ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ).

Καλημέρα καλοί μου φίλοι!

Σήμερα δεν είμαι στα "καλύτερά" μου διότι λίγο η κούραση της δουλειάς και λίγο η ίωση που νοιώθω να με περιτρυγιρίζει με έχουν κάνει να βλέπω το ¨κόσμο¨ κάπως νευρικά.

Υποπτεύομαι πως κάποιος στη μπλοκογειτονιά με "κόλλησε" και τον αναζητώ με το μάτι ετοιμοπόλεμο. χαχαχαχα (αφού μπορώ ακόμη να αστειεύομαι καλά είμαι).

Πλάκα κάνω εννοείτε, ξέρω καλά πως μάλλον "φλέρταρα" με την ίωση εχθές που με έπιασε η βροχή στο δρόμο δίχως ομπρέλα και έγινα "λούτσα".

Αυτο όμως που με εξοργίζει πιο πολύ απ όλα είναι που μάλλον δε θα καταφέρω να πάω εκεί που είχα προγραμματίσει για ΣΚ και εκτός απο το οτι δεν είμαι ποτέ του προγράμματος μια φορά θέλησα και εγώ να προγραμματίσω κάτι καλό λίγες μέρες πριν και ήρθανε τα "πάνω-κάτω". Τι να πει κανεις τωρα....

Αρκετά όμως "γκρίνιαξα", πάμε για το κυρίως μέρος αυτής της ανάρτησης που ειναι η συνέχεια του χθεσινού διηγήματος. 

Ξέρω πως υπάρχει και ένας Λάκης, που αναμένει τη συνέχειά του αλλά έτσι όπως είμαι εγώ τώρα μόνο με αυτόν δε μπορώ να ασχοληθώ, ενώ το συγκεκριμένο διήγημα είναι ήδη ολοκληρωμένο και απλώς ανεβαίνει ανα διαστήματα.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως για το πρώτο μέρος του διηγήματος μπορεί κάποιος να πατήσει εδώ http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/blog-post_15.html

Πάμε για τη συνέχεια λοιπόν.

 ΈΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ).

        Το μικρό κοριτσάκι αφού φίλησε στο μάγουλο τη μεγάλη πορσελάνινη ξανθιά, γαλανομάτα και ασπροφορεμένη κούκλα, την έβαλε στο κρεβάτι, τη σκέπασε με το σεντόνι και φεύγοντας έκλεισε το φως του δωματίου της, αφήνοντας την να «κοιμηθεί».

-         Μαμά, μπαμπά! Φώναξε καθώς έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά των γονιών του που μόλις είχαν επιστρέψει από τη δουλειά και έδειχναν χλωμοί και εξουθενωμένοι.

-         Ήσυχα μωρό μου, είπε με σιγανή φωνή η μητέρα της η Σεβαστή και με μία απαλή κίνηση παραγκώνισε τη κόρη της για να κατευθυνθεί στο ψυγείο και να πιει νερό.

Το κοριτσάκι, απτόητο έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της Αριστείδη, ο οποίος έντονα καταβεβλημένος αρκέστηκε σε μια σχεδόν ψυχρή αγκαλιά και κατευθύνθηκε προς τη τουαλέτα.

-         Τι έχει ο μπαμπάς; Ρώτησε όλο απορία μα και θυμό συνάμα.

-       Τίποτα μωρό μου. Η κούραση του προκάλεσε έντονο πονοκέφαλο, απάντησε η μητέρα της.

-         Θα περάσει; Αποφάνθηκε με αγωνία.

-         Φυσικά και θα περάσει! Έλα δω να σε πάρω μια αγκαλιά και στη συνέχεια πήγαινε να πλύνεις τα χέρια σου για να φάμε. Μέχρι  να γυρίσεις θα στρώσω το τραπέζι και θα ξυπνήσω και τη γιαγιά σου που κοιμάται μέσα. Τόνισε με ένα αστραφτερό χαμόγελο, θέλοντας να κρύψει τη κούραση  άλλης μιας δύσκολης  ημέρας.

-         Και η έκθεση; Ρώτησε με βλέμμα όλο παράπονο.

