Πήρα χρυσόσκονη από ένα τσουβάλι μπλε μπλε, το ιριδίζον για τις ξυπόλητες Νεράϊδες που ονειρεύτηκα με τα χιλιοπλεγμένα από τον πόνο, μαλλιά τους.
International Poetry Marathon
Today
is my 8 day participating in this international poetry marathon,
where I have to post 1 poem every day with my photo and invite one or
more poets to join the chain of poetry #PeetMeNotLeave, where the poems will be translated into English and enter in the Russian (almanac.)
Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης.
Σήμερα
είναι η όγδοη μέρα συμμετοχής μου και η διαδικασία είναι η εξής:
πρέπει να δημοσιεύω 1 ποίημα κάθε μέρα για 8 ημέρες με τη φωτογραφία
μου και θα καλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους Ποιητές για να
συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave, όπου τα ποιήματα θα μεταφραστούν στα Αγγλικά και μετά θα μπουν στο Ρωσσικό Ημερολόγιο. (Almanac).
Εμένα με προσκάλεσαν οι ποιήτριες
Jenny Sakorafa, Soteroulla Tziambouri, Σοφία Αγραπίδη, Ελένη Βαρθάλη και τις ευχαριστώ θερμά.
Με τη σειρά μου, προσκαλώ σήμερα τoν ποιητή
ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ
Το μυαλό καθοδηγεί τη ζωή,
σε δρόμους, που το ίδιο θα επιλέξει.
Όσο κι αν μου έδειχνε μια διαδρομή
γεμάτη θάμνους, γκρεμούς και απελπιστικά αδιέξοδα μονοπάτια,
τόσο με πείσμα αποφάσισα από την αρχή να ξεκινήσω.
Πήρα τέμπερες, χρωματιστές
για τα χιλιάδες άνθη που έχω σκοπό να ζωγραφίσω.
Αγόρασα φτερά αγγέλων, για να προσθέσω
στις πεταλούδες που οραματίστηκα
και φωτοστέφανο, για τα φτερά εκείνων που θα αναστήσω.
Πήρα χρυσόσκονη από ένα τσουβάλι μπλε
μπλε, το ιριδίζον
για τις ξυπόλητες Νεράϊδες που ονειρεύτηκα
με τα χιλιοπλεγμένα από τον πόνο, μαλλιά τους.
Έγνεφαν τον πόνο
σε ένα αραχνοΰφαντο γαϊτανάκι
και άλεθαν την πίκρα και την αδικία
από έναν μύλο με ξύλα
που κατέγραψα
πριν δέκα χιλιάδες χρόνια
Δέκα, όσες οι σημερινές μου τέμπερες
χιλιάδες, όσα τα αηδόνια που ελευθερώθηκαν μα έπαψαν να κελαηδάνε.
Το μπλοκ ζωγραφικής
το έχω μέσα σε ένα ρυάκι
πάνω στην πιο γυαλιστερή την πέτρα.
Χθες το πήρα,
βούτηξα μανιωδώς και το έσυρα στην επιφάνεια
σα να έβγαζα άνθρωπο ζωντανό από τον πιο βαθύ (μου) πάτο.
Θα μπορούσα να του δώσω το φιλί της ζωής
μα προτίμησα, καρδιογράφημα να κάνω
με την κατακόκκινη την τέμπερα
μου έμοιαζε θαρρώ με παπαρούνα.
Κι άκουσα τον ήχο της καρδιάς
και τον ακούω ακόμα
Κι όλα έχουν το
μπλε βελούδο
Θυμήσου
κάποτε, ήταν ιριδίζον
κι ακόμη,
το αγαπώ το ίδιο!
Μπλε,
το σμίξιμο ουρανού και θάλασσας
σε ένα νεογέννητο που ορκίζομαι, γεννήθηκε μόλις τώρα.
~~ Κική Κωνσταντίνου
"Μπλε το σμίξιμο ουρανού και θάλασσας, σε ένα νεογέννητο που ορκίζομαι, γεννήθηκε μόλις τώρα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφα λόγια στο κλείσιμο ενός ακόμα ωραίου ποιήματος. Που τη βρίσκεις τόση έμπνευση στο λογισμό σου ε;
Καλησπέρα και καλή βδομάδα.