μάλλον γύρισαν οι γονείς μου που σημαίνει πως είναι ώρα για φαγητό, οπότε πάω να πλύνω τα χέρια  μου, να φάω και να τους ζητήσω για άλλη μια φορά να με βοηθήσουν με την έκθεση.

            Θα σε δω σε λίγο…

Τώρα εσύ κοιμήσου να ξεκουραστείς. »


____________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________


 Αυτό για αρχή, εύχομαι να σας κέντρισε το ενδιαφέρον και σας αφήνω προσωρινώς ευχόμενη να έχετε μία όμορφη ημέρα.