-         Ποιά έκθεση γλυκιά μου; Αναρωτήθηκε πίνοντας κι άλλο νερό η Σεβαστή.

-         Τι ποιά έκθεση μαμά; Η έκθεση που εδώ και δυο μέρες σε παρακαλώ συνέχεια να με βοηθήσεις να γράψουμε. Τόνισε με σπινθηροβόλο βλέμμα η μικρή.

-         Α ναι… με συγχωρείς που το ξέχασα. Είχα δύσκολη μέρα σήμερα και…

-         Μα εσύ πάντα έχεις δύσκολη μέρα, τη διέκοψε με έντονη φωνή.

-         Λογικό. Αφού δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μη σου λείψει τίποτα. Αποκρίθηκε φανερά εκνευρισμένη.

-         Ναι καλά! Όλο τα ίδια μου λέτε! Και εσύ και ο μπαμπάς μου λέτε συνέχεια τα ίδια πράγματα. Όλο μου λέτε πως δουλεύετε τόσες ώρες για να μη μου λείψει τίποτα και στην ουσία μου λείπει το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, δηλαδή εσείς και οι αγκαλιές σας.

-         Μαριτίνα τι είναι αυτά που λες; Δε ντρέπεσαι να αυθαδιάζεις στη μητέρα σου; Τη μάλωσε η Σεβαστή με ένα παράξενο και ακαταλαβίστικο ύφος.

-         Όχι δε ντρέπομαι γι’ αυτό! Ντρέπομαι μονάχα που όλες μου οι φίλες έχουν γράψει την έκθεσή τους μαζί με τους γονείς τους κι εγώ δεν έχω γράψει τίποτα παρόλο που σας παρακαλάω δυο ημέρες τώρα.

-         Τι φωνές είναι αυτές; Ρώτησε με αυστηρό ύφος ο Αριστείδης που μόλις επέστρεψε στη κουζίνα.

-         Εδώ η κόρη σου μας κάνει κήρυγμα που δουλεύουμε τόσες ώρες για να μη της λείψει τίποτα και βγάζει και γλώσσα στη μητέρα της επειδή ξέχασε την έκθεση που πρέπει να γράψει για το σχολείο της.

-         Σας το έχω πει εδώ και δυο μέρες και σήμερα είναι η τρίτη μέρα και σας το είπα ξανά το πρωί πριν φύγετε για τη δουλειά, αλλά εσείς όπως πάντα είστε απών από τη ζωή μου! Φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής της η μικρή Μαριτίνα.

Εκείνη τη στιγμή ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε και όλοι τους έμειναν ακίνητοι στη θέση τους για λίγα δευτερόλεπτα.

Η Σεβαστή ανοιγόκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να πιστέψει πως αυτό που είδε δε συνέβη ποτέ.

Ο Αριστείδης με γουρλωμένα μάτια κοίταξε το χέρι του που με μανία μόλις είχε χαστουκίσει δυνατά τη κόρη του.

Τα κόκκινα μάτια της μικρής ανοιγόκλεισαν και «ελευθέρωσαν» τα δάκρυα που είχαν συσσωρευτεί μέσα τους, αφήνοντάς τα να κυλήσουν ανέμελα στο πρόσωπό της.

-         Αν ξανασηκώσεις χέρι στο παιδί και μάλιστα για τέτοιο λόγο θα ξεχάσω την ηλικία και το μπόι σου και θα στις «βρέξω» πάλι με τη βρεγμένη σανίδα που στις «έβρεχα» όταν ήσουνα μικρός και χτυπούσες τα άλλα παιδάκια. Κατάλαβες; Είπε με δυνατή φωνή η γιαγιά Μαρία που εκείνη τη στιγμή έμπαινε στη κουζίνα και είδε το όλο σκηνικό.

-         Με συγχωρείς, πρόφερε μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που  μόλις έκανε και κατευθύνθηκε προς τη Μαριτίνα με ανοιχτά τα χέρια για να την αγκαλιάσει.

-          Σε μισώ! Είσαι ο χειρότερος μπαμπάς του κόσμου! Και συ η χειρότερη μαμά του κόσμου! Σας μισώ και τους δυο! Φώναξε με φωνή που είχε λυγίσει από πόνο ψυχής και έτρεξε στο δωμάτιό της για να κλάψει.

