Εκφραστικοί μου, δεν θα σας πω ψέματα.
Είμαι βαθιά βαθιά συγκινημένη.
Αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις αράδες, κοιτάζω έξω και είναι Νύχτα κι όχι μια οποιαδήποτε νύχτα, βροχερή και θλιβερή (θα μπορούσε) γιατί είμαι τόσο χαρούμενη που θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να γράψω ένα τρυφερό ποίημα με τίτλο "Το Κονσέρτο μιας Απαράμιλλης Βροχής" ή "Η ανεμώνα της Θλίψης" ή "Τα σύννεφα που Αιμορραγούν" και πιστέψτε με, παρόλη την φαινομενική θλίψη που αποπνέουν οι τίτλοι, θα ήταν γεμάτα τρυφερότητα, αγάπη, αισιοδοξία... γιατί; Γιατί έτσι είμαι εγώ και εγώ αγαπώ αυτό που είμαι και ακούω το μέσα μου για την ανάγκη που εκείνο, επιλέγει να εκφράσει..
Νιώθω πως θέλω να σας πω τόσα πολλά κι από την άλλη δεν θέλω και να "μιλήσω".
Υποθέτω πως γνωρίζεται ήδη πως τα επάνω έργα, σύντομα θα ολοκληρωθούν.
Πλέον έχΩ πειστεί πως μέσα μου όλα προαποφασιμένα μα έχω το δικαίωμα της επιλογής.
Ξέρετε, πολλές φορές οι φίλοι μου, που υπεραγαπώ, μου λένε "Μας κάνεις πλάκα, έτσι; Δεν γίνεται να τα γράφεις αυτά εσύ, άλλος τα γράφει, έτσι;" Και εγώ απλώς τους κοιτάζω και χαμογελάω.
Σάμπως άδικο έχουν; Ούτε κι εγώ ξέρω τι γράφω όταν γράφω, μετά κάθομαι και τα διαβάζω να δω τι έγραψα που μεταξύ μας (θα το ξέρετε), παλιά δεν το έκανα ούτε αυτό, βλέπετε ήταν τόσο έντονη η ανάγκη του να πάω παρακάτω, σε μια νέα δημιουργία, που δεν αγκάλιαζα και δεν έσκυβα ευλαβικά σε αυτό που μόλις είχα πλάσει.
Θα καταλάβεται όμως, δανείζοντας έναν στίχο από την "Ιδιοσυγκρασία" των "Φεγγιτών" μας:
"Ήθελα να πλάσω
την ψυχή μου και ήμουνα ένα σφουγγάρι ημιμαθές, που το μόνο που αποζητούσε ήταν
τα χέρια ενός ψαρά, για να το ανασύρουν στην επιφάνεια."
Και κάπως έτσι, φτάνω στο σήμερα, συγκεκριμένα στο πρωινό μου, που έζησα μια "μαγική" στιγμή, την οποία και θέλω να
μοιραστώ μαζί σας. Επισκέπτηκα ένα κατάστημα, το οποίο το επισκέπτομαι
συχνά και εκεί δουλεύει μία συγχωριανή μου, η οποία όπως και εγώ, έχει
φύγει εδώ και χρόνια από το χωριό αλλά το αγαπάει, το τιμάει και το
επισκέπτεται τακτικά. Μου λέει λοιπόν: "Γράφεις βιβλία;" Της λέω "ναι"
και μου απαντάει το κλασσικό "Και γιατί δε μιλάς βρε; Τόσο καιρό έρχεσαι
εδώ, μιλάμε, λέμε τόσα και τόσα και να το μαθαίνω απ΄αλλού;"
Αν εξαιρέσεις το ό,τι δεν το περίμενα, της απάντησα όπως θα απαντούσα
και αλλού "Ε ναι, δεν βγαίνω με ντουντούκα να το ζητωκραυγάζω". Και μετά
μου εξήγησε για το πως το έμαθε. Είχε πάει μία κυρία εκεί, έπιασαν τη
κουβέντα, προφανώς ρώτησε από που είναι και όταν της είπε Στροφυλιά,
τότε η κυρία τη ρώτησε "Από το χωριό σου δεν είναι η Κική που γράφει
τόσο ωραία βιβλία;" Το ό,τι ένιωσα ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου
