1η ΜΕΡΑ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

Ο Ήλιος δεν είναι γαλάζιος… Όχι, πότε δεν ήταν.

Ο ήλιος είναι λευκός και κόκκινος.

Και σαν λευκός, λάμπει μόνο τη νύχτα.

Εκεί μαρτυρείται και αποσιωπάται ένα νέο σκηνικό.

Ένα σκηνικό που θυμίζει αδέλφια.

Αγαπημένα αδέλφια.

Σφαγιασμένα αδέλφια

Νεκρά αδέλφια.

Μα αδέλφια

Αδέλφια σε έναν ορφανό κόσμο, σε έναν κόσμο που αγαπάει την μοναχικότητα.

Λάθος. Που αγαπάει το εγώ.

Άλλο πράγμα

Άλλο πράγμα

Διαφορετικό

Συνέχεια μου το λέω

Συνέχεια μου το θυμίζω

Όλο λάθη

Πάλι λάθη

Πάντα λάθη

Η φύση είναι όμορφη σήμερα

Μοιάζει να μου αφιερώνει ένα τραγουδάκι, παιδικό. Το λαχταρώ!

Ένας άγγελος, σχηματισμένος στα γκρι σύννεφα, μου γνέφει αντίξοες νότες μια άλλης εποχής.

Μιας εποχής που νιώθω πως κατοικεί μέσα μου.

Κάπου… ίσως σε κάποια πλάνη

Ίσως σε ένα παράλληλο κόσμο

Ίσως σε ένα λουκέτο που με κρατά κλειδωμένη μα δεν έχει κλειδί,

είναι ανοιχτό.

Πάντα ήταν ανοιχτό.

Δεν φεύγω, όχι δεν φεύγω

Πάντα μένω και εμμένω

Όχι, δεν εμμένω

Όχι, δεν κατοικώ

Όχι, δεν υπάρχω

Αιωρούμαι

Μέσα μου, ανθίζει μία άβυσσος.

Είναι πιο όμορφη από κάθε πράσινο τόπο.

Απόψε μέθυσαν οι μέλισσες,

τα γεράνια δεν μου oμιλούν.

Οι πεταλούδες με κορόιδεψαν

Οι δράκοι δεν είναι εδώ.

Τους καθοδηγώ ή με καθοδηγούν;

Τους δημιουργώ ή με δημιούργησαν;

Τους ανήκω ή μου ανήκουνε;

Δεν μπορώ να αγγίξω τον ουρανό, η Γη μου ανήκει.

Δεμένη νιώθω

Τα πόδια μου μέσα στο χώμα

Ένας νέος κισσός θα γενώ.

Τα χέρια μου, αδιόρατη πλούτη που τείνουν να εξαφανίσουν το κόσμο.

Στα άδεια χέρια λαμπυρίζει  η άβυσσος.

Σου είπα..

Ναι στο είπα, είναι πιο όμορφη και λαμπερή από κάθε πράσινο τόπο.

Η μέρα μέσα της, ένας βυθός παράλληλος, μιας στιγμής και μιας ουτοπίας.

Ενός ρεαλιστικού κόσμου που γεννά την σιγή

Κι όμως, η φωνή μου πιο δυνατή από ποτέ.

Το λουκέτο δεν έσπασε

Τα τείχη δεν μίκρυναν

Δεν πάνε να με καταπιούν

Δεν ουρλιάζουν

Τι γίνεται;

Γιατί αλλάζει η καθημερινότητα μου;

Γιατί το ταβάνι δεν στενεύει;

Γιατί δεν θέλει να με συνθλίψει το αύριο;

Έτσι έχω μάθει, έτσι πορεύομαι εγώ. Λανθασμένα!

Γιατί μου αλλάζουν τη συνθήκη;

Γιατί το ζητούμενο γίνεται καλύτερο από ότι έχω συνηθίσει να γυρεύω;

Τι όφελος έχω;

Στο δίπλα κτήμα, τα δέντρα καίγονται.

Μυρίζει ελιά

Μυρίζει πεύκο

Μυρίζει σάρκα

Τι μου ζητάνε;

Τι ζητώ;

Προσπερνώ ή μένω στάσιμη στο δρόμο που τείνει να εξαφανίσει την ελευθερία μου;

Τα αδιέξοδα μοιάζουν καθάρσεις και τα στενά, λυτρώσεις.

Απόψε, δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Το κρεβάτι μοιάζει με φυλακή.

Φυλακή απερίθαλπτη. 

~~ 1η Μέρα Καραντίνας - Κική Κωνσταντίνου

"Η Καραντίνα"

Το έργο που θα ανεβάζω σε συνέχειες, φέρει τον τίτλο "Η Καραντίνα" και όπως καταλαβαίνεται και εσείς, εμπνεύστηκε από το άσχημο κλίμα των ημερών (δυστυχώς).

Εδώ https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/blog-post_16.html μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις μου για όλα αυτά καθώς και  το πως αποφάσισα να γράψω το έργο, που σε συνέχειες, θα μοιράζομαι μαζί σας τακτικά, όσο τακτικά δηλαδή θα μπορώ και θα μου επιτρέπεται.

Ήξερα πως ήθελα να εκφραστώ μέσα απο τη συγγραφή αλλά δεν είχα καταλάβει τον τρόπο. Σήμερα το ανακάλυψα όμως. Κάθε μέρα Καραντίνας, θα είναι και ένας ποιητικός μονόλογος ενος ανθρώπου, όπως θα εμπνέομαι την κάθε στιγμή που γράφω.

Σήμερα, μιλάει μια γυναίκα, που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα υγείας, που σχετίζονται με το μυαλό και τον ψυχικό της κόσμο  και της επιβάλλεται από το κράτος μια καραντίνα διαφορετική, απο αυτή που η ίδια έχει θέσει εδώ και  χρόνια, στον εαυτό της. Δεν ξερω αν σας έδωσα με τους ποιητικούς στίχους να το καταλάβετε αυτο και σίγουρα δεν θα αναφέρω κάθε φορά ποιος θα μιλάει και γιατί το κάνει αυτό, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε να αναλύω και να σας καθοδηγώ, καλύτερα θεωρώ πως ειναι να βλέπετε οι ιδιοι οτι επιθυμείτε και να στοχάζεστε ή ακόμη και να ονειρεύεστε, γιατί όχι άλλωστε; Εύχομαι όμως να σας αρέσει και να σας αγγίξει. Για σήμερα όμως, ήθελα να σας γράψω μερικά λόγια για το εργο και το τι θα ακολουθήσει για να σας βάλω λίγο στο κλίμα της δικής μου "συγγραφικής καραντίνας".

Να είστε καλά και να προσέχετε, εκφραστικοί μου.

Την αγάπη μου σε όλους.

____________