H ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ.

             Αυτό το «μου» που ανέφερα και στο τίτλο μόλις δε μπορώ να πω πως μου αρέσει ιδιαίτερα γιατί είναι πολύ κτητικό και εγω τους κατακτητές (όλους τους κατακτητές) δε τους συμπαθώ πολύ, διότι άλλο νικητής και άλλο κατακτητής.…!

Ο κατακτητής δεν αποκτά, κατακτά, ο νικητής όμως αποκτά, κερδίζει και τιμά!

            Επέλεξα όμως όπως θα δείτε στη συγκεκριμένη περίπτωση να συνοδέψω τον τίτλο και το θέμα της ανάρτησης με αυτό το «μου» διότι «στολίζει» μια πορεία και τη πορεία καθένας μοναχός του πάντα την ορίζει και τη διανύει!

            Πάντα θα μας συντροφεύουν συνεπιβάτες, συνοδοιπόροι αν θέλετε, ποτέ μα ποτέ όμως δε θα μας συντροφεύουν από την αρχή έως το τέλος της διαδρομής, της εκάστοτε αν θέλετε διαδρομής.

            Κάποιοι ξεκινάνε πριν από εμάς, κάποιοι μετα από εμάς, κάποιοι την ίδια στιγμή με εμάς μα ποτέ πατώντας επάνω στο διάβα μας… τη δεδομένη χρονική στιγμή!

            Κάποιους ανθρώπους τους συναντάμε έμπροσθεν μας, κάποιους τους βλέπουμε να περπατάνε πλάι μας, κάποιοι πάλι μας ακολουθούν  κι ακούμε τα βήματά τους μέχρι να σταθούνε δίπλα μας και να μας προσπεράσουν, ποτέ μα ποτέ όμως δεν έχουμε τους ίδιους συνοδοιπόρους από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής και εάν με ρωτάτε, πιστεύω πως αυτό είναι οι εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει ή να καιροφυλακτεί ο κάθε δρόμος της διαδρομής γιατί η διαδρομή δεν είναι ευθεία, δεν είναι πλήρης και σαφής ορισμός είναι πορεία και η πορεία είναι επιλογή και θέση!

            Έτσι λοιπόν σήμερα θα σας μιλήσω για τη δική μου εκφραστική πορεία, τη πορεία αυτή που αγάπησα και αγαπώ ιδιαιτερα πρώτον γιατί είμαι ο εαυτός μου και δεύτερον γιατί γνωρίζω ανθρώπους που χαράζουν τη δική τους πορεία με «ίχνη» που παλαιότερα πίστευα πως δε θα μπορέσω ποτέ να αντιληφθώ και να εκτιμήσω τόσο πολύ!

            Όπως βλέπετε σήμερα είμαι σε εξομολογητικη διάθεση και ο λόγος αυτής της διάθεσης εχει να κάνει με το ότι ο Νοέμβρης μας χαιρετά και ο Νοέμβρης είναι ο μηνας γενεθλίων του μπλοκ, κάτι που είχα ξεχάσει παντελώς και το ανακάλυψα πριν λίγο καιρό μέσω των πληροφοριών στο προφίλ μου.

            Έγινε μέλος του blogger το Νοέμβριο του 2010 έγραφε και εγω αυτόματα έτρεψα στο αρχείο του ιστολογίου για να δω τις παλιές μου εκφραστικές αναρτήσεις, να θυμηθώ όσα ήδη θυμόμουν μα ήθελα για κάποιο λογο να <<ξεσκονίσω>>….

            Στο αρχείο διαπιστώνω πως αναρτήσεις υπάρχουν από το Δεκέμβριο του 2010 και μετα μα εγω θυμάμαι, θυμάμαι καλά πως η χαρά που είχα ηταν τόση που με έκανε μανιωδώς να μοιράζομαι πράγματα έστω κι αν στην αρχή σεργιάνιζα μόνη μου στη μπλοκογειτονια!

            Θυμαμαι εντονα αναρτησεις που εκανα, που χαθηκαν, που εσβησα και χαιρομαι τοσο που τις θυμαμαι τοσο καλα μα λυπάμαι που λείπουν από το μπλοκ γιατί ηταν το «χαλάκι της εισόδου» του και εγω ως γνωστών που δε δένομαι εύκολα με αντικείμενα (αν και πάντα τα θυμαμαι), κάπου εκεί το ξεσκόνισα και είπα να το αλλάξω!