εκείνη τη στιγμή, νομίζω πως το καταλαβαίνετε. Σε ευχαριστώ πολύ, γλυκιά
κυρία που δεν ξέρω ποια είσαι αλλά υποπτεύομαι πως σε έχω φίλη, εδώ,
στο φβ. Και που θέλω να καταλήξω, γιατί όλο αυτό ήταν εισαγωγή για να
φτάσω στο συμπέρασμα. Θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να πει "μα καλά ρε
κοπελιά, λες δεν το ζητωκραυγάζεις αλλά στο φεισμπουκ όλο τα βιβλία και
λογοτεχνικά σου προωθήσεις" μα μην ξεχνάμε πως είναι τα μόνα ουσιαστικά
που έχω γιατί εγώ όλα μόνη τα κατάφερα κι αν ακόμη είμαι στην αρχή ξέρω
πως τα σκαλοπάτια μόνη μου τα έχτισα και δεν είχα κανένα μέσο, κανέναν
γνωστό, καθόλου κεφάλαιο, ούτε καν τη βεβαιότητα για όσα θέλω να κάνω,
είχα και έχω όμως εφόδια, τα πιο σημαντικά και μέσα σε αυτά είναι η
επιμονή, ο ενθουσιασμός, το μυαλό μου με όσα μπορεί να συμπεριλάβει
(θετικά κι αρνητικά), φίλους γνήσιους που με το καιρό πλήθυναν και έτσι
σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται κι άλλοι κι άλλοι και γνώστες όπου μου
έδειξαν το δρόμο για κάποια πράγματα που δεν κατανούσα πλήρως. Θέλω να
πω λοιπόν πως για εμένα οι σελίδες μου στο φεισμπουκ, είναι το σπίτι
μου, είμαι εγώ, δεν σκέφτομαι τι θα πει ο ένας κι ο άλλος, δεν με
απασχολεί, γενικότερα πιστεύω στην ελευθερία του κάθε ανθρώπου και την
τιμάω όσο καλύτερα μπορώ. Βέβαια, το να είσαι γνωστός στο διαδίκτυο και
κανείς να μην ξέρει τα έργα σου πέρα από αυτό, κάτι που θεωρώ πως
συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό, είναι αρνητική συνέπεια του διαδικτύου που
στην ουσία σε βοηθάει να επικοινωνήσεις με συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων
και άρα πέρα από αυτό, κάπως χάνεσαι. Και σήμερα λοιπόν, αυτό το συμβάν
μου έδειξε πως τον συγκεκριμένω δίαυλο που επέλεξα τον λειτουργώ σωστά
και δεν τον χειρίζομαι γιατί ότι λειτουργείς δουλεύει και ό,τι
χειρίζεσαι επαναστατεί. Κι αυτό που επαναστατεί καταβάθος δεν
σ΄αγαπάει. Κι ο νοών νοείτω!
Και μετά ήρθε το μεσημέρι. Συναισθηματικά, διένυα την "φάση" εκείνη που περπατάω στο δρόμο και χαμογελάω, έχοντας
έντονα την ανάγκη να χορέψω κιόλας. Το παθαίνω ομολογώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα όπως και το αντίστοιχό του στην αντίθετη όμως έκδοση. Όπου χαρά και γέλιο, βάλε θλίψη και δάκρυ. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι εμφανές ή
αν το νιώθουν κι άλλοι συνάνθρωποί μου, μα ξέρω πως το μεσημέρι, στο δρόμο, κόσμος που προσωπικά δεν με γνωρίζει, μου χαμογελούσε. Ήταν
απάντησή τους στο χαιρετισμό που τους απηύθυνα, χωρίς να το καταλάβω ή
κάπως έτσι, συνειδησιακά, λειτουργούσαν κι εκείνοι; Και καλά, εγώ, ήξερα
γιατί χαμογελάω, εκείνοι όμως; Ακολουθούμαστε
ενστικτωδώς από κάτι δυνατό που την ατμόσφαιρα τη διακατέχει; Μπορεί...
