Ας μου πάρει κάποιος το φεγγάρι από μπροστά, κουράστηκα, βαρέθηκα να το υπηρετώ, όλο μου ζητά, ποιήματα να του γράψω.

 

Ιnternational Poetry Marathon
Today is my 2 day participating in this international poetry marathon, where I have to post 1 poem every day with my photo and invite one or more poets to join the chain of poetry #PeetMeNotLeave, where the poems will be translated into English and enter in the Russian (almanac.)

Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης.
Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα συμμετοχής μου και η διαδικασία είναι η εξής: πρέπει να δημοσιεύω 1 ποίημα κάθε μέρα για 8 ημέρες με τη φωτογραφία μου και θα καλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους Ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave, όπου τα ποιήματα θα μεταφραστούν στα Αγγλικά και μετά θα μπουν στο Ρωσσικό Ημερολόγιο. (Almanac).
Εμένα με προσκάλεσαν οι ποιήτριες
Jenny Sakorafa
,
Soteroulla Tziambouri
,
Σοφία Αγραπίδη
και τις ευχαριστώ θερμά.
Με τη σειρά μου, προσκαλώ σήμερα την ποιήτρια

Μαρία Π. Ράπτη

#PEETMENOTLEAVE

 

 

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΜΟΥ

Ας μου πάρει κάποιος το φεγγάρι από μπροστά, κουράστηκα, βαρέθηκα να το υπηρετώ, όλο μου ζητά, ποιήματα να του γράψω.
Και προσπαθώ.
Να πω δεν προσπαθώ, ψέματα θα είναι.
Συνέχεια, συνέχεια, προστάζει και εγώ συγγράφω και του αφιερώνω.

Μεμονωμένα το ακολουθώ σε ένα αδιαίρετο σύμπαν.

Προσπαθώ να το πλησιάσω συνειδησιακά μα πάντα πέφτω σε ένα ατελείωτο κενό που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δημιουργείται.

Εκείνο το δημιουργεί.
Εκείνο, το ξέρω, μα ο κύριος λόγος, υποθάλπει ένα εξόριστο αστέρι.
Από κάποια μαρτυρικά υπονοούμενα κατάλαβα, γιατί η νύχτα διαρκεί για πάντα σε μια γη που στροβιλίζει και στροβιλίζεται.
Σαν λερωμένες νιφάδες χιονιού που στην άλλοτε γη, ξεπέσαν.

Ας μου κλέψει κάποιος το φεγγάρι, μέσα από τα χέρια, είναι που αυτή η φεγγαρόσκονη, αυτή η αστραφτερή γυαλάδα, κοντεύει να εγκατασταθεί στα μάτια μου και πίστεψέ με, αυτό δεν το θέλω.

Πάρε το φεγγάρι από την καθημερινή μου συνήθεια και άφησέ το, για πάντα στην καρδιά μου. Νομίζω... πως χωρίς αυτήν τη μικρή χαραυγή, δε μπορώ να ζήσω.

Είναι, το βαφτιστικό μαρτυρικό μου
Την ημέρα που γεννήθηκα, η Σελήνη, αγκάλιασε την Γη.

Το φεγγάρι κατοικεί στη παλάμη μου, κάθε που το κοιτώ, ερωτεύομαι και κάθε που το αφήνω ελεύθερο, προδίδω και προδίδομαι.

Αυτό το φεγγάρι πλέει κοντά μου και το αγαπώ.
Αυτό το φεγγάρι χαράζει το Αιγαίο και μου πλέκει δρόμους, θαλασσοταραχής.
Αυτό το φεγγάρι με παιδεύει και παιδεύεται.
Αυτό το φεγγάρι γεννάει την θέληση και την παραδοχή.

Το κέρδισα και έκτοτε, το ακολουθώ
Οι δρόμοι του, ηφαίστειο στρωμένοι
Μα εγώ γεννήθηκα για λάβες, εκείνες είναι οι πιο αυθεντικές.

~~ Κική Κωνσταντίνου