Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

TO KAΠΕΛΟ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ






Καθώς βάδιζα σε εκείνη την ανηφόρα

είδα έναν κύριο με μαύρα ρούχα.

Φορούσε ένα λευκό καπέλο

έμοιαζε να το χρησιμοποιεί για να κάνει

μόνο τις – κατάλληλες – υποκλίσεις.



Ευλαβικά θαρρώ,

σάλεψε τους ώμους του,

καθώς μου έγνεψε με ακαταλαβίστικο τρόπο.

Το σαγόνι του -

τρομακτικό, μα έμοιαζε γεμάτο κατανόηση

όταν μου χαμογελούσε.



Ορκίζομαι πως μια ουλή

κατά μήκος, στα δεξιά  του προσώπου του, απλωνόταν

Κι αυτός χαμογελούσε…

Κάθε χαρακιά και ένα δάκρυ που ονόμασε χαμόγελο,

μια πληγή που με μύρο, χιλιάδες φορές είχε αρωματίσει.



Κι εκείνη τη στιγμή είδα τις άσπρες κάλτσες

μέσα σε όλο το δυσνόητο μαύρο

υπήρχε ακόμη κάτι λευκό.

Μόνο οι κάλτσες, το μόνο

υλικό που του άνηκε

που ακόμη, τον συγκρατούσε.



-         Δε με ξεγέλασε, το καπέλο δεν ήταν δικό του –

-         Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή –



Η θέση δίπλα του, ήταν εξαρχής κατειλημμένη.

Η απόφαση ήταν ο μονόδρομος

μα η επιλογή το αδιέξοδο

Συνοδοιπόρος χωρίς επιλογή,

δεν ωφελεί.

Συμπορεύομαι μα δεν καθοδηγούμαι



Γιατί εγώ ζω για το μονοπάτι

για κάθε νέο, μονοπάτι



Κι όταν φυσάει ο αέρας

τον ονειρεύομαι να χάνει το καπέλο

να τρέχει, να το κυνηγά..



Κι η υπόκλιση

πιο βαθιά και πιο βαθιά

πόνο μας μελαγχολίας μαρτυράει



Ακόμη και σήμερα,

βλέπω το καπέλο να χάνεται,

να το παίρνει ο αέρας

Και εκείνου η ουλή, θαρρώ πιο πολύ από κάθε άλλη φορά,

ξεπροβάλλει.

Μα μέσα στο απροσάρμοστο

βλέπω την πλήρη συμφιλίωση με ένα κενό που δεν μου αρέσει



Και το καπέλο έγινε κόκκινο

το είδα εχθές μέσα από μια ουτοπική χαραμάδα

Σε ένα βυθό, κατοικεί

ανέγγιχτο και εκεί θα παραμείνει



Τέρμα οι υποκλίσεις

Άνοδος, σε μια συνεχή κάθοδο, δίχως τέλος.



Θα μπορούσα να του το δώσω

Άλλα όχι, δεν του ανήκει



Εκείνο το όνειρο

-   το αξιοσημείωτο καπέλο  -

είναι κάποιου άλλου.



Εκείνου·

που κάποτε υπήρξε.



Αυτό το όνειρο ήταν 'Αλλου
https://youtu.be/H7KTRpmeTdM

Σχόλια

  1. "Γιατί εγώ ζω για το μονοπάτι
    για κάθε νέο, μονοπάτι"
    !!!!!
    Τί όμορφα που συνδυάστηκαν λόγια και τραγούδι!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου εξαίρετο....! με συγκίνησε ιδιαίτερα. Πολύ δυνατό, εκφραστικό όπως σου αρμόζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κική μου ομορφούλα καλημέρα, όπως πάντα ένα ευχαριστώ για το ταξίδεμα σε στίχους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ποια αράδα να πρωτοσταθεις;;;;
    Ειναι πολύ ωραίο πραγματικά!
    Φιλι γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καταπληκτικο! Αναμεσα σιγουρα στα αγαπημενα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...