Τη δική μου ατμόσφαιρα πάντως την εμπλουτίζει κάτι θετικό και στη
συγκεκριμένη περίπτωση ένα τηλεφώνημα, ένα τηλεφώνημα από τον εκδότη
μου, τον κύριο Ιωαννίδη για να μου πει "Καλοτάξιδο το βιβλίο μας κυρία
Κωνσταντίνου γιατί στη διαδικασία που βρίσκεται, μπορούμε πλέον να το
λέμε". Πρώτον, εντυπωσιάστηκα από το πόσο γρήγορα εξελίχθηκε η
διαδικασία έκδοσης. Δεύτερον, από το τηλεφώνημα με τις σημαντικές
ενημερώσεις που είχα και τρίτον και πιο σημαντικόν, από την ευχή που
μου δόθηκε. Από τις εκδόσεις Λεξίτυπον λοιπόν, σύντομα κοντά μας.
"Η Αγάπη που δηλώνει Παρών μόλις ξύπνησε και εύχεται να αγκαλιαστεί από
τον κόσμο. Ευχαριστώ, κυρίως όσους βοήθησαν για αυτήν την δυνατότητα.
Όμως, επιτρέψτε μου να μην ξεχνάω:
"Γιατί η φυγή δεν είναι παράδοση, κρυφτό, τρεχαλητό ή κάτι άλλο, είναι μια διέξοδος για την είσοδο κάποιου άλλου δρόμου!
Ενός δρόμου, που ένα αστέρι φωτίζει στη γη με ένα ασημένιο σκήπτρο, που σαν Βασίλισσα του σήμερα προστάζει!
Γιατί η δική μας η φυγή είναι ένα πέρασμα χελιδονιών, που αναζητά τους δικούς τους θερμούς τόπους επιβίωσης και κατοικίας!
Και τα αποδημητικά αυτά πουλιά είναι τόσο όμορφα και περήφανα καθώς μεταναστεύουν σε σμήνος στον αέρα!
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στο ταξίδι τους, ποιος να μη χαμογελάσει στο κάλεσμά τους και κυρίως ποιος μπορεί να μη νιώσει τρυφερότητα και ζεστασιά στη γέννηση της ζωής που φέρουν!
Διότι φεύγουν για να αναπαραχθούν! Και ξέρουν πως η ζωή μόνο ευθεία κοιτάζει!"
#Η_Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στο ταξίδι τους, ποιος να μη χαμογελάσει στο κάλεσμά τους και κυρίως ποιος μπορεί να μη νιώσει τρυφερότητα και ζεστασιά στη γέννηση της ζωής που φέρουν!
Διότι φεύγουν για να αναπαραχθούν! Και ξέρουν πως η ζωή μόνο ευθεία κοιτάζει!"
#Η_Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
"Δεν
είναι που σέρνεις σκοτάδι και άβυσσο μαζί σου, έχεις άλλωστε προσωπικό
οδηγό το υπέρλαμπρο φεγγάρι και πολλούς συνοδοιπόρους τα χιλιάδες
φωτεινά σου άστρα, είναι που η ίδια ξέχασες πως υπάρχεις για το καλό των
ανθρώπων και μας άφησες να σε αγγίξουμε, να σε λερώσουμε και να σε
μολύνουμε ξανά και ξανά!
Είναι σα να επέτρεψες σε κάποιους να σε χρίσουν κατάχρηση ενώ στην ουσία ξέρεις πως είσαι δικαίωμα, Ελευθερία!
Κανείς δε νοιάζεται που δείχνεις τόσο ταλαιπωρημένη, εξαρτημένη, εξασθενημένη. Νοιάζονται μόνο που δεν είσαι μαζί τους ανεκτική όπως παλιά. Που δεν συγχωρείς τα λάθη τους αλλά τους τα επιστρέφεις!"
