ΛΑΒΕ ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΗ ΧΑΜΗΛΗ ΤΟΥ ΦΛΟΓΑ

Να το πάλι το Εγώ!

Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει!

Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας.

Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου.

Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου;

Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα.

Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκούσες λίγο. Όσο θα ζούσα, όσο θα ζούσες! Κι αν αυτό είναι πολύ για κάποιους ξέρω πως η Αγάπη οφείλει να ζει και να τιθασεύει ανά αιώνες! Με τη βοήθειά μας! Την διάδοσή της σε έναν πιο φιλεύσπλαχνο, ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο!

Το μόνο που με παρηγορεί ειναι που ξέρω πως εκεί που πας δε θα ξεφτίσεις! Αυτό είναι το φάρμακο στον πόνο της ψυχής μου! Εκεί ψηλά που πήγες, που πας, ξέρω πως θα μείνεις για πάντα! Το νιώθω κάπου αριστερά στο στήθος μου, που σπαρταρά σα να παίρνει για πρώτη φορά ανάσα!

#αυτό_είναι_το_δικό_μου_λάφυρο

https://www.youtube.com/watch?v=3f3KhR5oDC4

Ξέρεις τι σκέφτομαι;
Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ  «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.

Και δε θυμάμαι.
Περίεργο δεν είναι;
Δε θυμάμαι.

Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.

Προσπαθώ.
Μα δε θυμάμαι.
Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.
Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.

Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.
Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που  ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.
Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.
Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!
Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!
Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!
Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!
Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Το ξέρεις ε;
Κι όμως, θέλω με κάθε ευκαιρία να στο υπενθυμίζω.

Μου αρέσουν όλα αυτά που τονίζουν και κραυγάζουν τα κεφαλαία γράμματα.
Είναι όσα ξέρεις, όσα παραβλέπεις, όσα θα σου θυμίζω και όσα με κάνουν να καμαρώνω Εγώ!
Να καμαρώνω κι ας με πονάνε. Όσο κι αν με πονάνε εγώ θα τα «ταΐζω» μέσα μου και θα φροντίσω με τον καιρό να τα κάνω πράξη και δημιουργία.


#αυτός_είναι_ο_δικός_μου_φεγγίτης

https://www.youtube.com/watch?v=KwRSQZ7pn6g

Κι εγώ αισθάνομαι!

Καταπλακωμένη από χιλιάδες μίτους Αριάδνης μπορώ ακόμη να αισθάνομαι.

Ψάχνω, ψάχνω το λαβύρινθο τον ψάχνω, θα είναι ψέμα αν δε το παραδεχτώ, όμως ξέρω!

Ξέρω πως για κάθε είσοδο υπάρχει και μία έξοδος. Η ίδια είσοδος μπορεί να είναι και έξοδος!

Χάθηκα κάπου στους ανόητους διαδρόμους του απέραντου λαβυρίνθου που δε θυμάμαι αν εγώ ή κάποιοι άλλοι με τοποθέτησαν, μα ομολογώ πως θα βρω την άκρη!

Μπορώ να βρω την άκρη ακόμη κι αν το φανάρι που κρατώ στο χέρι μου σβήσει! Ακόμη κι αν ο μικροσκοπικός μου φακός χαλάσει. Ακόμη κι αν οι δαυλοί που φέγγουν σε ορισμένα, επικίνδυνα σημεία πάψουν να τρεμοπαίζουν. Ακόμη κι αν απογοητευτώ και σκεφτώ να τα παρατήσω μπορώ και πάλι να βρω τον δρόμο! Την έξοδο! Την είσοδο! Τη σωστή επιλογή μου!

Μπορώ! Ακόμη κι αν μόνη μείνω σε ένα φαράγγι βαθύ, μπορώ να σκάψω με τα νύχια μου ένα νέο, ολόδικό μου πέρασμα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η υπομονή και η επιμονή μου! Ακόμη κι αν δεν έχω τίποτα από αυτά η θέλησή μου είναι τόσο γενναία και δυνατή που κράνος - ασπίδα φορά, απέναντι στις εκάστοτε, αδιανόητες συνθήκες!

Όσο σκοτάδι κι αν πέσει στη γη, όσο μαύρος κι άραχνος γίνει ο προσωπικός μου λαβύρινθος, όσους ταύρους – εμπόδια προσθέσει κάποιος στα χαλινάρια της ζωής μου, όσο μόνη κι αβοήθητη μ’ αφήσει, όση πίσσα κι αν ρίξει στο μαύρο πέπλο της αέναης ζωής μου, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως Εγώ θα τα καταφέρω!

Κι αφού μπορώ εγώ να είσαι σίγουρος/σίγουρη πως μπορείς κι Εσύ, κι Εσύ, κι Εσύ!

Στη μαύρη πίσσα που σίγουρα καποια στιγμή θα βυθιστείς ή θα σε βυθίσουν οι άλλοι, δυο πράγματα χρειάζεσαι!

Αυτοσυγκέντρωση και αυτοβοήθεια! Μην περιμένεις να σε βοηθήσουν οι άλλοι αν δεν τολμήσεις να βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου!

Μην περιμένεις να ’ρθει η στιγμή που κάποιος θα πατήσει το κουμπί του «γενικού» για να έρθει και πάλι το φως στη ζωή σου! Λάβε το λυχνάρι που έχεις στην καρδιά και δυνάμωσε τη χαμηλή του φλόγα!

#αυτή_είναι_η_δική_μου_ελευθερία

 https://www.youtube.com/watch?v=ukgvTE3A0Ic