Το Λάθος - Κική Κωνσταντίνου

 

 

Σε χτυπάω,
μέχρι να ματώσεις κι ύστερα,
πλένω τις πληγές σου με λουλούδια.

Μου αρέσει να σε πονάω, επειδή πονάω τον εαυτό μου. Κι έτσι, με εκπαιδεύω και με σπρώχνω, στην αυτοκαταστροφή.

Εγώ αγαπώ την αιχμαλωσία, με κρατά ελεύθερη, στη δέσμια φυλακή του νου.

Οι λέξεις μου, πλέκουν άστρα για να αγγίξουν τη καρδιά σου
- μα μη ξέροντας το πώς -
καταλήγουν στο σώμα σου, να είναι καρφιά.

Και μου αρέσει ο κρότος τους
- καθώς εισχωρούν μέσα σου -
γιατί μου θυμίζουν θρυμματισμένα διαμάντια
και τα διαμάντια έχουν αξία,
έτσι δεν μας δίδαξαν, οι άνθρωποι;

Εγώ που μπορώ να σε αγαπώ, σκοτώνοντάς με, θέλω να σου πω πως δεν έχει γεύση ο έρωτας,
δεν έχει χρώμα το πάθος,
δεν είναι σημάδι των ευτυχισμένων το χαμόγελο στα χείλη,
ούτε η αγκαλιά και η λαχτάρα, να αγγίξεις το αύριο, σε άλλα χέρια

Εγώ που μπορώ να κάνω συμφωνία με το άπειρο,
που παλεύω για να τιθασεύσω το άγριο "γαλάζιο" μέσα μου,
που το κόκκινο είναι κρασί με αίμα στα δάχτυλά μου,
θέλω να σου πω - πως γλυκά - με σκοτώνει, η προσμονή

Ευχή και κατάρα,
να αγαπάς και να ονειρεύεσαι
- όντας ξεχασμένος -
στον ψυχρό κόσμο της επιβίωσης.

Κάτω από τα αστέρια, όλοι ίδιοι και μέσα μας,
ασύμφορα συμβιβαστικοί.

Τρεμοπαίζει το λάθος στα μάτια μας
και μεις - λανθασμένα υπερήφανοι -
βρίσκουμε νόημα στη ζωή.

~~ Το Λάθος - Κική Κωνσταντίνου