#Νύχτα
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Είναι σα να επέτρεψες σε κάποιους να σε χρίσουν κατάχρηση ενώ στην ουσία ξέρεις πως είσαι δικαίωμα, Ελευθερία!
Κανείς δε νοιάζεται που δείχνεις τόσο ταλαιπωρημένη, εξαρτημένη, εξασθενημένη. Νοιάζονται μόνο που δεν είσαι μαζί τους ανεκτική όπως παλιά. Που δεν συγχωρείς τα λάθη τους αλλά τους τα επιστρέφεις!"
#Νύχτα
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
"Αυτό το γέρικο και χαλασμένο για κάποιους παγκάκι
ειναι γεμάτο από γαρύφαλλα και ανθρώπους που «αγαπούν» τα ζώα.
Σήμερα είναι εδώ και «ραντίζουν» με δάκρυα τα πέταλα των μαραμένων λουλουδιών.
Μιλούν για μένα και δείχνουν να υποφέρουν!
Τι υποκρισία! Δεν με ξέρουν καν! Δεν προσπάθησαν ποτέ να με γνωρίσουν! Δε μου έστρεψαν καμία φορά το βλέμμα!
Τους κοιτάζω από ψηλά και ομολογώ πως με κάνουν να γελάω μαζί τους!
Αυτή τη φορά Εγώ τους βλέπω και μπορώ να χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση τους!
Είχα συνηθίσει να περισυλλέγω ματιές που έδειχναν να με λυπούνται! Σήμερα όμως μπορώ να λυπάμαι εγώ για όλους εσάς! Και λυπάμαι όντως πολύ!
ειναι γεμάτο από γαρύφαλλα και ανθρώπους που «αγαπούν» τα ζώα.
Σήμερα είναι εδώ και «ραντίζουν» με δάκρυα τα πέταλα των μαραμένων λουλουδιών.
Μιλούν για μένα και δείχνουν να υποφέρουν!
Τι υποκρισία! Δεν με ξέρουν καν! Δεν προσπάθησαν ποτέ να με γνωρίσουν! Δε μου έστρεψαν καμία φορά το βλέμμα!
Τους κοιτάζω από ψηλά και ομολογώ πως με κάνουν να γελάω μαζί τους!
Αυτή τη φορά Εγώ τους βλέπω και μπορώ να χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση τους!
Είχα συνηθίσει να περισυλλέγω ματιές που έδειχναν να με λυπούνται! Σήμερα όμως μπορώ να λυπάμαι εγώ για όλους εσάς! Και λυπάμαι όντως πολύ!
Αυτό το παγκάκι ήταν Reserve.
Ήταν δικό μου και ήταν Reserve.
Σήμερα ελευθερώθηκε.
Αύριο θα έχει ήδη χρεωθεί σε κάποιον άλλο!
Αυτό το παγκάκι ήταν Reserve.
Αν κοιτάξεις καλά θα δεις χαραγμένο με αίμα το όνομά σου!
Τι περίμενες να σου πω ότι θα δεις το δικό μου όνομα;
Κι όμως! Το δικό σου βρισκόταν ανέκαθεν εκεί!
Απλώς το παράβλεψες…
Όπως είθισται να κάνεις τη ζωή που σου δόθηκε!"
#Παγκάκι_Reserve
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Τα "Λάφυρα", τα "Λαφυράκια" μου, το πρώτο ισοπεδωμένο μου σκαλοπάτι που πολλοί το λογοκρίνανε (ποτέ μπροστά μου, μόνο πίσω μου, γιατί άραγε;) επειδή δεν είχε μια στάμπα από έναν γνωστό εκδοτικό μα κάποιοι άλλοι, το αγάπησαν και σαφέστατα επειδή ήταν πολλοί περισσότεροι μου έδωσαν την δυνατότητα να προχωρήσω και να κάνω πράξη τους στίχους της "Ιδιοσυγκρασίας" κι ενώ έχω δρόμο ακόμα, ο οποίος μεταξύ μας δεν οδηγεί πουθενά μόνο πάντα κάπου σε πάει, ξάφνου όλα μοιάζουν όχι πιο εύκολα, σίγουρα όμως πιο γλυκά και κατανοητά από μέρους μου πάντα.
