Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Εκφραστικοί μου φίλοι καλησπέρα!

Τι μου κάνετε; Είστε όλοι καλά;

Εγω μια χαρά! Γέλασα τοσο με την ανίψια και επανήλθα!

Το τι παιχνίδι έχω ρίξει αυτές τις μέρες δε περιγράφεται!

Τα μικρά είναι χαρά Θεού και Ανθρώπου! Σε αναζωογονούν και σε χάνουν να θέλεις να πάρεις λίγη απο τη παιδική τους αφέλεια και ειλικρίνεια!

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω παρα πολύ για όλα τα σχόλια που βρήκα στο blog μου και να σας ενημερώσω ότι θα απαντήσω σε όλα την ερχόμενη εβδομάδα που θα έχω ελεύθερο χρόνο και καλό υπολογιστή.

Σεργιάνισα στα στενά της γειτονιάς μας όταν μπήκα αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να παρακολουθήσω όλων σας τις αναρτήσεις διότι ήταν αρκετές και οσες καταφερα τις διαβασα με μεγαλη προσοχή και ενδιαφερον. 

Για σήμερα φίλοι σας έχω ετοιμασει μια ανάρτηση που έχει να κάνει με ένα παιδικο παραμύθι που είχα γράψει πριν 2 και κατι χρόνια για ένα μωράκι που είχε γενέθλια και ήθελα να του το αφιερώσω, εξού λοιπόν και το όνομα του παραμυθιού και της ανάρτησης.

Θα ανέβει σε συνέχειες λογω όγκου! Εύχομαι να σας αρέσει!

« Η νεράιδα των γενεθλίων »

            Κάπου εκεί στον ουρανό, ανάμεσα στα τόσα άστρα υπάρχει και ένα άλλο που είναι μοναδικό! Ναι είναι όντως μοναδικό! Έχει σχήμα καρδιάς και λάμπει μέρα – νύχτα!

            Σε κείνο λοιπόν το αστέρι που δε μοιάζει με τα συνηθισμένα αστέρια και φυσικά δεν φαίνεται ποτέ από τη γη, κατοικούν οι νεράιδες των γενεθλίων.

            Οι νεράιδες των γενεθλίων μοιάζουν πάρα πολύ με τις πεταλούδες. Έχουν κι αυτές πολύχρωμα φανταχτερά φτερά, είναι μικροσκοπικές, όμορφες, λαμπερές, ελεύθερες και το σώμα τους είναι ίδιο με αυτό των ανθρώπων, αρκετά πιο μικροσκοπικό φυσικά.

            Μιλούν τη δική τους διάλεκτο, μια διάλεκτο που μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν να κατανοήσουν και είναι ορατές επίσης μονάχα από τα παιδιά.

            Άλλες είναι ξανθές, άλλες μελαχρινές, άλλες κοκκινομάλλες, άλλες γαλανομάτες, άλλες πρασινομάτες, άλλες φοράνε κόκκινο φουστάνι, άλλες ροζ, άλλες μπλε, άλλες μοβ, άλλες πάλι φοράνε μπλούζα με φούστα ή με παντελόνι. Γενικά στην εμφάνιση δε διαφέρουν από τη μορφή μιας καθημερινής κοπέλας μόνο που είναι πολύ πιο μικροσκοπικές και έχουν στη πλάτη τους τα πολύχρωμα μεγαλοπρεπή φτερά τους για να τους θυμίζουν πως υπάρχουν για να ατενίζουν τον ουρανό ελεύθερες και υπερήφανες!

            Όλες τους κρατούν ένα μαγικό ραβδάκι στα χέρια τους, το οποίο είναι ασημί και έχει σχήμα καρδιάς, ίδιο με αυτό του πλανήτη τους και κάθε φορά που κάποιο από τα παιδάκια που έχει η καθεμία υπό την επιτήρησή της, έχει γενέθλια, τότε αυτή κατεβαίνει στη γη, επισκέπτεται το παιδάκι, το ακουμπά με το ραβδάκι της μαλακά στο σωματάκι του και συγκεκριμένα κάτω από το αριστερό στήθος, εκεί δηλαδή που είναι η καρδούλα του, θέλοντας να του δώσει δύναμη και υγεία για να συνεχίσει τη πορεία της ζωής του.

            Σήμερα λοιπόν ήταν η μέρα να κατέβει στη γη η Μελιστάλαχτη για να επισκεφτεί και να «μαγέψει» και το ραβδάκι της τα δικά της παιδιά.

            Η Μελιστάλαχτη είναι μια πανέμορφη τρυφερή νεραϊδούλα που αγαπάει πολύ τα φυτά και τον άνεμο, το γλυκό άνεμο… αυτόν που μοιάζει να της κελαηδάει.

            Στο πλανήτη της φροντίζει καθημερινά τα φυτά του και κάθε φορά που φυσάει λίγο δροσερό αεράκι παρακολουθεί εκστασιασμένα το γλυκό χορό που απολαμβάνουν τα φυτά της παρέα με τη συντροφιά του ανέμου….