-         Τα έκανα μαντάρα ε; Αναρωτήθηκε ο Αριστείδης ξεφυσώντας και κάθισε στη καρέκλα σα να ήθελε να αποκοιμηθεί και να ξεχάσει.

-         Έλα… δε πειράζει… θα της εξηγήσουμε και θα της περάσει, τόνισε η Σεβαστή που μόλις είχε αρχίσει να τρίβει ελαφρά τις πλάτες του άντρα της.

-         Τι θα της περάσει μωρέ τι λέτε; Καταλάβατε τι κάνετε στο παιδί με αυτή σας τη συμπεριφορά; Τόνισε με εξαγριωμένη φωνή και βλέμμα η γιαγιά Μαρία.

-         Εντάξει μητέρα σα γονείς κάνουμε και εμείς λάθη! Είπε ξεφυσώντας ο Αριστείδης.

-         Λογικό! Όλοι κάνουμε λάθη! Και εγώ σα μητέρα έκανα πολλά λάθη αλλά για θυμήσου λίγο πόσο σου στοίχιζαν εσένα τότε τα λάθη μου; Τον προκάλεσε ένθερμα.

-         Εντάξει ρε μάνα έχεις δίκιο το ξέρω! Απλά είχα τα νεύρα μου λόγω της δουλειάς και ξέσπασα στο παιδί.

-         Και ξέσπασες στο παιδί; Δε ντρέπεσαι; Το παραδέχεσαι κιόλας; Ντροπή σου! Φώναξε εξαγριωμένα.

-         Μητέρα εμείς… πρόλαβε να προφέρει η Σεβαστή.

-         Εσύ μη μιλάς! Εσύ σα μάνα της θα έπρεπε να έπρεπε να έλεγες αυτά που λέω τώρα εγώ στο γιο μου κι αντί αυτού εσύ κάθεσαι και του χαϊδεύεις τις πλάτες. Τι να σου πω και σένα! Καλό κουμάσι είσαι και εσύ! Αποφάνθηκε για άλλη μια φορά η θυμωμένη γιαγιά Μαρία.

-         Σε παρακαλώ πάρα πολύ μητέρα πήγαινε στη κάμαρά σου και άσε μας εμάς να μιλήσουμε στη κόρη μας. Έσφαλα και θα το διορθώσω. Είπε ο Αριστείδης με ήρεμη φωνή και μετανιωμένο βλέμμα.

-         Το καλό που σας θέλω! Είπε η γιαγιά με άγριο βλέμμα και κατευθύνθηκε μονολογώντας προς τη κάμαρά της.

-         Πώς μπόρεσα και το έκανα αυτό; Ρώτησε τη γυναίκα του και παράλληλα έσκυψε το κεφάλι του.

-         Η πίεση της δουλειάς φταίει αγάπη μου. Όταν οι ώρες εργασίας αυξάνονται και ο μισθός μειώνεται είναι λογικό να εξοργίζεσαι και να ξεσπάς σε λάθος άτομα με λάθος τρόπο. Θα της εξηγήσουμε και θα καταλάβει. Υποστήριξε με γλυκιά φωνή και γλυκό χαμόγελο.

-         Μακάρι να καταλάβει. Πάω να της εξηγήσω.

-         Άσ’ το αγάπη μου, καλύτερα να πάω εγώ. Εσένα δε θα θέλει να σε ακούσει. Ίσως με εμένα να είναι καλύτερα.

-     Εγώ τα έκανα «θάλασσα» και εγώ πρέπει να τα διορθώσω! Εσύ κάθισε εδώ να ετοιμάσεις τραπέζι, ξεκουράσου και σε λίγο θα έρθουμε μαζί με τη Μαριτίνα να φάμε. Θα καταλάβει νομίζω, δε θα καταλάβει; Ρώτησε κοιτάζοντας τη γυναίκα του κατάματα χωρίς να διαπιστώσει πως ήδη κουνούσε τις πλάτες του ως ένδειξη δυσπιστίας....


____________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________


Αυτά για ήμερα! Όμορφη ημέρα και όμορφο ΣΚ εύχομαι για όλους! Φιλάκια πολλά!