Αυτά εκφραστικοί μου για την ώρα.
Κι αν έχετε απορία για πιο λόγο βάφτισα "Νυχτόβια Αιώρα" την συγκίνηση μου, σας υπόσχομαι με τον καιρό να μάθετε. Αν και μέσα μου ξέρω πως κάποιοι, ήδη γνωρίζεται.
Σας θέλω μαζί μου, όχι από ανάγκη αλλά από συναίσθημα.
Καλό σας βράδυ και ναι, έχω πάρα πολύ καιρό να κάνω ανάρτηση βράδυ κι αυτό από μόνο του, λέει πολλά.
Ήταν δικό μου και ήταν Reserve.
Σήμερα ελευθερώθηκε.
Αύριο θα έχει ήδη χρεωθεί σε κάποιον άλλο!
Αυτό το παγκάκι ήταν Reserve.
Αν κοιτάξεις καλά θα δεις χαραγμένο με αίμα το όνομά σου!
Τι περίμενες να σου πω ότι θα δεις το δικό μου όνομα;
Κι όμως! Το δικό σου βρισκόταν ανέκαθεν εκεί!
Απλώς το παράβλεψες…
Όπως είθισται να κάνεις τη ζωή που σου δόθηκε!"
#Παγκάκι_Reserve
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Τα "Λάφυρα", τα "Λαφυράκια" μου, το πρώτο ισοπεδωμένο μου σκαλοπάτι που πολλοί το λογοκρίνανε (ποτέ μπροστά μου, μόνο πίσω μου, γιατί άραγε;) επειδή δεν είχε μια στάμπα από έναν γνωστό εκδοτικό μα κάποιοι άλλοι, το αγάπησαν και σαφέστατα επειδή ήταν πολλοί περισσότεροι μου έδωσαν την δυνατότητα να προχωρήσω και να κάνω πράξη τους στίχους της "Ιδιοσυγκρασίας" κι ενώ έχω δρόμο ακόμα, ο οποίος μεταξύ μας δεν οδηγεί πουθενά μόνο πάντα κάπου σε πάει, ξάφνου όλα μοιάζουν όχι πιο εύκολα, σίγουρα όμως πιο γλυκά και κατανοητά από μέρους μου πάντα.
Αυτά εκφραστικοί μου για την ώρα.
Κι αν έχετε απορία για πιο λόγο βάφτισα "Νυχτόβια Αιώρα" την συγκίνηση μου, σας υπόσχομαι με τον καιρό να μάθετε. Αν και μέσα μου ξέρω πως κάποιοι, ήδη γνωρίζεται.
Σας θέλω μαζί μου, όχι από ανάγκη αλλά από συναίσθημα.
Καλό σας βράδυ και ναι, έχω πάρα πολύ καιρό να κάνω ανάρτηση βράδυ κι αυτό από μόνο του, λέει πολλά.
Καλοτάξιδο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Να σαι πάντα καλά γεμάτη επιτυχίες και να ανέβεις πολύ ψηλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο κορίτσι μου, έτσι προχώρα με χαμόγελα αν είναι δυνατόν όλη τη ζωή σου
Φιλί γλυκό
Γλυκιά μου!!!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πάρα πολύ!!!
Κορίτσι μου χαίρομαι για το νέο σου βιβλίο !! Καλοτάξιδο σου εύχομαι με απέραντη εκφραστικότητα , αισιοδοξία και πάντα γεμάτα συναισθήματα!! Σε φιλώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ γλυκιά μου
Διαγραφήνα είσαι πάντα καλά εύχομαι
Κική μου χαίρομαι για το καινούργιο σου βιβλίο. Σου εύχομαι πάντα να έχεις επιτυχίες, να κοιτάς μπροστά και με αισιοδοξία το μέλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοτάξιδο!
Ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Ελένη
Διαγραφήνα είσαι πάντα καλά