            Η εκφραστική μου πορεία φίλοι ξεκίνησε αναποφάσιστα μα με χαρά μεν, όπως γενικώς συνηθίζω να είμαι και στη προσωπική μου διαδρομή, στην εκάστοτε προσωπική μου διαδρομή!

            Στην αρχή δεν  ήξερα τι "ίχνη" ήθελα να αφήσω στο μπλοκ μου, δεν ήξερα καν ποσο βαθιά μπορούσαν να χαραχτούν αυτά τα ίχνη, μα ήξερα καλα πως μέσα σε αυτό το χώρο ήθελα μονο να καταθέσω την αλήθεια μου! Μέσα σε μια ζωή που παντού υπάρχουν μάσκες το μπλοκ ηταν το πιο εύκολο να δείξεις την αλήθεια σου και η αλήθεια για μένα δεν είναι γράφω μόνο με τα στοιχεία μου αλλα γράφω με τη καρδιά  μου και γράφω σα να μιλάω γιατί απευθύνομαι σε ανθρώπους σα να είμαι δίπλα τους, σα να είμαι κοντά τους για να μπορέσω να λάβω όσα προσπαθώ να δώσω, όλα τα αλλα είναι κρύα, ψυχρά, αδιάφορα και το κρύο είναι όμορφο μονο όταν κάπου κοντά του υπάρχει κι ένα «τζάκι…», όχι μόνο για να ζεστάνει αλλά για να φωτίσει, κυρίως για να φωτίσει και το θέμα δεν είναι να ρίχνεις "ξύλο" στο "τζάκι" σου για να φωτίσεις το δικό σου πρόσωπο και όσους είναι μαζί σου, το θέμα είναι να αναγνωρίζεις και να θαυμάζεις τη φωτιά του διπλανού "τζακιού" γιατί επηρεάζει άμεσα εσένα αλλά πολλές φορές είναι ικανό να σε ζεστάνει όταν εσύ θα  έχει ήδη σβήσει τη «φωτιά» σου!

           

            Θα γελάσετε τωρα αλλα ξέρετε τί συνειδητοποιώ; Εδώ και μέρες λόγω άσχημης ψυχολογίας και συμβάντων δε μπορώ να γράψω, όχι με το προσωπικό μου τρόπο, όχι με το αίσθημα που νιώθω εκείνη τη στιγμή, όχι με τη δοτικότητα που αισθάνομαι  πως είχα και όχι με τη χαρά που εισέπραττα και σήμερα ξεκινώντας να γράψω αυτή την ανάρτηση νοιώθω σα να ξαναβρήκα τον εαυτό μου, σα να βρήκα και πάλι τη χαμένη μου εκφραστική ανάσα και νοιώθω τοσο καλα αυτή τη στιγμή με αυτό…

            Λοιπόν ξέρετε κάτι; Επειδή παρασύρθηκα και έγραψα ήδη παρά πολλά και έχω αλλα τόσα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας για την εκφραστική πορεία του μπλοκ θα σταματήσω σήμερα μέχρι εδώ και όταν μπορέσω ξανά θα συνεχίσω αυτά τα βήματα πρώτον για να μη σας κουράζω και δεύτερον γιατί θεωρώ πως όταν κάνουμε κάτι με χαρά μονο τότε προσφέρουμε ειλικρινη χαρά με οποιον τρόπο μπορούμε και εγω μέχρι στιγμή νομίζω  πως έτσι μπορώ και θέλω, αφενός γιατί έτσι νοιώθω όμορφα, οικεία και αφετέρου γιατί σε ένα εκφραστικό μπλοκ πρέπει να εκφραζόμαστε με βάζει το τι νοιώθουμε και όχι με βάση το πώς θα έπρεπε να νοιώθουμε ή ακόμη και με το πώς θα επέλεγαν οι άλλοι να νοιώσουν για εμάς…

______________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________

            Να είστε πάντα καλά! Ευχαριστώ για όλα! Καλο βραδυ σε ολους! Εκφραστικό ΣΚ για όλους! Φιλάκια πολλά! <3 <3 <3