            Λατρεύει να παρατηρεί το κυματιστό αέρινο χορό των φυτών της γιατί πάνω απ’ όλα τις θυμίζουν το πόσο ωραία είναι να πετάς ελεύθερος και αυτή ξέρει πώς γεύθηκε για να ατενίζει τον ουρανό και τη γη ελεύθερη και να αγκαλιάζει αυτά που τόσο πολύ αγαπούσε, τα οποία δεν ήταν άλλο πέρα από τα παιδιά της, από τα δικά της παιδιά που σήμερα που ήξεραν πως θα τα επισκεπτόταν τη περίμεναν πως και πως…

            Επειδή ήξερε πως η σημερινή της διαδρομή θα ήταν ιδιαιτέρα κουραστική αλλά και ευχάριστη συνάμα, φρόντισε να κοιμηθεί νωρίς το προηγούμενο βραδυ για να είναι ξεκούραστη και ευδιάθετη την ημέρα αυτή που θα συναντούσε ξανά, ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο τα 150 παιδιά της που κατοικούσαν σε πέντε ηπείρους…

            Χαιρέτησε λοιπόν πουρνό πουρνό τις υπόλοιπες νεράιδες και έφυγε βιαστικά για το ταξίδι της στη γη. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονούσε να δει τα παιδιά της που τόσο πολύ της είχαν λείψει όπως επίσης και σε αυτά το ίδιο γιατί μη ξεχνάτε πως ήταν τα μόνα που μπορούσαν να τη δουν και να συνομιλήσουν μαζί της σε μια διάλεκτο που οι μεγάλοι ποτέ δε θα κατανοούσαν… και δε θα κατανοήσουν!

            Λίγο πριν φτάσει στη γη και ενώ την έβλεπε ξεκάθαρα καθώς ερχόταν κατά πάνω της αισθάνθηκε πως κάτι βαρύ έπεσε επάνω της και της έκοψε τη ταχύτητα με την οποία πετούσε….

            Πριν καλά καλα προλάβει να διαπιστώσει πως είχε τυλιχτεί ανάμεσα σε κάτι δίχτυα, αισθάνθηκε τα φτερά της να πονούν και να μην ανοίγουν όπως θα έπρεπε να ανοίξουν για να συνεχίσει να πετά στη πορεία της.

            Ταράχθηκε και φοβήθηκε πολύ όταν αντιλήφθηκε πως είχε πέσει θύμα του κακού Αχμέντιου, ενός ανθρώπου – νυχτερίδα, που δεν αγαπούσε τα παιδιά και μισούσε όλων των ειδών τις νεράιδες…

            Ο Αχμέντιος όπως σας προείπα ήταν ένας φαινομενικά μικροσκοπικός άνθρωπος που κατοικούσε σε σώμα νυχτερίδας και αντί για ραβδί κρατούσε ένα δίχτυ, με το οποίο προσπαθούσε να αιχμαλωτίζει τις νεράιδες και η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει πολλές, τις οποίες μάλιστα κρατούσε φυλακισμένες σε κλουβιά από δίχτυα που διατηρούσε στο κομήτη του, ονόματι Μεχμέντιο.

            Ένα βράδυ λοιπόν, η Αγάπη, η αρχηγός των νεράιδων πήγε στο πλανήτη του και έδωσε μάχη μαζί του προσπαθώντας να ελευθερώσει τις νεράιδες και η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε! Ναι τα κατάφερε! Απελευθέρωσε τις ομήρους και έκανε ένα ξόρκι στον Αχμέντιο, με το οποίο του αναίρεσε τα δίχτυα για να μη μπορεί να φυλακίσει καμιά νεβρίδα ποτέ ξανά και η αλήθεια είναι πως από τότε είχε να φυλακίσει ξανά νεράιδα, μέχρι σήμερα φυσικά, που έπιασε στα δίχτυα του τη Μελιστάλαχτη, η οποία αν και δεν είχε γεννηθεί την εποχή εκείνη είχε ενημερωθεί από άλλες νεράιδες για την ιστορία του εχθρού για αυτές Αχμέντιου.

            Τρόμαξε τόσο όταν είδε τον Αχμέντιο να τη πλησιάζει που λιποθύμησε και όταν συνήλθε διαπίστωσε πως είχε μεταφερθεί στον πλανήτη Μεχμέντιο και βρισκόταν φυλακισμένη στο κλουβί από δίχτυ που είχε κατασκευάσει ο ίδιος για να μπορεί να χωρά τις μικροσκοπικές νεράιδες….

            Φοβήθηκε, πανικοβλήθηκε, έκλαψε γοερά και στη συνέχεια δυνατά, σκορπίζοντας παντού τη χρυσόσκονή της γιατί πρέπει να σας πω πως οι νεράιδες δεν είχαν δάκρυα… αντί για δάκρυα σκορπούσαν χρυσόσκονη, είτε ήθελαν να κλάψουν λόγο λύπης, είτε λόγο χαράς…

________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________

Φιλοι μου ευχομαι να σας αρεσε το αφηγηματικο μου παραμυθι και να θελετε να διαβασετε αμεσα και τη συνεχεια. Ενα μερος ειναι ακομη.

Να ειστε καλα και να διασκεδαζετε φιλοι!

Ευχαριστω για ολα!! 

Καλο βραδυ σε ολους! Φιλακια πολλα! <3