Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μοιάζω με την Γκέρντα, τον μεγάλο αστεροειδή. Πολλές φορές, χάζεψα τη ζωή μου, μέσα από τηλεσκόπιο.

 

 

Ιnternational Poetry Marathon
Today is my 3 day participating in this international poetry marathon, where I have to post 1 poem every day with my photo and invite one or more poets to join the chain of poetry #PeetMeNotLeave, where the poems will be translated into English and enter in the Russian (almanac.)
Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης.
Σήμερα είναι η τρίτη μέρα συμμετοχής μου και η διαδικασία είναι η εξής: πρέπει να δημοσιεύω 1 ποίημα κάθε μέρα για 8 ημέρες με τη φωτογραφία μου και θα καλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους Ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave, όπου τα ποιήματα θα μεταφραστούν στα Αγγλικά και μετά θα μπουν στο Ρωσσικό Ημερολόγιο. (Almanac).
Εμένα με προσκάλεσαν οι ποιήτριες
Jenny Sakorafa
,
Soteroulla Tziambouri
,
Σοφία Αγραπίδη
και τις ευχαριστώ θερμά.
Με τη σειρά μου, προσκαλώ σήμερα την ποιήτρια


.
#PEETMENOTLEAVE

ΓΚΕΡΝΤΑ


Μαζί σου στο χάος,
σε ένα σύμπαν δίχως φραγμούς και όρια, δίχως απελπισία μόνο αγάπη, αγάπη, αγάπη, ευθυτενή και ακέραιη.
Μαζί σου σε έναν αιώνιο πέλαγος μονίμως υποφερτό και γαλήνιο.
Σε έναν κρατήρα ηφαιστείου γεμάτο λουλούδια.
Διάσπαρτα λουλούδια, σαν άστρα που ζωγραφίζουν τη γη.

Μαζί σου, ως μία ακαταμάχητη αγκαλιά, ως ένα φιλί ανάσας, ως μια Αιγαιοπελαγίτικη στοργή.
Η σημαία της Αγάπης - κυματίζει το άπειρο - μα λίγοι το διακρίνουν. Άλλοι βλέπουν σβόλους και άλλοι, διάστημα, σε κάθε μαύρο κενό.

Η φωτογραφία επάνω στο τζάκι ξεθώριασε, τα χρώματα μαρτυρούν λησμονημένη ευωδιά σκόνης και το λευκό, κρύο, όσο άλλοτε.
Το κάδρο έσπασε, σαν τα χρόνια που ράγισαν τα κόκκαλα, της σπονδυλικής μου στήλης. Έτσι βρέθηκε η φωτογραφία μετέωρη, σαν εικόνισμα, επάνω στο ετοιμόρροπο τζάκι.
Το τζάκι μας.
Πόσα χρόνια έμεινε κλειστό;
Η στάχτη έγινε ορυχείο
Μετάλλευμα η ψυχή μου

Όραμα έγινε η ζωή μου, σαν μια καθημερινή συλλογή γραμματοσήμων.
Κι ενθυμούμαι την αγάπη σου για το ποδήλατο και τρέχω σε ένα δάσος εικονικό.

Μαζί σου γεννιέμαι
Μαζί σου πεθαίνω
Μαζί σου τέμνομαι κι ας είμαι, 122 χρονών!!
Δεν μπορώ να διαιρεθώ με τον εαυτό μου, να είμαι σύνθετη, να είμαι ΕΣΥ.

Μοιάζω με την Γκέρντα, τον μεγάλο αστεροειδή. Πολλές φορές, χάζεψα τη ζωή μου, μέσα από τηλεσκόπιο.

~~ Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Συνεχίζεται ο οίστρος της δημιουργίας σου! Η Γκέρντα λοιπόν. Ιδιαίτερος ο λόγος σου εδώ και το θέμα σου. Έχει κάτι το παράξενο η ποίησή σου Κική μου.
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...