ΣΑΝ ΠΟΥΛΙΑ ΣΚΟΤΩΜΕΝΑ, ΦΙΜΩΜΕΝΑ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΜΑΣ.

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.
Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Δεν είμαι τίποτα
Είμαι αέρας στο στόμα σου
Είμαι μόνο
Η πιθανότητα μιας λέξης
Με προφέρεις και υπάρχω

~~ Αργύρης Χιόνης (22 Απριλίου 1943 - 25 Δεκεμβρίου 2011), Έλληνας ποιητής και συγγραφέας.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος είμαι εγώ
Ο κόσμος φαίνεται να με προσπερνά
Ένας νέος άνθρωπος που τώρα γερνάει
Πρέπει να αναρωτηθώ τι από το υπόλοιπο της ζωής μου θα κρατήσω

Κρατάω έναν καθρέφτη στο πρόσωπό μου
Υπάρχουν κάποιες γραμμές που θα μπορούσα να δω
Από τις αναμνήσεις της αγάπης μας
Ένα πάθος που έσπαγε τη λογική στα δύο

Έχω να σκεφτώ – και θα πρέπει να σταματήσω τον εαυτό μου τώρα
Αν οι αναμνήσεις σε κάνουν να συνοφρυώνεσαι
Στη σκέψη αυτού που ήλπιζες να γίνεις
Και στη συνέχεια ήρθες αντιμέτωπος με την πραγματικότητα

Αναρωτιέμαι ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό
Ήταν ένας ερωτευμένος Θεός που έδωσε ένα φιλί
σε κάποιον που αργότερα πρόδωσε
Και η λιγότερη αγάπη του Θεού τελικά μας απομάκρυνε;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος είμαι εγώ
Ποιος έκανε τα δέντρα – ποιος έκανε τον ουρανό
Ποιος έκανε τις καταιγίδες – ποιος έκανε τις καρδιές μας να ραγίζουν;
Αναρωτιέμαι πόση ακόμα ζωή μπορώ να αντέξω

Βλέπω επιτέλους το ίδιο μου το μέλλον
Ήσουν ζωντανός, είχα ζητήσει τη βοήθειά σου
Αλλά η σκέψη μου σκεπάστηκε ξαφνικά από ζάλη
Και σκέφτηκα πως δεν με βοήθησες ποτέ, έτσι κι αλλιώς

Πάντα ήσουν τόσο αρνητικός
Ποτέ σου δεν είδες το θετικό
Στεκόσουν πάντα στην άκρη
Και ονειρευόσουν τι πρέπει κάθε φορά να πεθαίνει

Ξέρω ότι μου αρέσει να ονειρεύομαι πολύ
Να σκέφτομαι άλλους κόσμους που δεν υπάρχουν
Μισώ και το ότι χρειάζομαι αέρα για να αναπνέω
Θα ήθελα να αφήσω αυτό το σώμα – και να απελευθερωθώ

Θα σ’ άρεσε να επιπλέεις σαν ένα μυστικιστικό παιδί
Θα σ’ άρεσε να φιλάς έναν άγγελο στο φρύδι
Θα ήθελες πολύ να λύσεις το μυστήριο της ζωής
Κόβοντας τον λαιμό κάποιου ή αφαιρώντας τις καρδιές τους
Θα σ’ άρεσε να μας δεις νικημένους
Θα σ’ άρεσε να κλείσεις τα μάτια σου
Και ενώ γνωρίζεις ότι είμαι νεκρός
Να κρατήσεις τους μηρούς μου

Αν είναι λάθος να πιστεύουμε σε αυτό
Να κρατάς το νεκρό παρελθόν – να κρατάς το νεκρό παρελθόν στην γροθιά σου
Γιατί υπήρξαμε – γιατί μας δόθηκαν οι αναμνήσεις;
Ας τρελαθούμε λοιπόν
Αν είναι να μείνουμε ελεύθεροι!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος είμαι εγώ
Ο κόσμος φαίνεται πως με προσπερνά
Ένας νέος άνθρωπος που τώρα γερνάει
Πρέπει να αναρωτηθώ από το υπόλοιπο της ζωής μου τι θα κρατήσω

Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό – ναι
Ήταν ένας ερωτευμένος Θεός που έδωσε ένα φιλί
σε κάποιον που αργότερα πρόδωσε
Και η λιγότερη αγάπη του Θεού μας έστειλε μακριά;

Σε κάποιον που αργότερα πρόδωσε
Και η λιγότερη αγάπη του Θεού μας έστειλε μακριά;
Σε κάποιον που αργότερα πρόδωσε
Και η λιγότερη αγάπη του Θεού μας έστειλε μακριά;

Lou Reed (1942 – 2013)
Who am I, The raven, 2003

Μετ: Σταύρος Σταυρόπουλος

Κοιτάχτηκα στα μάτια σου
Κι είχα στο νου μου την ψυχή σου.
Λευκή ροδοδάφνη.
Κοιτάχτηκα στα μάτια σου
Και στο νου μου είχα τα χείλη σου.
Κόκκινη ροδοδάφνη.
Κοιτάχτηκα στα μάτια σου.
Αλλά ήσουνα νεκρή!
Μαύρη ροδοδάφνη.»

(Φ. Γκ. Λόρκα, Ποιητικά άπαντα, τ. Α’)

Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες
-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-
βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.
‘Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε
στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:
«Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό της,
με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,
βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.
Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι».
‘Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.
‘Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,
του τίναξαν τους ασβέστες απ’ τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά…
Λίγον καιρόν αργότερα
σβήσαν κ’ οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.
Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,
άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,
δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.
Κανείς δεν έμαθε.
‘Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ - ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

«Η φωνή μας
σαν τα τσαλακωμένα χαρτιά που τα παίρνει ο άνεμος. Σαν πουλιά σκοτωμένα, φιμωμένοι οι στίχοι μας.
Κι όμως, κάτι κατορθώσαμε κάποτε.
Κάτι πιστέψαμε πως χρωστάμε ακόμα.
Γι’ αυτό, έστω και με κομμένη τη γλώσσα
δίχως μιλιά
δεν σταματάμε
να τραγουδάμε.
Έξω από το τραγούδι, ο άνθρωπος
δεν είναι παρά ένα φοβισμένο αγρίμι.
Μέσα στο τραγούδι η καρδιά του χτυπάει πιο ανθρώπινα.
Ανάβει μυστικά φεγγάρια στα σκοτεινά, στα έρημα βράδια
κρατάει συντροφιά στους ξένους, στους κυνηγημένους
δίνει στους απελπισμένους κουράγιο.
Ας το πούμε μια φορά ακόμα: δίχως Ποίηση
δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα στον κόσμο.
Πάντως δίχως τραγούδι
δεν υπάρχει Ομορφιά»

-Θανάσης Κωσταβάρας, «Η ΜΟΙΡΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ»
(Από «ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ» – 2007)

Όλες οι επάνω, πανέμορφες φωτογραφίες, έρχονται από τον Θεολόγο, παραλιακό μέρος της Βοιωτίας και την αγαπημένη μου Eva Lida.
Eυχαριστούμε τόσο πολύ!

Την Εύα, όπως πολλούς ακόμη ανθρώπους, τους γνώρισα μέσω των βιβλίων. Ακόμη κι εχθές, έπινα καφέ με μία άλλη, υπέροχη γυναίκα που ήθελε να αποκτήσει τα βιβλία και που στο τέλος βγήκαμε και συγγενείς. Εντάξει, τύπου "πάμε πακέτο'" ιστορία που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Απίστευτο και τόσο ένθερμο περιστατικό.

Αυτά για την ώρα, εκφραστικοί μου.

Να περνάτε όμορφα και πάμε ολοταχώς για εορταστική περίοδο.