ΓΑΛΑΖΙΟΙ ΘΟΛΟΙ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μου περιέγραψες την φιλία σαν μία ολισθηρή δύναμη

μα ήταν ένα νεκρικό δέσιμο μιας αδυσώπητης, κραυγαλέας σιωπής.

Και είδα δυο μάτια, νεκρά, που γυάλιζαν,

γαλάζιοι θόλοι τα φιλούσαν

Άκουσα έναν φίλο, στο δίπλα δωμάτιο να αγκομαχά 

μα δεν ήξερα πως ήταν στρατιώτης που φύλαγε σκοπιά σε ένα πέτρινο ακρογιάλι.

Σύνδεσα αχαρτογράφητους χάρτες για να βρω

το ένοχο μυστικό της ηχηρής σιωπής

Το σμίξιμο ματιών και σκέψεων που ενώνονται

λες και μια αόρατη κλωστή το πέμπτο, ένοχο, μυστικό σκεπάζει.

Ήσουν το δόρυ που έκλεψα

και ο ψαράς που πριν χρόνια, μειλίχια, κυνηγούσα.

Ήσουν ο τύπος που μοιράστηκα την τσίχλα μου,

που δάνεισα, την βρεφική μου πάνα.

Θυμάμαι τις ασπρόμαυρες μορφές μας, στην παιδική χαρά.

Στην τραμπάλα, να με αφήσεις να ανέβω, εκλιπαρούσα.

Κι όταν ανέβαινα ψηλά, εσκεμμένα, να αργήσω να κατέβω 

- με ταλαιπωρούσες.

Σε φωνάζω, σαν κοράκι που πενθεί, σε φωνάζω.

Τριγύρω η ματιά μου αρπαχτικό, να «κλέψω» τον καλύτερο μου φίλο.

Θάβω, 

με τα νύχια μου σκάβω και θάβω την σκισμένη, λευκή σου μπλούζα.

Θάβω, 

Και σε φωνάζω

Σε φωνάζω, σαν κοράκι που πενθεί, σε φωνάζω

Αποκάλεσέ με με το όνομά μου, θέλω από τα χείλη σου να το ακούσω.

Η φιλία είναι δύναμη. 

Τον χρησμό, εσύ, πρώτος,

Μου έδωσες 

Ήχησε την λύρα σου.

Οι σάλπιγγες «έρχονται»

~~ Ήταν η συμμετοχή μου στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης από την Αριστέα μας,  με πρωταγωνιστή τη φιλία, που για εμένα ανέρχεται σε κάτι πραγματικά ιερό.

Συγχαρητήρια στη Μαρία μας για την νίκη, πάντα καλότυχη η Μαρίνα μας για την κλήρωση του δώρου, μπράβο στην Αριστέα για την άρτια διοργάνωση - φιλοξενία και πολλά συγχαρητήρια και επιβραβεύσεις σε όλους τους συμμετέχοντες, που για ακόμη μία φορά, κατέθεσαν κάτι πολύτιμα ουσιαστικό από την ψυχή τους.

Ήθελα να γράψω περισσότερα για τις άλλες συμμετοχές, να φανερώσω και τους δικούς μου αγαπημένους στίχους που ξεχώρισα από τις καταθέσεις τους, μα πραγματικά, στη παρούσα φάση, μου είναι αδύνατον. 

Να περνάτε όμορφα εκφραστικοί και να προσέχετε τους εαυτούς σας!