Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυταπάρνηση

 



Τα μουντά σύννεφα και το γκρι φως του ήλιου,
σαν μια στάχτη, εντός μου κατοικούν,
και προσπαθούν να με πείσουν πως η ζωή είναι μια Άβυσσος…
Αφιλοκερδή Άβυσσος…
Κι όμως, γελούσα.
Θυμάμαι καλά, πως γελούσα.

Ο ουρανός κόλαφος, παιχνίδια υποταγής έπλεκε,
πάντα τα έπλεκε. Τον έβλεπα.
Εθελοντικό νήμα το αύριο.
Όλα λάθος και όλα σωστά.
Όλα ερώτηση και όλα απάντηση.
Λύτρωση και λαβύρινθος.
Κόμπος και ελευθερία.
Όλα ευκαιρίες και όλα αδιέξοδες λύσεις.

Κανείς δεν βλέπει τον "ίσιο" θάνατο,
όλα σε ένα εσκεμμένο πλήγμα οδηγούν.
Η πορεία ήταν πάντα ο ένας,
ο αβέβαιος και ο αλάνθαστος θάνατος.
Να πορεύεσαι για ένα φευγαλέο χθες
και όλα, στο ίδιο ανήκουστο σήμερα να οδηγούν...

Η πρώτη ματωμένη ήττα,
έκανε τα μαύρα γυαλιά να μοιάσουν με ασπίδα.
Κοφτερή ασπίδα.
Και το καπέλο,
αχ, αυτό το καπέλο,
πάντα αυτό το καπέλο...
κράνος, μιας δευτεροβάθμιας φυλακής.

Ανήσυχη κι απόψε η "στέψη" μέσα της,
βλέπεις, εστιάζω πάντα στη ρωγμή...
Εκεί κατοικεί το αύριο.
Εκεί φυτρώνει ο ανθός,
Ο Ανέσπερος ανθός.

Είναι ο Ανθός της Αυταπάρνησης,
της τρέχουσας αναμονής για την ελπίδα που θα ανθίσει.
Καίγοντας το μέσα μου, φοίνικας γίνομαι,
διαλύω και χτίζω ξανά.
Είμαι εγώ και δεν είμαι.
Έχω οικογένεια και δεν έχω.
Βλέπω και όμως είμαι αόμματη.
Πενθώ και διασύρω.

Σκέψεις,
Μνήμες,
Στιγμές,
Αλληγορίες,
Θύμησες.

Δώσε μου μια ευκαιρία.
Κρυώνω!
Αλλά μέσα από τον πάγο,
γεννιέται το φως.
Μέσα από την αυταπάρνηση,
αναδύεται η δύναμη.
Πόσο λυτρωτικό είναι να βλέπεις,
ακόμα και όταν τα μάτια σου είναι κλειστά.

Κρυώνω, ναι, αλλά δεν φοβάμαι πια.
Ο Ανέσπερος ανθός θα ανθίσει,
όσο κι αν οι φλόγες της σκιάς προσπαθούν να τον καταστρέψουν.
Και η καρδιά μου, μια σπίθα,
θα σβήσει την παγωνιά,
θα φέρει και πάλι τη ζωή.
Ακόμα κι αν η αυταπάρνηση είναι ο μόνος δρόμος,
θα αντέξω.

Κρυώνω, αλλά προχωρώ.
Γιατί μέσα μου πάντα κρύβεται
το φως που με κρατά ζωντανή.
Κρυώνω, αλλά θα περιμένω.
Γιατί το αύριο, που είναι γεμάτο ελπίδα,
ανθίζει πάντα εκεί όπου η καρδιά δεν φοβάται να αγαπήσει.

Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Έρχεται με ένα όμορφο τέλος να θρονιάσει την ελπίδα και τη δύναμη της αγάπης εκεί που της αξίζει. Πολύ ωραίο, Κική μου. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...